Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε αγώνα παιδικού πρωταθλήματος, πολλοί αναρωτήθηκαν, που θα πάει αυτή η μάστιγα με τους γονείς να επεμβαίνουν.
Ξέρετε τα τελευταία χρόνια στο μπάσκετ παρακολουθούμε τα παιδιά να κοιτάζουν τους γονείς τους μετά από μία κακή ενέργεια, θέλοντας να διακιολογηθούν για το λάθος τους. Αυτό είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ λάθος και θα πρέπει να διορθωθεί άμεσα.
Δύο άνθρωποι ρωτήθηκαν γι’αυτό το πρόβλημα και έδωσαν τις απαντήσεις τους σε αυτό το πολύ λεπτό. Οι Μάικ Ευαγγελίτσης (προπονητής ακαδημιών στον Προμηθέα Χαλανδρίου και Νάσος Ρέντζιος (Οικογενειακός ψυχοθεραπευτής) έδωσαν τα φώτα τους και συμβούλεψαν τους γονείς, ν’αφήσουν τα παιδιά τους ελεύθερα να παίξουν όπως θέλουν.
Μάικ Ευαγγελίτσης: Στο κομμάτι των ακαδημιών στην Ελλάδα θέλουμε αρκετή δουλειά ακόμα για να μπορούμε να πούμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο.
Καταρχήν θα πρέπει να πούμε μερικές αλήθειες όσο και αν αυτές πονούν. Ξεκινάμε από το γιατί φέρνει ένα γονέας το παιδί του στο γήπεδο. Οι περισσότεροι δυστυχώς το κάνουν για δυο λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι για να το ‘παρκάρουν΄. Να λείπει από το σπίτι μερικές ώρες να ησυχάζουν και αυτοί.
Ο δεύτερος είναι ότι φέρνοντας το παιδί τους στο γήπεδο αυτομάτως θεωρούν ότι είναι ο Jordan και αναλόγως συμπεριφέρονται. Θα τον μαλώσουν στην άσχημη ενέργεια του, θα του δώσουν οδηγίες από την κερκίδα, θα τα βάλουν με όλο τον περίγυρο του μικρού (προπονητές, διαιτητές, συμπαίκτες, παράγοντες) και η συμπεριφορά τους έχει την βάση στο ότι το δικό τους παιδί είναι το καλύτερο και πρέπει πάντα να είναι άψογος σε όλα.
Η Ψυχολογία ενός παιδιού μπορεί να καταστραφεί μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Είναι σημαντικό οι προπονητές των ακαδημιών να είναι και παιδαγωγοί. Χρειάζονται τα κατάλληλα άτομα στην κατάλληλη ηλικία και πάρα πολύ δουλειά και στο σπίτι και πολύ μελέτη.
Μπορώ να σας πω τι έκανα εγώ φέτος που ανέλαβα υπεύθυνος των ακαδημιών του Προμηθέα Χαλανδρίου: Κάλεσα τους γονείς όλους και τους είπα ότι για εσάς είμαι εδώ 24ώρες το 24ωρο 365 το χρόνο, το τηλέφωνο μου δεν κλείνει ποτέ και είμαι στην διάθεση σας. Αλλά στο γήπεδο όταν κάνουμε προπόνηση δεν θα μπαίνει κανείς μέσα. Οι πόρτες θα είναι κλειδωμένες. Γιατί πολύ απλά όπως ο γονέας δεν μπαίνει στην τάξη στο σχολείο η στο φροντιστήριο να παρέμβει στο μάθημα , έτσι δεν θα μπει και εδώ. Το ίδιο και στα παιχνίδια όπου έχω απαγορέψει στους παίκτες μου είτε κάνουν καλή ενέργεια είτε κακή να κοιτάξουν στην κερκίδα και δεν δέχομαι κανένα γονέα να μιλήσει στο παιδί του κατά την διάρκεια του αγώνα. Είμαι χαρούμενος γιατί οι γονείς έχουν καταλάβει τους λόγους για τους οποίους το κάνω αυτό και η χρονιά εξελίσσεται πολύ καλά.
Τώρα όσον αφορά τα μικρά παιδιά και την διαδικασία που τους υποβάλλουν πολλοί προπονητές και σύλλογοι να αγωνίζονται με παιδιά μεγαλύτερων ηλικιών έχω να πω ότι οι πράξεις αυτές είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ. Όχι μόνο για την σωματική ακεραιότητα των παιδιών που διατρέχει μεγάλο κίνδυνο αλλά πάνω από όλα την ψυχική. Μια ήττα με ένα π.χ. σκορ 14-110 σε ένα μικρό παιδάκι μπορεί να αποτελέσει το κύκνειο άσθμα του στο μπάσκετ. Η απογοήτευση που νιώθει είναι τόση μεγάλη που μπορεί να το οδηγήσει στην αποστροφή από το άθλημα.
Μια ακαδημία έχει σαν στόχο την παραγωγή παικτών. Μπορεί να μην βγάλει και κανέναν. Αλλά τα παιδιά διδάσκονται αξίες και παίρνουν ερεθίσματα που θα τα βοηθήσουν μελλοντικά στην ζωή τους. Ομαδικότητα, φιλία, χαρά, λύπη, ένταση, οικογένεια. Μόνο ο αθλητισμός μπορεί να τα δώσει αυτά και έχουμε υποχρέωση να τα μεταδώσουμε στα μικρά παιδιά.
Νάσος Ρέντζιος: Αναμφισβήτητα, το παιχνίδι αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή των παιδιών και από τα πιο σημαντικά. Μέσα απ’ αυτό το κάθε παιδί, αναπτύσσει και προσπαθεί να ανακαλύψει τις δικές του δεξιότητες, κλίσεις και συναισθήματα. Ακριβώς, το ίδιο ισχύει και στα ομαδικά αθλήματα, όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση του μπάσκετ. Για τα παιδιά, κυρίως της σχολικής ηλικίας, η ομάδα αποτελεί το περιβάλλον, μέσα στο οποίο καλούνται να δημιουργήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης, ασφάλειας, ισότητας, να αλληλοεπιδράσουν με άλλα παιδιά, να συνεργαστούν και να αναπτύξουν τον εαυτό τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη συγκεκριμένη ηλικία τα περισσότερα παιδιά πειραματίζονται και δοκιμάζουν διάφορες δραστηριότητες μέχρι να καταλήξουν σε αυτή που τους ταιριάζει, γεγονός που απαιτεί αποδοχή και σεβασμό από εμάς.
Όμως, πέραν του ρόλου και της σημασίας του ομαδικού παιχνιδιού για τα παιδιά, καλό είναι να εστιάσουμε σε εμάς τους ενήλικες (γονείς, προπονητές) και το ρόλο μας. Ειδικότερα, είναι βοηθητικό να έχουμε υπόψη μας τι σημαίνει παιχνίδι για ένα παιδί και πως μπορεί να ανταποκριθεί ανάλογα με την ηλικία του. Οι γονείς και οι προπονητές βοηθούν με το να είναι υποστηρικτικοί, να σέβονται και να αποδέχονται τον ρυθμό και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά κάθε παιδιού ( σωματικά και ψυχολογικά), να επιβραβεύουν την προσπάθεια, να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες και να μην ξεχνούν ότι παιχνίδι σημαίνει χαρά.
Πηγή: Basket247.gr
