«Dear basketball»: μια εξομολόγηση ζωής που οδήγησε τον Κόμπε στο Όσκαρ (vids)

0

Μια ταινία κινουμένων σχεδίων βασισμένη σε εκείνο το ποίημα που είχε γράψει ο θρύλος των Λέικερς το 2015, λίγο πριν κάνει γνωστή την πρόθεσή του να αφήσει τα παρκέ.  Μια ταινία δήλωση αγάπης για το άθλημά του, που μιλάει για τις θυσίες, την σκληρή προσπάθεια στον δρόμο ως την κορυφή, τις συγκινήσεις που του προσέφερε.

«Δεν ξέρω εάν είναι δυνατόν. Ως παίκτες του μπάσκετ, υποτίθεται ότι πρέπει να το βουλώνουμε και να σκάμε μία μπάλα στο πάτωμα. Ωστόσο είμαι χαρούμενος που κάναμε κάτι παραπάνω από αυτό» είπε μετά την απονομή ο Κόμπι Μπράιαντ, που έμοιαζε να μην πιστεύει ότι έχει κατακτήσει το χρυσό αγαλματίδιο.

Στη συνέχεια χαρακτήρισε πηγή έμπνευσής τη σύζυγό του, Βανέσα, και τα παιδιά τους, και αποκάλυψε ότι την απόφαση να μετατρέψει το ποίημα σε ταινία την πήρε έπειτα από προτροπή της κόρης του, Τζιάνα, η οποία του είπε: «Μπαμπά, πάντα μας λες να κυνηγάμε τα όνειρά μας, οπότε γίνε άνδρας». Η 13χρονη Τζιάνα ήταν μαζί με τον πατέρα της στο ελικόπτερο που συνετρίβη. Είναι και αυτή νεκρή.

Στο κατάμεστο Dolby Theater όλοι χειροκροτούσαν όρθιοι το θρύλο του μπάσκετ για το συγκινητικό έργο του που έδειχνε τη σχέση του και την αλλαγή της ζωής του από το μπάσκετ και τον αθλητισμό.

«Το συναίσθημα είναι καλύτερο και από την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, για να είμαι ειλικρινής. Το ορκίζομαι. Όταν ξυπνάω το πρωί ανυπομονώ να γράψω» συμπλήρωσε ο… Οσκαρικός Κόμπε.

«Τα κινούμενα σχέδια ήταν πάντα στην ζωή μου» θυμόταν ο Μπράιαντ σε συνέντευξή του στο περιοδικό People και πρόσθεσε: «Υπάρχει κάτι μαγικό, επειδή επίσης μεταφέρεται από τη μία γενιά στην άλλη».

«Dear Basketball,

From the moment
I started rolling my dad’s tube socks
And shooting imaginary
Game-winning shots
In the Great Western Forum
I knew one thing was real:

I fell in love with you.

A love so deep I gave you my all —
From my mind & body
To my spirit & soul.

As a six-year-old boy
Deeply in love with you
I never saw the end of the tunnel.
I only saw myself
Running out of one.

And so I ran.
I ran up and down every court
After every loose ball for you.
You asked for my hustle
I gave you my heart
Because it came with so much more.

I played through the sweat and hurt
Not because challenge called me
But because YOU called me.
I did everything for YOU
Because that’s what you do
When someone makes you feel as
Alive as you’ve made me feel.

You gave a six-year-old boy his Laker dream
And I’ll always love you for it.
But I can’t love you obsessively for much longer.
This season is all I have left to give.
My heart can take the pounding
My mind can handle the grind
But my body knows it’s time to say goodbye.

And that’s OK.
I’m ready to let you go.
I want you to know now
So we both can savor every moment we have left together.
The good and the bad.
We have given each other
All that we have.

And we both know, no matter what I do next
I’ll always be that kid
With the rolled up socks
Garbage can in the corner
:05 seconds on the clock
Ball in my hands.
5 … 4 … 3 … 2 … 1

Love you always,
Kobe»

«Αγαπημένο μου μπάσκετ,

Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό.

Σε ερωτεύτηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.
Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω.

Σε αγαπώ για πάντα. Όμως δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτήν τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δύο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απέμεινε. Τα καλά και τα άσχημα.

Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.

Γνωρίζουμε και οι δύο πως, ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1

Πάντα θα σε αγαπώ, Κόμπε».

https://youtu.be/9saQ-4_8Csk

Coffee House