Αν είσαι απλός παρατηρητής τότε θα έχεις πολλά ερωτήματα αναφορικά με τη διαχείριση της Ευρωλίγκας στην πρώτη μεγάλη κρίση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Αυτό δεν αφορά μόνο τον Παναθηναϊκό για τον οποίο θα εκθέσουμε παρακάτω τις σκέψεις μας αλλά για την γενικότερη ασάφεια και τους χειρισμούς του Τζόρντι Μπερτομέου και των συνεργατών του. Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο «μηδέν» με την Ευρωλίγκα να ανακοινώνει ορθώς το φινάλε της τρέχουσας περιόδου αλλά χωρίς να μπορεί να δώσει ούτε μία απάντηση. Είναι δυνατόν ένας οργανισμός που αποτελείται από τα ισχυρότερα χαρτιά του Ευρωπαϊκού μπάσκετ να μην έχει ΜΙΑ απάντηση; Μετά από δυόμιση μήνες απραξίας;
Είναι δυνατόν να τίθεται στο τραπέζι η διακοπή χωρίς να μπορείς να πεις στις ομάδες με τι συνεπάγεται αυτό; Είναι δυνατόν να έχεις συμφωνήσει με τους παίκτες για την καταβολή του 80% των συμβολαίων τους αν δε συνεχιστεί η σεζόν και το 85% αν συνεχιστεί; Και όλα αυτά χωρίς να έχεις φροντίσει να δεις τι θα γίνει με τα έσοδα των ομάδων; Ακόμη και διαπραγματευτικά να το πάρουμε όταν ο αθλητής έχει παίξει για το 65% και του προσφέρεις το 80% χωρίς αγώνες και το 85% με αγώνες, τότε η απάντηση είναι προφανής (ποιος θα ρισκάρει θεωρητικά για 5%). Για να μην παρεξηγηθούμε δε χρεώνεται κάτι στους αθλητές αλλά μιλάμε για την προσέγγιση της Ευρωλίγκας που συμφωνεί χωρίς να έχει εξασφαλίσει τις ομάδες και τη ζημιά τους. Οι αθλητές είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές και ουσιαστικά αυτοί είναι το ίδιο το άθλημα.
Στην τελευταία γενική συνέλευση των μετόχων ακούστηκε μια συγκλονιστική φράση από τα χείλη του εκπροσώπου της Ρεάλ Μαδρίτης που ανέφερε: «Ευρωλίγκα χωρίς Παναθηναϊκό δεν υπάρχει». Αλήθεια; Οκ, είναι πραγματικά τιμητική η στάση των Μαδριλένων, ωστόσο, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με αυτή των διοργανωτών εδώ και πολλά χρόνια. Οι «πράσινοι» έχουν αντιμετωπιστεί με τον χείριστο τρόπο. Γιατί; Επειδή προβάλλουν αντίσταση και ταράζουν τα νερά και την ηρεμία; Γιατί πριν από 11 χρόνια πήγαν και έδωσαν μια συγκλονιστική μάχη για τα τηλεοπτικά δικαιώματα και ενώ είχαν συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό για κοινό μέτωπο οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν ρελάνς και πέταξαν χαρταετό; Ανάλογο με αυτόν που πέταξαν σήμερα με τα αφεντικά τους να απουσιάζουν από τη Γενική Συνέλευση και τη στάση τους να προκαλεί εκ νέου ερωτηματικά. Δεν πειράζει, όμως, πάλι ο Παναθηναϊκός και ο Γιαννακόπουλος ήταν οι κακοί της υπόθεσης.
Επανερχόμαστε και θέτουμε ένα ερώτημα. Κυνήγι διαιτησίας με ανηλεή τρόπο, τιμωρίες εξοντωτικές και πρωτοφανείς, απαντήσεις για τα έσοδα και τα λεφτά που είναι να πάρουν οι «πράσινοι» ανύπαρκτες. Αξίζει; Είναι για το μέγεθος του Παναθηναϊκού αυτή η αντιμετώπιση; Μήπως οφείλει όντας η ομάδα με το πιο βαρύ όνομα να σπάσει …αυγά; Μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος; Δύσκολο.
