Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες λίγες ώρες πριν τον ημιτελικό του Ολυμπιακού με την Εφές, αναλύει ορισμένα αγωνιστικά στοιχεία που θα παίξουν ρόλο και μεταφέρει κλίμα από την ομάδα.
Θα είμαι ειλικρινής. Τον περασμένο Σεπτέμβριο αν μου έλεγες «Κωνσταντίνε τον Μάιο θα είσαι στο Final 4 στο οποίο θα συμμετέχει ο Ολυμπιακός», θα του έδινα μία κάρτα ενός φίλου μου ψυχίατρου. Τελικά η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα θα στείλει εμένα στον φίλο μου.
Ο Ολυμπιακός έχει ξεπεράσει κάθε όριο, κάθε δυσκολία, έχει «τρυπήσει» κάθε ταβάνι και θα προσπαθήσει να το επαναλάβει. Δύο ακόμη φορές. Δύο ακόμη φορές για να δημιουργήσει ένα ακόμη θαύμα θαυμάτων (μην με ρωτήσετε ποια εννοώ, το ξέρουμε όλοι).
Το συγκεκριμένο blog έχει χαρακτήρα μικρής αγωνιστικής ανάλυσης, οπότε δεν χρειάζεται να αναλωθώ σε κλίμα, εικόνες κλπ. Ετσι κι αλλιώς δεν σας ενδιαφέρει πως περνάω εγώ και η ομαδάρα του Gazzetta με μπροστάρη τον Big Sofo, αλλά ο Ολυμπιακός.
Βέβαια τα παιδιά του τμήματος μπάσκετ που έχουν μείνει πίσω στην Αθήνα είναι ακόμη πιο σπουδαία ομάδα από αυτή που βρίσκεται στο Βελιγράδι.
Περίεργα τα δύο παιχνίδια της regular season
Αν επιμένω εδώ και χρόνια πως τα παιχνίδια των playoffs είναι διαφορετικά από αυτά της κανονικής περιόδου, φανταστείτε τι ισχύει για τους αγώνες του Final 4. Βέβαια εδώ υπάρχει κι ένας αστερίσκος. Τα δύο ματς της regular season ήταν απίθανα ιδιαίτερα και δεν μπορώ να καταλάβω αν αποτελούν κριτήριο.
Για παράδειγμα στην Κωνσταντινούπολη το σκορ ήταν 68-66 στην έναρξη της τελευταίας περιόδου και το παιχνίδι έληξε με 88-69. Σε μία περίοδο ο Ολυμπιακός είχε καταρρεύσει, σκόραρε 3 πόντους και η Εφές τον είχε περάσει από πάνω.
Στο ΣΕΦ οι Πειραιώτες νίκησαν με 87-85 στην παράταση χάρη σε buzzer beater του Κώστα Σλούκα. Ποια ήταν η ιδιαιτερότητα εκείνης της αναμέτρησης; Δεν έπαιζε ο Τόμας Ουόκαπ! Απορώ πως είχε νικήσει ο Ολυμπιακός χωρίς τον καλύτερό του αμυντικό και απέναντι στους Μίτσιτς και Λάρκιν.
