Το κείμενο που ακολουθεί είναι προσωποκεντρικό. Οφείλω να σας ενημερώσω γιατί είναι καθαρά οι δικές μου σκέψεις οι οποίες κατανοώ απόλυτα πως δεν ενδιαφέρουν τους περισσότερους από σας.
Επίσης μην περιμένετε καμία νορμάλ ροή σκέψεων.
Μπας και σας γλιτώσω χρόνο.
Χρόνος, άτιμο πράγμα.
Στις 9 Απριλίου κατηφόρισα στο ΣΕΦ για την αναμέτρηση με την Χίμκι έχοντας στο μυαλό μου πως η βραδιά είχε πιθανότητες να αποδειχθεί ιστορική. Για αυτό και μόλις ολοκληρώθηκε το ματς έτρεξα και φύλαξα το φύλλο της στατιστικής.
«Βασίλη θα μου το υπογράψεις σε παρακαλώ»;
«Γιατί; Θες να μου κόψεις το μπάσκετ»;
Ο παραπάνω διάλογος δεν έγινε ποτέ. Αφενός γιατί δεν πίστευα πως θα ήταν το τελευταίο του παιχνίδι, αφετέρου γιατί θα μου έσκαγε κανά παπούτσι στο κεφάλι. Το χαρτί το έχω φυσικά.
