Φάκελος ελληνικό μπάσκετ, λοιπόν.

Ε, δεν είναι και εύκολο να αγγίξεις ένα πρόβλημα που πρέπει να τοποθετηθεί σε πολλές διαφορετικές βάσεις. Η αλήθεια είναι πως η φετινή, σε συλλογικό επίπεδο, είναι η χειρότερη χρονιά του ελληνικού μπάσκετ καθώς κανένας από τους εκπροσώπους μας δεν κατάφερε να προχωρήσει. Είναι σημείο των καιρών; Είναι συμπτωματικό; Είναι φυσιολογικό; Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί σε μερικές αράδες.

Το αγαπημένο μας άθλημα έχει μπει σε ένα δύσκολο… κανάλι εδώ και αρκετά χρόνια και προσωπικά θα το τοποθετήσω ως πρόβλημα από κάτω προς τα πάνω (σε επίπεδο συλλόγων). Ομάδες που ιστορικά έφερναν επιτυχίες ή έναν άλλο αέρα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είτε εξαφανίστηκαν από το υψηλό επίπεδο (π.χ. Μαρούσι) είτε βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (π.χ. ΠΑΟΚ, Άρης).

Ο Προμηθέας Πάτρας από την άλλη έδειξε να μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο πόλο για το ελληνικό μπάσκετ, ενώ το Περιστέρι φέτος έκανε όλα τα λάθη μαζεμένα. Η μόνη ομάδα που βρέθηκε σε πραγματική ευρωπαϊκή άνοδο τα τελευταία χρόνια είναι η ΑΕΚ που ωστόσο υπερθεματίζει το συνολικό πρόβλημα στο ελληνικό μπάσκετ με την πτώση της από την Α1 πριν από κάποια χρόνια.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα θέματα των ομάδων που είναι αμιγώς οικονομικά. Στο μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια δεν υπήρξαν άνθρωποι που να μπορούσαν να επενδύσουν και να στηρίξουν τις ομάδες οπότε χρόνο με τον χρόνο το επίπεδο έπεφτε και η τρύπα στα ταμεία μεγάλωνε. Η Πολιτεία ουδέποτε αναγνώρισε έγκαιρα την ανάγκη για στήριξη που θα έπρεπε να έχει το πιο επιτυχημένο άθλημα της χώρας ενώ οι φορείς του δεν είχαν ιδέες και διορατικότητα.

Στο συγκεκριμένο κομμάτι η ΕΟΚ δεν είχε τη μεγαλύτερη ευθύνη αλλά ο ΕΣΑΚΕ έμοιαζε πολλές φορές διακοσμητικός (φέτος μετά από χρόνια έκανε κινήσεις που έφεραν έσοδα και έκανε ενέσεις στις ομάδες). Η ευθύνη της Ομοσπονδίας αφορά την παραγωγική διαδικασία του μπάσκετ που τα τελευταία χρόνια έχει βαλτώσει και δεν γίνονται βήματα προόδου. Αφορά την στελέχωση που θα έπρεπε να έχει ενδυναμωθεί με ανθρώπους που θα παράξουν και θα αφήσουν έργο δίνοντας συνέχεια σε αυτά που είχαν χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια σε εθνικό επίπεδο.

Πάμε στα υψηλότερα στρώματα τώρα που αφορούν το επίπεδο της Ευρωλίγκας και τον Παναθηναϊκό με τον Ολυμπιακό. Εκεί, το θέμα είναι καθαρά οικονομικό και τίποτε άλλο. Από τη στιγμή που ήρθε αυτή η ισοπεδωτική οικονομική κρίση στη χώρα μας αυτόματα οι διοικήσεις των ομάδων δεν μπορούσαν να βάζουν τα ποσά που απαιτούνται για να κάνεις πρωταθλητισμό. Αν υπήρχαν 20 εκατομμύρια στο τραπέζι τότε σήμερα δεν θα γράφαμε για τέλμα αλλά για final 4. Άρα, μια οικογένεια (π.χ. Γιαννακόπουλος) κρατούσε μόνη της το οικοδόμημα και… έκρυβε τα πολλά προβλήματα που υπήρχαν από κάτω λόγω των τεράστιων επιτυχιών.

Σε αυτό το σημείο θα συναντήσουμε το ιστορικό ατόπημα της Ευρωλίγκας απέναντι στις ελληνικές ομάδες που αφορά τα έσοδα και τα τηλεοπτικά συμβόλαια. Πριν από δώδεκα χρόνια ο Παναθηναϊκός ούρλιαζε καθώς τα 10+ εκατομμύρια που έρχονταν από τους αιώνιους στη λίγκα δεν απέφεραν στις ομάδες τίποτε παραπάνω από το κομμάτι πίτας που αφορούσε μια ομάδα που δεν πρόσφερε ούτε ευρώ στη διοργάνωση.

