Η στιγμιαία ακτίδα αισιοδοξίας μετά την επιστολή της Οργανωτικής Επιτροπής μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αφού οι χαλαρώσεις που ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας και η επιδημιολογική εικόνα της χώρας έφεραν κατήφεια και προβληματισμό.
Του Ανδρέα Κόκκινου
Η πραγματικότητα όμως είναι πως ο αθλητισμός, και ιδιαίτερα ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι ζωτικής σημασίας τόσο για τη σωματική αλλά περισσότερο για την ψυχική υγεία του κοινού.
Ίσως -έστω και με μεγάλη καθυστέρηση- να έπρεπε να διεκδικήσουμε και μεις τις διευκολύνσεις που μας αναλογούν. Φώναξαν οι ιδιοκτήτες γυμναστηρίων, άνοιξαν τα γυμναστήρια. Φώναξαν οι ιδιοκτήτες χώρων εστίασης άνοιξε η εστίαση, φώναξαν οι οργανωμένοι γονείς άνοιξαν τα σχολεία.
Τι το δύσκολο συμβαίνει για παράδειγμα στο πρωτάθλημα της Β2 που δε μπορεί να εφαρμοστεί; Πόσο σημαντική είναι η ευθύνη όταν εδώ και χρόνια οι συμμετέχοντες υπογράφουν ότι αναλαμβάνουν αποκλειστικά την ευθύνη για οποιοδήποτε τραυματισμό; Πόσο δύσκολο είναι -με τα αμέτρητα πλέον σημεία δωρεάν δειγματοληπτικών ελέγχων- να προσκομίζουν οι αθλητές rapid test 72 ωρών; Πόσο δύσκολο είναι να προβεί σε διαβουλεύσεις η ΚΟΚ για τη σύσταση πρωτοκόλλου όταν διατυμπάνιζε πως κάθε καλαθοσφαιρική δραστηριότητα θέλει να είναι υπό την αιγίδα της;
Ακούει κανείς; 300+ άτομα κάθονται εδώ και 2 χρόνια και περιμένουν… Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.
