Μπαίνουμε επιτέλους στην τελική ευθεία για το πρωτάθλημα μας , ένα πρωτάθλημα διαφορετικό από όλα τα άλλα… Περισσότερες ομάδες (12 στο σύνολο) κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα κάποιοι να φτάσουν μέχρι τέλους όπως άρχισαν με τα φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα, κάποιοι να εγκαταλείψουν το καράβι και κάποιοι να συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Μία από τις ομάδες που εγκατέλειψε το καράβι ήταν ΕΝΑΔ…όχι γιατί το ήθελε…Αλλά γιατί την ανάγκασαν εκ των έσω… Μία ομάδα που άρχισε με πολλά λόγια φρου φρου και αρώματα και κατέληξε να παλεύει με κάτι λεβέντες για την τιμή των όπλων. Αυτά τα έξι παιδιά μαζί με τον προπονητή τους έμειναν να κρατούν τις Θερμοπύλες και στο τέλος αυτοί είναι που θα πληρώσουν τα σπασμένα και τα λάθη άλλων.
Κάποιοι τους αποθέωσαν, κάποιοι τους μείωσαν, κάποιοι τους πρόσβαλαν… Εγώ προσωπικά είμαι από αυτούς που υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής τους. Λέτε ρε μάγκες αυτά τα παιδιά να γούσταραν να φεύγουν από κάθε γήπεδο με 30-40 πόντους στο κεφάλι; Λέτε να γούσταραν που όλοι τους έβλεπαν σαν σάκο του μποξ;
ΌΧΙ αλλά η ψυχούλα τους το ξέρει πώς έβρισκαν τα ψυχικά αποθέματα και πάλευαν μέχρι τέλους. Για να μην βιαστείτε να κρίνετε, όχι δεν είμαι από του Άγιο Δομέτιο ούτε υποστηρικτής της ΕΝΑΔ…Είμαι όμως φίλος του Κυπριακού μπάσκετ (Οι παλιοί ξέρουν τι εννοώ) και αυτό που έκαναν αυτά τα παιδιά, αυτοί οι μάγκες, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην πλούσια ιστορία της ΕΝΑΔ…
Μπράβο λεβέντες…