Εκεί, όμως, ο Ολυμπιακός (οι Αγγελόπουλοι έχουν βάλει αδιαμφησβήτητα πολλά λεφτά στην ομάδα τους)  αποφάσισε να διαφοροποιήσει την τελευταία στιγμή τη στάση του και να συναινέσει με την Ευρωλίγκα αφήνοντας τον Παναθηναϊκό να φωνάζει μόνος του. Έτσι, από τη μία είχαμε το μαύρο πρόβατο που έκανε φασαρία και από την άλλη το… καλό παιδί. Συνεπώς, δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο καζάνι, ούτε να ξεχνάμε τη στιγμή που κόπηκε από τις ομάδες μας ένα τεράστιο έσοδο.

Φάκελος Εθνική ομάδα. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία δέκα χρόνια η παραγωγή Ελλήνων παικτών έχει διαφοροποιηθεί. Να έτυχε; Να είναι καθαρά συγκυριακό; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά στην πραγματικότητα οι παίκτες που παράγει το μπάσκετ μας μολονότι είναι καλοί δεν είναι του υψηλότερου επιπέδου σε σχέση με τους Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη, Φώτση, Χατζηβρέττα, Ζήση, Τσαρτσαρή, Πρίντεζη, Μπουρούση και τα υπόλοιπα παιδιά εκείνης της χρυσής γενιάς.

Εδώ ήρθαν να κουμπώσουν και δύο ακόμη στοιχεία. Η ανάγκη των μεγάλων ομάδων να βρουν γηγενείς πρωταγωνιστές φόρτωσε τα παιδιά με μεγαλύτερη πίεση από αυτή που μπορούσαν να διαχειριστούν ενώ ορισμένοι ατζέντηδες… εγκλημάτησαν κατά των  «πελατών» τους. Τα νέα παιδιά δεν είχαν πραγματική υποστήριξη ώστε να χτίσουν από τον χαρακτήρα μέχρι το κορμί τους ακούγοντας τα καραγκιοζιλίκια που τα οδήγησαν σε χαμηλότερα στρώματα με μαθηματική ακρίβεια.

Η ευθύνη για αυτή τη στρεβλή εικόνα μας βαραίνει, ωστόσο, όλους. Φταίμε γιατί δεν αντέξαμε το… gap από τους παικταράδες και τις ευρωπαϊκές κούπες και δεν αντιληφθήκαμε έγκαιρα την πραγματικότητα. Αυτό δεν βοήθησε τον κόσμο να καταλάβει πιο γρήγορα και με μεγαλύτερο ρεαλισμό την κατάσταση. Από την άλλη, δεν είναι εύκολο να το αντιληφθείς από τη μία μέρα στην άλλη. Έπρεπε, όμως.

Στις παραπάνω γραμμές δεν περικλείεται όλο το πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ αλλά είναι μια αποτύπωση ορισμένων σκέψεων. Χρειάζεται ημέρες και πολλές ώρες σκέψεων και συζητήσεων προκειμένου να ξετυλιχθεί το κουβάρι.

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούμε στις ευθύνες των ίδιων των νέων αθλητών. Το 90% αφορά αθλητές που άγονται και φέρονται περισσότερα από τα social media και τα πρωτοσέλιδα παρά απο τις ώρες της προπόνησης. Θεωρούν υποχρέωση των άλλων να τους βάζουν να παίζουν χωρίς να διεκδικούν τον χώρο τους και να εξελίσσουν το ταλέντο τους. Η κακή οικονομική κατάσταση τους έχει ανοίξει πόρτες που προ δέκα – δεκαπέντε ετών θα ήταν ερμητικά κλειστές. Λίγοι το καταλαβαίνουν, ωστόσο, είναι και ένα σημείο των καιρών και της αλλαγής των εποχών προσέγγισης, επικοινωνίας και πραγματικότητας.

ΥΓ: Δυστυχώς για το ελληνικό μπάσκετ δεν υπάρχει σε επίπεδο παραγόντων κανένα φως στο τούνελ. Οι εκλογές της Ομοσπονδίας και αυτά που ακούμε δεν μας δίνουν καμία ασφάλεια πως θα υπάρχει βελτίωση. Μακάρι να μας διαψεύσουν διότι μέχρι στιγμής μας απογοητεύουν με τη ρητορική και τις επιλογές τους. Αποκορύφωμα τα γρανάζια της μέχρι πρότινος διοικήσεως που έχουν σηκώσει εσχάτως το λάβαρο της επανάστασης και δαγκώνουν το χέρι που τους στήριζε. Έτσι, σε βάθος χρόνου δεν αλλάζεις αλλά βουλιάζεις.

ΥΓ2: Μόλις σταμάτησαν οι… τρελοί να βάζουν πακτωλό χρημάτων για να είμαστε όλοι χαρούμενοι βγήκε το πρόβλημα στον αφρό. Το μπάσκετ πρέπει να ανάβει λαμπάδες σε κάποιους παράγοντες που έφερναν επιτυχίες στη χώρα μας.