Βλέποντας ένα ακόμη ματς για την Ομόνοια, αυτό κόντρα στον ΑΠΟΕΛ, κι έχοντας νωπές τις μνήμες μας από το πρόσφατο ματς στο Κίτιον κόντρα στην Πετρολίνα ΑΕΚ Λάρνακας, αλλά και αυτό στον Στρόβολο κόντρα στον Κεραυνό, μας φαίνεται αδιανόητο, πώς γίνεται αυτή η ομάδα να βρίσκεται στην προτελευταία θέση της βαθμολογίας με μόλις μία νίκη.
Οι “πράσινοι” αγνοούν την έννοια του ροζ φύλλου από την περιπετειώδη επικράτησή τους στην πρεμιέρα κόντρα στην εξαιρετικά ανταγωνιστική -τότε- Αναγέννηση Γερμασόγειας και ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο να ζευγαρώσουν τα θετικά τους αποτελέσματα. Τα κρίσιμα παιχνίδια με Αναγέννηση Γερμασόγειας και Ένωση Νέων Παραλιμνίου πλησιάζουν και ο Νικόλας Παπαδόπουλος θα προσπαθήσει να οδηγήσει την ομάδα του στην επιτυχία.
Όποιος πει, πάντως, πως η πορεία της Ομόνοιας έχει μέχρι στιγμής αρνητικό πρόσημο, θα ήταν τουλάχιστον άδικος. Πρόκειται για μια ομάδα με το χαμηλότερο μπάτζετ στην κατηγορία (πέραν της Γερμασόγειας) και αποτελούμενη κυρίως από έναν κορμό νεαρών Κύπριων παικτών, χωρίς παραστάσεις, πλην του διεθνούς με την εθνική ανδρών Κωνσταντίνου Παπακώστα και των διεθνών με την Κ20, Ορέστη Χριστοδουλίδη-Μάριου Γεωργίου.
Οι επίσης νεαροί Δημητρης Γαβριήλ, Πέτρος Κυριακού, Δημήτρης Καραγιαννης και Αντρέας Πολυκάρπου είναι παιδιά με δυνατότητες, που συλλέγουν εμπειρίες μέσα από τις προπονήσεις και όποτε το τεχνικό τιμ έχει την πολυτέλεια να τους δώσει χρόνο συμμετοχής, το κάνει.
Όπως γίνεται αντιληπτό, το rotation είναι ελάχιστο. Ο ταλαντούχος Παπακώστας είναι ο “μπαλαντέρ” σε όλες τις θέσεις της περιφέρειας, μαζί με τον Χριστοδουλίδη ορισμένες φορές, ενώ η “μαύρη τρύπα” είναι στους ψηλούς. Οι Νουακόνι και Ρόμπινσον βγαίνουν μόνο αν έχουν φάουλ, κι όπως γίνεται αντιληπτό, έχουν υψηλό δείκτη κούρασης.
Η αποβολή του Νουακόνι με 5 φάουλ στο 36′ έφερε και την κατάρρευση κόντρα στον ΑΠΟΕΛ, τη στιγμή που ο Φόρεστ Ρόμπινσον, που γενικά είναι τρομερός σουτέρ, σε αυτό το ματς ήταν σε… κακό φεγγάρι. Εναλλακτική λύση ουσιαστικά δεν υπάρχει, κι έτσι όταν βγαίνει κάποιος εκ των δύο τότε περνάει αναγκαστικά στο “4” ο Τζαμάρ.
Στο ματς με την ΑΕΚ ο βασικός σέντερ των “πρασίνων” είχε βραχυκυκλώσει στο τέλος από την κούραση, κάνοντας σημαντικά λάθη. Αν είχε, ωστόσο, μια αξιόπιστη αλλαγή όλα θα ήταν διαφορετικά σε πολλά παιχνίδια.
Ο Τζέινς Μάνιγκατ είναι “δολοφόνος” στην καλή του μέρα, αλλά κι αυτος με εξαίρεση το ματς με την Αναγέννηση δεν έχει πάρει στις πλάτες του την ομάδα με διάρκεια για να την οδηγήσει στη νίκη. Ήρθε και η απώλεια του Μπράουν, που πριν από το ματς με το Παραλίμνι είχε αποφασίσει να πάει αλλού και… έδεσε το γλυκό, με τον Ουότσον να είναι καλός σουτέρ, αλλά να μην έχει την εκπληκτική ικανότητα που εμφάνισε στο ένας εναντίον ενός ο προκάτοχός του.
Στο διά ταύτα… Είναι σαφές πως η Ομόνοια έχει κατεύθυνση και σωστή φιλοσοφία στο γήπεδο. Είναι ομάδα, με πλάνο, που παλεύει σε όλα τα παιχνίδια, χρησιμοποιώντας την αμυνα ζώνης κατά κόρον, ιδιαίτερα απέναντι στους “μεγάλους”. Της λείπει ένα… κλικ για να πανηγυρίσει κάποιες νίκες. Αυτό οφείλεται στις λίγες εναλλακτικές λύσεις από τον πάγκο που προαναφέραμε, με τους παράγοντες “φάουλ” και “κόπωση” να αποτελούν τους μεγάλους… εχθρούς του νεαρού τεχνικού.
Ένα μεγάλο κεφάλαιο, είναι και η απουσία του κόσμου. Η Ομόνοια διαθέτει τεράστιο πυρήνα, αλλά ελάχιστοι πηγαίνουν στα παιχνίδια της καλαθόσφαιρας. Στο ματς με τον ΑΠΟΕΛ υπήρξε σημαντική προσέλευση και σίγουρα βοήθησε τους “πράσινους” να βγάλουν καλή εικόνα.
Ωστόσο, αν έδιναν μαζικό “παρών” και δημιουργούσαν την “καυτή” ατμόσφαιρα που ξέρουν, τότε όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά και τα ροζ φύλλα σίγουρα περισσότερα του ενός. Εξάλλου, οι παίκτες και το τεχνικό τιμ του αξίζουν και με το παραπάνω, καθώς κάθε φορά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και ξεπερνούν τα όριά τους, “ματώνοντας” τη φανέλα. Δεν ήταν τυχαίο το χειροκρότημα, παρά την ήττα.
