ον χρόνο δεν τον νίκησε ποτέ κανείς. Ούτε καν η ίδια η σκέψη. Δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια από τις απογοητευτικές σεζόν του Ολυμπιακού, αυτές που η σεζόν ολοκληρώνονταν όλο και χειρότερα και στη σκέψη κυριαρχούσε η φράση «ούτε σε 10 χρόνια δεν θα πάμε Final 4 ξανά».
Αλήθεια είναι πως βιαζόμασταν όπως επίσης αλήθεια πως η ομάδα έδινε το δικαίωμα της απογοήτευσης. Αρκεί να σας θυμίσω πως η σεζόν πέρυσι ολοκληρώθηκε στις 9 Απριλίου. Οι παίκτες έφυγαν για τις διακοπές τους κι ο Μπαρτζώκας έψαχνε παίκτες.
Να λοιπόν που η απογοήτευση έδωσε θέση στη χαρά και τον ενθουσιασμό. Και σε αυτή την περίπτωση το δικαίωμα το έδωσε η ίδια η ομάδα. Με το μπάσκετ της, με τον χαρακτήρα της, με την ταπεινότητά της. Το μεγάλο στοίχημα των «ερυθρόλευκων» το έχουν κερδίσει ήδη αφού κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του κόσμου τους. Το «δε με νοιάζει να δω τον Ολυμπιακό» μετατράπηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα σε «γιατί αργεί το επόμενο παιχνίδι».
Η χθεσινή βραδιά ήταν βγαλμένη από ένα ιδανικό σενάριο. Η ιδέα του Αντώνη για το #Olykokkina μετέτρεψε το ΣΕΦ σε λάβα. Θυμάμαι το γήπεδο των Χιτ παλιά με όλον τον κόσμο ντυμένο στα λευκά. Όπου κι αν γυρνούσες το κεφάλι σου χθες έβλεπες το κόκκινο.
Η ιδέα της Euroleague να επιλέξει το συγκεκριμένο παιχνίδι για να ανακηρύξει σε θρύλο (λες και χρειαζόταν) τον Βασίλη Σπανούλη ήρθε κι έδεσε την ατμόσφαιρα. Ο ίδιος απολάμβανε από την εξέδρα την ομάδα που λάτρεψε και οι παίκτες του Μπαρτζώκα θαρρείς και ήθελαν να του χαρίσουν μία μοναδική παράσταση. Και του την χάρισαν.
Τα playoffs είναι μία διαφορετική κατάσταση, μία άλλη διαδικασία. Ο Ολυμπιακός μπορεί να την είχε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια, όμως του πήρε μόλις ένα δεκάλεπτο για να τη θυμηθεί ξανά. Με μία εμφάνιση βγαλμένη απλά από την φετινή σεζόν επικράτησε κατά κράτος της Μονακό και έβαλε το πρώτο «γκολ» στη σειρά.
