Τέλος καλό όλα καλά θα μπορούσε να πει κανείς, άρα γιατί να γράψω τώρα για τον Ολυμπιακό και ξέρω γω λίγες μέρες πριν το μεγάλο ραντεβού με την Μονακό. Απλά γιατί αυτό είχα πει θα κάνω…Χωρίς λογική είναι η αλήθεια…
Λοιπόν πρώτα από όλα να πω ότι είδα όλες τις ομάδες, άρα έχω μια σφαιρική άποψη τέλος πάντως για τις 8 ομάδες που πάλεψαν μέχρι τέλους… (οι 6 τουλάχιστον καθώς βγάζω έξω το ζευγάρι της Μπάρτσα με τους οικοδεσπότες). Προσωπική μου άποψη είναι ότι με εξαίρεση το 5ο παιχνίδι ο Ολυμπιακός έπαιξε κακό μπάσκετ. Λίγο η πίεση, λίγο η άμυνα με προσαρμογές, λίγο το ντεφορμάρισμα δεν μας επέτρεψε να δούμε τον πραγματικό Ολυμπιακό.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Στο πρώτο παιχνίδι και στην εύκολη τελικά νίκη του Ολυμπιακού ήταν τα 16 τρίποντα και το κρεσέντο του Κάνααν στην τρίτη περίοδο που έκανα την διαφορά. Υπήρχε πρόβλημα ξανά στο ριμπάουντ και στη δημιουργία ενώ και τα λάθη ήταν αρκετά.
Στο δεύτερο παιχνίδια ξανά μία από τα ίδια με διαφορά όμως ότι δεν υπήρχε το μακρινό σουτ. Ότι το παιχνίδι χάθηκε σε 2 βολές και 2 ριμπάουντ μάλλον άθλος ονομάζεται.
Στην Τουρκία και στο τρίτο παιχνίδι ήταν η ραψωδία του Σλούκα. Καλύτερα στα ριμπάουντ αλλά ξανά πολλά λάθη και μικρή δημιουργία. Οι θεοί του μπάσκετ όμως συνωμότησαν και έτσι ήρθε η οβίδα από τον Σλούκα τέλος.
Πάμε στο τέταρτο και τελευταίο παιχνίδι του κακού Ολυμπιακού. Αν δεν υπήρχε ο συγκινητικός Μακ Κισικ θα μιλούσαμε για βαριά ήττα καθώς τίποτα μα τίποτα όμως δεν πήγαινε καλά για τον Ολυμπιακό ενώ η αστοχία ήταν συνώνυμο των ερυθρολεύκων μέχρι το τέλος.
Στον τελευταίο αγώνα στο ΣΕΦ επιτέλους κατάλαβαν ότι δεν είναι μόνο τρίποντα. Έσφιξε η άμυνα, κέρδισαν τις μάχες στην ρακέτα, έπαιξαν το λεγόμενο μπασκετικό ξύλο και επιτέλους έδειξαν γιατί αυτή η ομάδα αποθεώθηκε από όλο τον κόσμο.
Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός πέρασε χωρίς να παίξει το μπασκετ που μας έχει συνηθίσει και πλέον μένει η απορία για το, τι κουστούμι θα φορέσει με την Μονακό. Περισσότερα όμως από βδομάδας….