Από την άλλη, βλέπουμε μια ΦΙΜΠΑ σαφώς πιο φειδωλή και μετρημένη στις κινήσεις της. Έναν οργανισμό που μετά από δύο χρόνια που έγινε το πρώτο «μπαμ» αναφορικά με τη μετακόμιση του Παναθηναϊκού έχει κάνει εμφανή βήματα προόδου και εκσυγχρονισμού. Βλέπουμε μια ΦΙΜΠΑ να πηγαίνει με πολύ προσεκτικές κινήσεις σκαλί, σκαλί πιο ψηλά κερδίζοντας την εμπιστοσύνη από ομάδες υψηλότερου επιπέδου. Ναι, δεν είναι ακόμη του επιπέδου του Παναθηναϊκού, ωστόσο, η δυναμική δείχνει πως τα δεδομένα αλλάζουν. Είναι προφανές, λοιπόν, πως αν ανοίξει η πόρτα ενός ακόμη μεγαλύτερου κλαμπ θα αλλάξουν πολλά και θα ακολουθήσουν και άλλοι.
Ξεκαθαρίζουμε πως δεν είναι απειλή ή εκβιασμός αλλά ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις. Είναι αυτονόητο πως τα «μεγάλα» χαρτιά ανήκουν στην Ευρωλίγκα η οποία όμως δεν έχει ζυγίσει μάλλον πως ένα από τα μεγαλύτερα της είναι ο Παναθηναϊκός. Δε σκέφτεται πως ομάδες έρχονται και παρέρχονται αλλά η βάση του αθλήματος αποτελείται από τέσσερις, πέντε ομάδες. Όταν επιτρέπεις, λοιπόν, το έδαφος της προσέγγισης για το αντίπαλο δέος (ΦΙΜΠΑ) να είναι τόσο γόνιμο τότε κάποια στιγμή θα …καείς.
ΥΓ: Πλέον δε χρειάζονται ούτε φωνές, ούτε ακρότητες. Τα πράγματα είναι απλά και η Ευρωλίγκα δεν έχει ξεκάθαρες απαντήσεις. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν πραγματικοί τριγμοί σε ό,τι έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη και τη διαχείριση.
ΥΓ2: Κανείς δεν θα πει πως η ΦΙΜΠΑ έχει καλύτερο προϊόν από την Ευρωλίγκα. Για την ώρα τουλάχιστον. Απλώς, πρέπει κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός να μετρήσει σοβαρά τις «απαντήσεις» και τις κινήσεις της Ευρωλίγκας και με βάση το μέγεθος του να πράξει αυτό που πρέπει. Το «κακό» παιδί του 2009 (τότε με τον καυγά του Θανάση για τα τηλεοπτικά) κυνηγήθηκε, το «κακό» παιδί του 2020 κυνηγιέται με μεγαλύτερη μανία. Συγγνώμη, αλλά αν βάλουμε κάτω τα γεγονότα τότε το ποτήρι έχει ξεχειλίσει.
ΥΓ3: Ο Παναθηναϊκός ιστορικά από την πρώτη ημέρα της Ευρωλίγκας ήταν και είναι η ομάδα που διατυπώνει την αντίθετη άποψη για το συμφέρον όλων των ομάδων. Είναι η ομάδα που έχει κυνηγηθεί απίστευτα με αποκορύφωμα τον τελικό του 2009 και τον ημιτελικό του 2012 στην Πόλη. Και είναι η ομάδα που έχει ταπεινωθεί την τελευταία πενταετία με αποφάσεις πρωτοφανούς σκληρότητας και διαιτησίες που έχουν προκαλέσει την οργή του κόσμου. Ε, φτάνει πια. Του Παναθηναϊκού δεν μπορείς να του κουνάς συνέχεια το δάκτυλο και να τον …πηδάς. Στο τέλος θα …πηδήξει ψηλότερα.
