Πρώτος τίτλος στη σεζόν λοιπόν σε ερυθρόλευκα χέρια. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω το πώς και το γιατί, αυτό άλλωστε το διαβάσατε και το ακούσατε δεκάδες φορές μέχρι τώρα. Θα δώσω έμφαση σε έναν άνθρωπο , σε έναν παίκτη , κόσμημα του αθλητισμού που σήκωσε το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του ως αρχηγός.
Δεν είναι και δύσκολο να καταλάβει κανείς σε ποιον αναφέρομαι. Γιώργος Πρίντεζης φίλες και φίλοι. Ο άνθρωπος που αδικείται όσο κανείς άλλος από τον Μπαρτζώκα (προσωπική μου άποψη) στην πιθανότατα τελευταία σεζόν της καριέρας του, ανέλαβε επιτέλους αυτό το τιμόνι. Αλλιώς να είσαι το δεξί χέρι του καπετάνιου (Σπανούλη) και αλλιώς ο καπετάνιος, όπως και να το κάνουμε.
Με μηδαμινό χρόνο συμμετοχής αλλά με πάθος χιλίων λεόντων ο αρχηγός σήκωσε το Κύπελλο στην Κρήτη. Ένας άνθρωπος μετρημένος όσο κανείς άλλος, που δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι γιατί απλά και οι πέτρες ξέρουν ότι είναι Ολυμπιακός. Ποτέ δεν προκάλεσε κανέναν, και είναι η ψυχή της παρέας, πότε με το μπουζούκι στο χέρι πότε με το μικρόφωνο.
Ο Γιώργος ένα απλό λαϊκό παιδί που από τα 15 του ήταν ήδη μέλος της ομάδας της καρδιάς του, ένα παιδί που έχασε τον πατέρα του και το ίδιο βράδυ αγωνιζόταν με περίσσιο πάθος στους τελικούς, ένα παιδί που βρέθηκε ένα βήμα πριν του κοπεί το μπάσκετ με τον τραυματισμό του στην Ισπανία, ένα παιδί που στα 36 του χρόνια γίνεται αρχηγός στην ομάδα της καρδιάς του.
Αυτό το τρόπαιο λοιπόν ανήκει σε αυτόν και μόνο…Και ας έπαιξε μόνο 3 λεπτά…
