Ο Δημήτρης Κοντός γράφει για την 11η Απριλίου του 1996 που άλλαξε τα πάντα για το ελληνικό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο και ξεκίνησε να γράφεται η χρυσή ιστορία της Αυτοκρατορίας.
«Πρέπει να γίνει το σουτ, δε γίνεται το σουτ, χάνεται ο έλεγχος είναι ο Μόντερο εκεί…Κόβει εντυπωσιακά ο Βράνκοβιτς! Έχουν ακόμη 4 δεύτερα οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ο Γκαλιλέα ελέγχει…2,1 χάνεται ο έλεγχος. Λήγει το παιχνίδι! Ο Παναθηναϊκός είναι Πρωταθλητής Ευρώπης, κυρίες και κύριοι…». Θεέ μου τι ζήσαμε; «Που πας παιδί μου, δεν θα δεις την απονομή μας;», «Τρέχω στην Ομόνοια, θα τρελαθώ». Πού μυαλό για απονομές, πού μυαλό για μεταφορικό μέσο. Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας μοιάζει με το πιο γρήγορο ταρτάν στίβου. Τι είναι εξάλλου να τρέξεις 3 χιλιόμετρα μέχρι το Πεδίον του Άρεως και άλλο 1,5 από εκεί μέχρι την Ομόνοια; Άλλωστε, η πλατεία είχε γίνει το σημείο συνάθροισης όλων των Παναθηναϊκών εκείνες τις τρελές ημέρες του 1996. Έφευγες, για παράδειγμα, από το γήπεδο (Παναθηναϊκός – ΑΕΚ 1-0 με το ψαράκι του Μπορέλι) και έλεγες «θα τα πούμε στην Ομόνοια».
Η στιγμή, η αδρεναλίνη, η συγκίνηση, το συναίσθημα εκείνης της ημέρας δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη όλων των Παναθηναϊκών. Η έκρηξη χαράς, τα δάκρυα και η περηφάνια θα μας συντροφεύουν για μια ζωή. Μέχρι να κλείσεις τα μάτια θα θυμάσαι τούτες τις χαρές. Ε και η πρώτη πάντα είναι η πιο ξεχωριστή. Στις 11 Απριλίου του 1996 άλλαξαν τα πάντα. Αν το Ευρωμπάσκετ του 1987 άλλαξε το ελληνικό μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο, το 1ο Ευρωπαϊκό του 1996 άλλαξε τα πάντα σε συλλογικό. Ο Παναθηναϊκός εκείνη τη νύχτα σήκωσε στις πλάτες του ένα έθνος και εκτόξευσε στα ουράνια τα εκατομμύρια των φίλων του, βάζοντας την Ελλάδα στο κάδρο των κορυφαίων της γηραιάς ηπείρου.
