Θα μου πει κανείς υπάρχουν καλές και κακές ήττες; Προφανώς και όχι αλλά σε κάθε περίπτωση ήττα από ήττα διαφέρει καθώς μιλάμε για άλλες παραμέτρους και σημαντικότητα. Ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ έπαιξε κανονικό και συνεπές μπάσκετ για εφτά λεπτά στην τρίτη περίοδο. Ναι, τόσα ήταν τα λεπτά που η ομάδα ήταν αυτή που έπρεπε στην άμυνα και μέσω αυτής της οδού ήταν και αυτή που πρέπει στην επίθεση. Τότε, με επιμέρους 17-7 έφερε τον αγώνα στα ίσια με τον Μακ να γράφει το 50-50 3.22 λεπτά πριν την ολοκλήρωση του αγώνα. Από εκεί και πέρα γράφτηκε ξανά η ιστορία που βλέπαμε στο πρώτο μέρος με τη Ζαλγκίρις να παίρνει τα γκέμια και τον Παναθηναϊκό να πνίγεται στις αφελείς επιλογές σε άμυνα και επίθεση.
Οι «πράσινοι» για την ώρα στερούνται πολλών πραγμάτων, ωστόσο, το βασικότερο είναι «ταυτότητα» και «χαρακτήρας». Λες και οι περισσότεροι παίκτες αρνούνται να αντιληφθούν ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν. Λες και πιστεύουν πως είναι πρωταγωνιστές ενώ στην ουσία το 80% είναι εξαιρετικοί ρολίστες στην Ευρωλίγκα.
Δεν είναι αποδεκτό μια ομάδα με το ποιοτικό ταβάνι του Παναθηναϊκού να παίζει με φρου – φρου και αρώματα. Δεν είναι αποδεκτό από μια ομάδα με τα χαρακτηριστικά του Παναθηναϊκού να βλέπουμε να κάνει ένα φάουλ στα πρώτα εννέα λεπτά της πρώτης περιόδου και μόλις δύο σε όλο το δεύτερο δεκάλεπτο! Μιλάμε για εντυπωσιακά πράγματα από μια άμυνα που μιλούσε με τα μάτια και επέτρεψε στη Ζαλγκίρις να παίζει ρολόι. Πιστεύτε πως είναι τυχαίο πως όλοι απέναντι στον Παναθηναϊκό σουτάρουν σαν τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς; Ε, δεν είναι.
Πραγματικά, ξεπερνά κάθε λογική η αντίδραση – προσέγγιση πάνω στο παρκέ. Να ουρλιάζει ο πάγκος να γίνει φάουλ και οι «πράσινοι» να είναι διαρκώς ένα «χρόνο» πίσω από τους αντιπάλους. Στο δεύτερο μέρος ο Παναθηναϊκός μπήκε σαν ΟΜΑΔΑ, έδειρε, έκανε σωστή χρήση των φάουλ για εφτά λεπτά και μετά πάλι τα ίδια.
Να είναι για παράδειγμα ψηλός με κοντό (Ρούμπιτ με Μακ) και ο αμυντικός αντί να σταματάει τη φάση με φάουλ να δίνει καλάθι και φάουλ επιτρέποντας στον αντίπαλο να γυρίσει. Και φέρνουμε παράδειγμα τον Μακ που είναι από τους πιο συνεπείς γιατί αν πιάσουμε άλλους θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.
Επόμενο πρόβλημα: Η απόφαση όταν το ματς φτάνει κοντά και οι «πράσινοι» επιστρέφουν. Λες και ο ένας θέλει να βγει πιο μάγκας από τον άλλον, λες και βγαίνει ένα «εγώ» για το ποιος θα ντυθεί πρωταγωνιστής. Εκτός και αν δεν είναι έτσι και μιλάμε για απλό πνίξιμο στο άγχος διότι αυτή η ομάδα δε μπορεί να διαχειριστεί το «πρέπει».
Πραγματικά κρίμα για την προσπάθεια στις προπονήσεις να παρουσιάζεται αυτή η εικόνα. Και μιλάμε για μια ομάδα που κατέβηκε με ένα καθαρό πλέι μέικερ (τον Ουόκαπ) και ένα δυάρι σε σώμα άσου (Λεκαβίτσιους). Μια ομάδα, όμως, που έχει γηγενείς με ταλέντο και ποιότητα να καθαρίσουν παιχνίδια (Γκριγκόνις, Γιοκουμπάιτις) και ρολίστες που είναι κλειδιά (Ρούμπιτ, Χέιζ) έχοντας αποδεχτεί τον ρόλο τους.
ΥΓ: Ο Μάις Τζέιμς έκανε ένα από τα καλύτερα ματς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα με 51 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης.
ΥΓ2: Το τελευταίο πεντάλεπτο στη Βαρκελώνη ήταν τυφώνας με τη Μπαρτσελόνα να τελειώνει το ματς με ένα σερί 27-4.
ΥΓ3: Η διαιτησία στο Βελιγράδι ήταν ΑΨΟΓΗ και οι Σλοβένοι είναι οι καλύτεροι διαιτητές του κόσμου.
ΥΓ4: Ο αθλητικός δικαστής του ΕΣΑΚΕ έγραψε ιστορία με μια απόφαση που όμοια της δεν έχουμε συναντήσει ξανά. Ηθικά είναι δίκαιη απόφαση για τον ΠΑΟΚ αλλά ουσιαστικά μιλάμε για κάτι απόλυτα επικίνδυνο για αυτά που θα επιφέρει. Όπως ο διαιτητής δεν μπορεί να μπει στη δικαστική αίθουσα και να σφυρίξει για το «αθώος ή ένοχος» έτσι και ο δικαστής δεν μπορεί να κάνει τον διαιτητή. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα.
