Το άθλημα που πρόσφερε τις μεγαλύτερες συγκινήσεις στην παρθενική διοργάνωση των Αγώνων Μικρών Κρατών Ευρώπης (1985, Σαν Μαρίνο) ήταν (κατά γενική ομολογία) το μπάσκετ. Ήταν το μοναδικό ομαδικό άθλημα σ’ εκείνους τους Αγώνες και το πλέον ανταγωνιστικό, αφού στα άλλα δημοφιλή σπορ υπήρξε απόλυτη κυριαρχία της Κύπρου (στίβος) και της Ισλανδίας (κολύμβηση).
Στο καλαθοσφαιρικό τουρνουά του 1985, κατά περίεργο λόγο δεν έλαβαν μέρος το Σαν Μαρίνο (διοργανώτρια χώρα), η Ισλανδία και το Μονακό. Αλλά και πάλι υπήρξε έντονος ανταγωνισμός και υψηλού επιπέδου παιχνίδια μεταξύ των τεσσάρων
ομάδων, που συμμετείχαν (Ανδόρα, Λουξεμβούργο, Κύπρος, Μάλτα). Η προσέλευση φιλάθλων ήταν εντυπωσιακή (το γήπεδο ήταν γεμάτο σε όλους τους αγώνες), ενώ υπήρξε και τηλεοπτική κάλυψη, που βοήθησε στο να διατηρηθεί ψηλά το ενδιαφέρον των ντόπιων. Άλλωστε το Σαν Μαρίνο γειτνιάζει με το Πέζαρο (και το Ρίμινι), μία πόλη με τεράστια αγάπη για την καλαθόσφαιρα και με μακρόχρονη παράδοση στο άθλημα. Eπίσης κάλυψαν ξεχωριστά το τουρνουά μπάσκετ ιταλικά ΜΜΕ, τα οποία (έκπληκτα) εκθείασαν το επίπεδο των αγώνων και των ομάδων. Ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια επεφύλαξαν για την ομάδα της Κύπρου, η οποία αν και η «κοντύτερη» του τουρνουά κατέκτησε την κορυφή.
Το σύστημα διεξαγωγής του τουρνουά ήταν round robin (όλοι εναντίον όλων-δεν υπήρχαν νοκ άουτ αγώνες). Χαρακτηριστικό της αμφίρροπης πλοκής, ήταν ότι η Ανδόρα στον τελευταίο αγώνα (άτυπος τελικός) με αντίπαλο την Κύπρο, με νίκη κατακτούσε το χρυσό, ενώ με ήττα έμενε εκτός βάθρου. Η επιτυχία του πρώτου τουρνουά συνέτεινε στο να «θεριέψει» το άθλημα στους ΑΜΚΕ, αφού εν συνεχεία, στις επόμενες διοργανώσεις, αυξήθηκαν οι συμμετοχές (μπήκαν στο χορό και οι Ισλανδία, Σαν Μαρίνο, Μονακό), ο ανταγωνισμός και το ενδιαφέρον. Συνοπτικά τα αποτελέσματα του 1985: Κύπρος-Μάλτα 91-83, Ανδόρα-Λουξεμβούργο 68-66, Κύπρος-Λουξεμβούργο 73-71, Μάλτα-Ανδόρα 71-66, Λουξεμβούργο-Μάλτα 88-81, Κύπρος-Ανδόρα 92-87. Τα μετάλλια: Χρυσό: Κύπρος, Αργυρό: Λουξεμβούργο, Χάλκινο: Μάλτα.
Οι πρώτοι ΑΜΚΕ, το 1985, αποτελούν ορόσημο για το κυπριακό μπάσκετ, σε ό,τι αφορά στην εθνική μας των ανδρών (και όχι μόνο). Όχι επειδή απλώς η αντιπροσωπευτική μας ομάδα πέτυχε στο Σαν Μαρίνο την πρώτη διεθνή διάκρισή
της. Αλλά, κυρίως, διότι εκείνο το χρυσό μετάλλιο «έδωσε» στους ανθρώπους του καλαθοσφαιρικού χώρου (ομοσπονδία, προπονητές, αθλητές) αυτοπεποίθηση και κίνητρα για να κυνηγήσουν περισσότερες διακρίσεις. Η επιτυχία του 1985, σε μία εποχή πλήρους ερασιτεχνισμού και εσωστρέφειας του μπάσκετ μας (ή αν θέλετε απομόνωσης), τουλάχιστον σε επίπεδο εθνικής ανδρών, ήταν έναυσμα για να αντιμετωπισθεί διαφορετικά ή αντιπροσωπευτική μας ομάδα.
Επί της ουσίας άρχισε τότε να τίθεται σε διαφορετικές βάσεις η εθνική, καθώς κατέστησαν σαφή και προς τον πιο πεισματάρη «αντιφρονούντα» ότι: αφενός υπήρχαν περιθώρια διακρίσεων, τουλάχιστον στο χώρο των «μικρών κρατών», και
αφετέρου, επειδή ο ανταγωνισμός ήταν έντονος, έπρεπε να εφαρμοστεί διαφορετικού τύπου λειτουργία του όλου «συστήματος». Πρέπει να σημειώσουμε ότι, ενώ η Κύπρος (δηλαδή η ΚΟΚ) είχε γίνει μέλος της FIBA από το 1972, εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά σε επίσημη διοργάνωση εθνικών ομάδων ανδρών μόλις το 1982 (προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος)!
Ήταν ουσιαστικά τυπική συμμετοχή, καθώς δεν υπήρχε η παραμικρή ελπίδα διάκρισης. Εξ ου και τόσο το 1982, όσο και το 1984 (προκριματική φάση του Ευρωμπάσκετ, επίσης), δεν κλήθηκαν στην ομάδα Κύπριοι παίκτες «πρώτης γραμμής», που αγωνίζονταν σε ελληνικούς συλλόγους (ΚοζάκηςΟλυμπιακός, Στυλιανού – Άρης, Μιραλλάης – Ηλυσιακός)! Άλλωστε το μπάτζετ λειτουργίας της εθνικής, ήταν μηδαμινό…
Δεν είναι υπερβολή, λοιπόν, ότι το χρυσό μετάλλιο στους ΑΜΚΕ του 1985, ευεργέτησε λίγο έως πολύ το κυπριακό μπάσκετ (σε επίπεδο εθνικής ανδρών και όχι μόνο) όπως ο θρίαμβος του 1987 (Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) το ελληνικό μπάσκετ (σε
επίπεδο εθνικής)! Και οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα, στους 11 «σκαπανείς» (10 παίκτες και ο προπονητής Τάκης Λύρας), που άνοιξαν τον δρόμο εκείνο μαγιάτικο βράδυ του ’85.
ΡΗ
