Του Αντώνη Κατσαρού.
Το θέμα με το γήπεδο του Παραλιμνίου και την όλη ιστορία που έγινε τις τελευταίες ημέρες με την Ένωση και την αδυναμία να χρησιμοποιήσει το γήπεδο του Αυγόρου, όπου είναι δηλωμένο ως η μόνιμη έδρα της ομάδας για τον δεύτερο αγώνα της σειράς των πλέι οφ απέναντι στον ΑΠΟΕΛ, φέρνει στο προσκήνιο ένα βασικό ζήτημα.
Τα κλειστά γήπεδα που υπάρχουν στη Κύπρο, δυστυχώς είναι πολύ λίγα. Αυτό είναι το ένα θέμα. Το άλλο που έρχεται σε συνάρτηση με τα γήπεδα, είναι πως ο λόγος της μη ύπαρξης γηπέδων, εκτός ότι σπρώχνει ομάδες προς τη διάλυσή τους, δεν επιτρέπει σε άλλες ομάδες που πιθανών να ήθελαν να δημιουργήσουν τμήμα καλαθοσφαίρισης, να το πράξουν. Φυσικά μιλάω για κλειστά γήπεδα με παρκέ και όχι τα γήπεδα των σχολείων που έχουν πλαστικό δάπεδο και χρησιμοποιούν πολλές ομάδες σε Α’ και Β’ κατηγορία για τις προπονήσεις τους.
Ομάδες σαν την Ομόνοια και την ΕΘΑ, που αγωνίζονται και οι δύο στο Ελευθερία, χρειάζονται τα δικά τους γήπεδα, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. Η Αναγέννηση ταλαιπωρείται μεταξύ τριών γηπέδων για προπόνηση και αγώνες. Η Ένωση παίζει μόνιμα εκτός έδρας. Άρα οι μισές από τις ομάδες της πρώτης κατηγορίας, δεν έχουν δικά τους γήπεδα. Για να μην προσθέσουμε την παλαιότητα του Λευκόθεου και ανοίξουμε ακόμα περισσότερο τη συζήτηση.
Σε όσες συζητήσεις έχει τεθεί το θέμα της ανόδου της καλαθοσφαίρισης στη Κύπρο, πάντα τίθεται το ζήτημα πως οι ομάδες μας είναι λίγες, άρα δεν υπάρχει μεγάλη παραγωγή παικτών, άρα δεν μπορεί να αυξηθεί ο ανταγωνισμός με βάση τους κύπριους παίκτες. Φυσικά, για να μην παρεξηγηθώ, ταλέντα υπάρχουν πολλά στα πρωταθλήματά μας. Όμως πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα τουλάχιστον άλλα τόσα εκεί έξω, που δεν έχουν ακουμπήσει ποτέ στη ζωή τους την πορτοκαλί θεά!
Η κατασκευή γηπέδων δεν είναι εύκολη και σίγουρα δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Όμως αν υπάρξει πραγματική θέληση να ανέβει το άθλημα σε ποιότητα αλλά και σε ποσότητα, τότε η κατασκευή τους αποτελεί μονόδρομο.
