Ο (δημιουργός) Νίκος Ζήσης, ο (εκτελεστής) Δημήτρης Διαμαντίδης και ο (προπονητής) Παναγιώτης Γιαννάκης μιλούν στην κάμερα του gazzetta.gr για το τρίποντο που άλλαξε τα πάντα! Σαν σήμερα, πριν από 15 χρόνια…
Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές της εφαρμογής του Νόμου του Μέρφι. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά και θα τελειώσει στραβά κι ανάποδα. Τα μάτια δεν γυάλιζαν πια. Τα κορμιά δεν υπάκουαν στις εντολές του μυαλού. Η καρδιά είχε αρρυθμίες και η ψυχολογία ήταν μάλλον μπερδεμένη από το μεγαλείο της στιγμής. Το κάρφωμα του Ντιό για το 55-62 στα 47″ για το φινάλε φάνηκε πως ήταν το φινάλε. Αμ δε!
Η φωνή του Παναγιώτη Γιαννάκη από τον πάγκο ήταν τόσο ισχυρή, τολμηρή και αυταρχική, σχεδόν διαπεραστική, επιμένοντας στο νόημα και την αξία μιας λέξης που σημάδεψε την πορεία εκείνης της Εθνικής. Υπομονή… Στο παρκέ και τον πάγκο της ελληνικής ομάδας βρίσκονταν 12 τύποι που έγιναν οι ίδιοι αρχιτέκτονες των ονείρων τους, που ουδέποτε κρύφτηκαν ή τράπηκαν σε φυγή βλέποντας τη Γαλλία να ξεφεύγει στο σκορ.
Ο ημιτελικός του Ευρωμπάσκετ 2005 είχε εξελιχθεί σε Κόλαση του Δάντη για τους Έλληνες. «Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα, εσείς που εντός εισέρχεστε…». Σε κάθε περίπτωση, εκείνη η Εθνική δεν επέτρεπε στον εαυτό της να την παρηγορήσουν, δεν είχε χρόνο και, κυρίως διάθεση για αυτολύπηση! Ο Αντουάν Ριγκοντό στήθηκε στη γραμμή των βολών για το 64-66 στα 11″ για το φινάλε πριν ακολουθήσει η φάση που σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλη την «Επίσημη Αγαπημένη».
Ζήσης…
Επτά… έξι…
Ποιος;
Ποιος;
Βάλ’ το αγόρι μου!
Το ‘βαλε, το ‘βαλε!!!
Οι στιγμές είναι τόσο έντονες που στήνουν παράσταση και φέρνουν έναν ζεστό παλμό, έστω κι αν έχουν περάσει 15 χρόνια από εκείνο το βράδυ στην Beogradska Arena.
Τα παιδιά του «Δράκου» μεγάλωσαν όμως εκείνος ο ημιτελικός της 24ης Σεπτεμβρίου 2005, κλισαρισμένος σε σκέψεις και στιγμές ανάμεσα στα χαμένα βλέμματα των Γάλλων και τον Νίκο Ζήση να πανηγυρίζει πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες, μαζί με τη γλυκιά ανατριχίλα που φέρνει εκείνο το τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη θα τους ακολουθούν εις το διηνεκές.
