Η ιστορία του Ανώνυμου παιδιού

0

Η ιστορία μας βασίζεται σ’ ένα παλικάρι 28 ετών που παίζει μπάσκετ σε μια μικρή κατηγορία.

Ο παίκτης αυτός όταν ήταν 10 ετών ήθελε να γίνει επαγγελματίας.
Έπαιξε μπάσκετ πολλά χρόνια και κάποια στιγμή κατάλαβε πως δεν μπορούσε να γίνει ο παίκτης που νόμιζε.
Αλλά εξακολούθησε να παίζει σε μια ομάδα της γειτονιάς του γιατί του άρεσε να παίζει μπάσκετ.
Έμαθε τη πειθαρχία , την αφοσίωση, την ομαδικότητα, την αυτοθυσία για την ομάδα, διασκέδασε, έκανε φίλους μέσα από το μπάσκετ.
Μεγάλωσε, σπούδασε έγινε δικηγόρος, προχώρησε τη ζωή του αλλά παρέμεινε πιστός στο παιχνίδι που τόσο αγάπησε.
Είναι ένα παιδί που απέκτησε θετικές εμπειρίες και ανέπτυξε αυτοπεποίθηση μέσα από επιτυχίες συνδεδεμένες με το άθλημα .
Πέρασε δυσκολίες, άσχημες στιγμές πάλεψε μέσα από το παιχνίδι και βγήκε προετοιμασμένος να παλέψει για τη ζωή.
Κανένας άλλος εκτός απ’ αυτόν, τους προπονητές και τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του, δεν ξέρει αυτή την ιστορία γιατί ποτέ βέβαια δεν βγήκε στη τηλεόραση ούτε κι έγινε πρωτοσέλιδο σε κάποια εφημερίδα .
Δε θα βρεθεί κάποιος να δώσει βραβείο στους προπονητές που δούλεψαν μ’ αυτό το παιδί, που το στήριξαν ψυχολογικά σε δύσκολες στιγμές, αλλά γι’ αυτόν ήταν σπουδαίοι.
Θα τους θυμάται για πάντα με αγάπη γιατί έβαλαν το μπάσκετ στη ζωή του.

Φίλοι προπονητές,
όταν λοιπόν έχετε μπροστά σας ένα παιδί και μπορείτε να κάνετε κάτι γι’ αυτό και να αλλάξετε τη ζωή του μέσω του μπάσκετ,
φέρτε στο μυαλό σας την περίπτωση του Ανώνυμου παιδιού.

Φίλοι προπονητές των υποδομών,
θέλω να σκεφτείτε καλά και να αναρωτηθείτε τα εξής:
Γιατί κάνετε τον προπονητή σε νέους αθλητές;
Ποιος είναι ο λόγος;
Είναι γιατί το θεωρείτε σκαλοπάτι ώστε να γίνετε στο μέλλον προπονητής μιας μεγάλης επαγγελματικής ομάδας ή προπονητής Εθνικής ομάδας;
ή μήπως γιατί πραγματικά σας αρέσει το μπάσκετ και σας δίνει ευχαρίστηση να διδάσκετε τα μικρά παιδιά;

Η απάντηση θα κρίνει την αφοσίωση και την αγάπη σας για το παιχνίδι.

”Παιδεία και άθληση” Διονύσης Γκιουλέας

Coffee House