Ο Μάριος Πολυδώρου κάνει κάποιες σκέψεις, σχετικά με κάποια… delete και τις εκθέτει:
Υπάρχει άλλος κανείς, που θα μπορούσε να το κάνει; Να καταφέρει να «παίζει μπάσκετ, χωρίς μπάλα και γήπεδο»;
Υπάρχουν λοιπόν κάποιες στιγμές που είναι για να σκέφτεσαι, τι είναι αυτό στο οποίο σκοπεύουν κάποιοι και αν όντως αυτός ο στόχος, είναι… μπασκετικός!
Εννοείται όμως, ότι για να έχει κανείς στόχους καλαθοσφαιρικούς, πρέπει να γνωρίζει και το ίδιο το αντικείμενο, δηλαδή το άθλημα και για να το γνωρίζει ή έπρεπε να έχει πιάσει πορτοκαλιά μπάλα στα χέρια του, ή αν δεν έγινε αυτό, να ήταν παρών στα γήπεδα από τα «γεννοφάσκια» του!
Ένα… delete, δυο delete, χίλια δυο delete;
Όσα και να είναι…
Εδώ δεν μας σταμάτησε ολόκληρη πανδημία, τη στιγμή που ξέραμε (γιατί και εμείς ΑΝΘΡΩΠΟΙ είμαστε) τι σημαίνει φόβος και δεν μας σταμάτησε όλο αυτό, διαισθανόμενοι την ανάγκη να κάνουμε τον αναγνώστη μας να νιώσει, ότι βρήκε μιαν παρηγοριά στο φόβο του!
Παίξαμε μπάσκετ (και πάντα θα παίζουμε) έστω και χωρίς… μπάλα και γήπεδο, ανεβάσαμε τη ψυχολογία του κόσμου, γιατί αυτό είναι το ΚΑΘΗΚΟΝ μας…
Όσα delete και να βρούμε στο διάβα μας, άλλο τόσο θα βάζουμε τρίποντα!
