Όταν πριν από περίπου 20 χρόνια η FIBA όρισε το χρόνο επίθεσης στα 24 δευτερόλεπτα, πολλοί ισχυρίστηκαν ότι ο νέος κανονισμός θα λύτρωνε το μπάσκετ από την κακοποίηση του αργού ρυθμού και των χαμηλών σκορ.
Φανταστείτε τις αντιδράσεις της πορτοκαλί κοινότητας εν έτει… 1954, που η ευρωπαϊκή ομοσπονδία του μπάσκετ έπαιρνε την πρωτοποριακή -ωστόσο και απαραίτητη- για τα δεδομένα της εποχής απόφαση να καθιερώσει σαν όριο εκδήλωσης της επίθεσης τα 30 δευτερόλεπτα! Ζητωκραυγές και… βάλε!
Η πρώτη αφορμή που έφερε τον κόμπο στο χτένι για να παρθεί η συγκεκριμένη απόφαση δόθηκε στο όγδοο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Μόσχας (1953), το οποίο στιγματίστηκε από τον Γιουγκοσλάβο Τσεκ. Με δικό του σουτ στο τέλος της τέταρτης παράτασης (!) -το μοναδικό εύστοχο στο έξτρα πεντάλεπτο- οι «πλάβι» επικράτησαν του Ισραήλ 57-55 κι ενώ στα προηγούμενα 20 λεπτά οι Ισραηλινοί δεν είχαν ακουμπήσει την μπάλα! Όχι γιατί είχαν… μανταλάκια στα χέρια τους, αλλά επειδή ήδη από την α’ παράταση είχαν απομείνει όλοι κι όλοι πέντε παίκτες στον αγωνιστικό χώρο με τέσσερα φάουλ ο καθένας!
Τότε δεν υπήρχε ο κανονισμός των 30 δευτερολέπτων για την εκδήλωση της επίθεσης και οι ψηλότεροι Γιουγκοσλάβοι κέρδιζαν συνεχώς το τζάμπολ, ενώ στη συνέχεια αντάλλαζαν πάσες μεταξύ τους. Οι Ισραηλινοί δεν μπορούσαν να πρεσάρουν, μέχρι που ο Τσεκ έδωσε τέλος στο μαρτύριο των θεατών στο 60ό λεπτό !
Το ποτήρι «ξεχείλισε» ακόμη περισσότερο στον τελικό της διοργάνωσης. Οι πανίσχυροι Σοβιετικοί κράτησαν την μπάλα για 15 ολόκληρα λεπτά κόντρα στην Ουγγαρία, οι παίκτες της οποίας φοβούμενοι τη συντριβή κάθισαν επί ένα πεντάλεπτο στο δάπεδο και έβλεπαν τους αντίπαλους τους να ανταλλάζουν πάσες! Οι Μαγυάροι ηττήθηκαν 29-24 και μάλλον είπαν και «ευχαριστώ» σε αντίθεση φυσικά με τους θεατές, που καταράστηκαν την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκαν στο γήπεδο!
