Δεν κέρδισε μόνο το Διγενή για να φτάσει στους τελικούς ο Αχιλλέας – Οι δυσκολίες, το αγωνιστικό roller-coaster και το μπασκετικό DNA

0

 

Σε μια χρονιά πραγματικό -από κάθε άποψη- roller coaster η ομάδα του Μιχάλη Τσαγγαρίδη κατάφερε (το βράδυ της Πέμπτης 5/5) να ντουμπλάρει τις νίκες στην ημιτελική φάση απέναντι στο Διγενή/ΝΒΑ και να σφραγίσει το πρώτο εισιτήριο των τελικών.

Του Ανδρέα Κόκκινου

Η ιστορία ξεκίνησε από την περσινή περίοδο όπου η ομάδα του Αχιλλέα έμοιαζε με τρένο με… σπασμένα φρένα και πιθανότατα -αν και στον αθλητισμό δεν μπορείς να προδικάσεις το παραμικρό- εάν δεν ερχόταν η οριστική διακοπή λόγω της πανδημίας να κατακτούσε και τους δύο εγχώριους τίτλους της Β’ Κατηγορίας. Όχι μόνο δε συνέβη αυτό αλλά η ομάδα αναγκάστηκε μεσούσης της σεζόν να αποχωριστεί τον Κυριακίδη (ο οποίος πήρε μεταγραφή στην ΕΘΑ Έγκωμης) ενώ μετά την ολοκλήρωση της χρονιάς έχασε και τον Πηλακούτα (που αγωνίζεται πλέον με επιτυχία στην Ομόνοια Λευκωσίας).

Η φετινή χρονιά βρήκε λοιπόν -θεωρητικά- αποδυναμωμένο το περσινό ρόστερ με τους ξεκάθαρους και ευδιάκριτους ρόλους ενώ ο ανταγωνισμός μεγάλωσε με τις προσθήκες Ανόρθωσης και Διγενή -κυρίως- για την επιστροφή στην κορυφή της Β1. Ακόμη και έτσι η σεζόν ξεκίνησε εκρηκτικά με τους καλαθοσφαιριστές του κόουτς Τσαγγαρίδη να κερδίζουν στην πρεμιέρα την Ανόρθωση -σ’ένα πολύ δραματικό ντέρμπι- ενώ συνέχισαν τον μαραθώνιο με νίκες μέχρι τη διακοπή.

Η διακοπή όπως ήταν φυσιολογικό μόνο κακό έκανε στην ομάδα αφού όχι μόνο έχασε τη συνοχή και τον αγωνιστικό της ρυθμό αλλά είχε να διαχειριστεί και την απουσία του πολύτιμου Ελλαδίτη γκαρντ, Γιώργου Σολδάτου, που πηγαινοερχόταν στη γενέτειρα του λόγω προσωπικών προβλημάτων. Οι ήττες από Εθνική Ενόπλων, Διγενή (2) αλλά και η κακή εμφάνιση στη Λεμεσό (απέναντι στην Ανόρθωση) έφεραν αρχικά τον προβληματισμό, με την ομάδα όμως να διαφυλάσσει τη δεύτερη θέση διατηρώντας το πλεονέκτημα έδρας (μέχρι την ημιτελική φάση) όπου βρήκε απέναντι της την ομάδα του Κώστα Εγγλέζου. Εν συνεχεία η ομάδα του Τσαγγαρίδη γνώρισε την ήττα στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στην Ανόρθωση.

Έχοντας να διαχειριστεί όλα τα πιο πάνω η ομάδα στις δύο αναμετρήσεις απέναντι στο Διγενή έδειξε το… μπασκετικό DNA με το οποίο είναι εμποτισμένη παίρνοντας και τα δύο παιχνίδια που κρίθηκαν στο τέλος. Με μπροστάρηδες την… παλιά φρουρά (Πάντζιαρο, Αγρότη, Γαβριήλ και Σοφοκλέους) και τις πινελιές των ελπιδοφόρων νεαρών (Ανθυμιάδης (2), Χριστούδιας, Τσοχταρίδης) παρέα με τους πατήρ και υιό Τσαγγαρίδη να είναι καταλυτικοί πήραν μια πρόκριση που πανηγυρίστηκε δεόντως.

Ότι και να συμβεί πλέον στους τελικούς -όπου ο Αχιλλέας θα αντιμετωπίσει κατά πάσα πιθανότητα την ομάδα της Αμμοχώστου- η σεζόν του ‘Πολεμιστή’ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένα επιτυχημένη. Μέσα από τις τόσες δυσκολίες και σε μία παράξενη -από κάθε άποψη- σεζόν καλαθοσφαιριστές και τεχνική ηγεσία (θεωρώ τη διοίκηση απούσα) συνεχίζουν να κρατούν την ομάδα του Καιμακλίου σε ρόλο πρωταγωνιστή με την ελπίδα να βρεθούν τόσο οι πόροι -όσο και κυριότερα- οι σωστοί άνθρωποι να ανεβάσουν ξανά τους κυανόλευκους εκεί που τους αξίζει.

Coffee House