Μια συγκλονιστική ιστορία (Με την Εθνική Γυναικών στην Κροατία το 2000)

0

Μάης του 2000. Πέντε μήνες μετά την ανατολή της νέας χιλιετηρίδας. Τι μεγάλο γεγονός θυμάμαι… Τι ελπίδες είχαν γεννηθεί θυμάμαι για όλο τον κόσμο. Για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο…

Τότε λοιπόν, είχα ταξιδέψει μαζί με την αποστολή της γυναικείας εθνικής ομάδας καλαθόσφαιρας στην Κροατία. Η παραμονή ήταν πολυήμερη. Απευθείας πτήσεις από και προς την Κύπρο δεν υπήρχαν και αφού τελείωσαν οι υποχρεώσεις της ομάδας, που ήταν στο Νταρουβάρ, μια πόλη που απέχει κοντά στα 130 χλμ από την κροατική πρωτεύουσα, την τελευταία μέρα, κατεβήκαμε στο Ζάγκρεμπ για ψώνια και για βόλτα.

Από μικρός είχα το συνήθειο να απομονώνομαι, γιατί όσα μου μαθαίνει η σκέψη, δεν θα μου τα μάθουν εκατομμύρια στομάτων! Να βλέπω, να μαθαίνω, να περιεργάζομαι, να εμπιστεύομαι μυστικά σε πολύ καλά «κοσκινισμένες» επιλογές!

Ήταν με λύπη που έβλεπα πολυκατοικίες να έχουν ακόμα τρύπες από σφαίρες μετά τον εμφύλιο της άλλοτε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.
Ήταν όμως με χαρά που έβλεπα καθημερινούς ανθρώπους να «παλεύουν» για να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους…
Ήταν με χαρά που έβλεπα χαρούμενα παιδιά να παίζουν, να χορεύουν και να τραγουδούν στην κεντρική πλατεία της πόλης, εκεί στον κεντρικό σταθμό των τραίνων… (Ήταν μέρα Κυριακή).
Ήταν με μεγάλη μου χαρά που είδα απλούς ανθρώπους που με ρωτούσαν (με σπασμένα Αγγλικά) από πού είμαι και όταν τους έλεγα «Σίπαρ» (μια από τις σκόρπιες λέξεις που έμαθα στα Σλάβικα, που σημαίνει Κύπρος) με κοιτούσαν με χαμόγελο και μου απαντούσαν «Μακάριος-Τίτο»!

Μέσα λοιπόν στην περιπλάνηση μου, να μάθω, να δω, να περιεργασθώ, δεν κατάλαβα πως, αλλά «έπεσα» σε ένα στενό. Η δυσωδία έντονη από τα σκουπίδια και τα βήματα προσεκτικά από κάποια αδέσποτα σκυλιά…
Όμως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Από το κούνημα ενός κόκκου από άμμο, ως τη διατάραξη του σύμπαντος…

Το «τατουάζ»…
Λένε ότι τα διαμάντια πολλές φορές είναι θαμμένα μέσα στα σκουπίδια.
Άραγε να ήταν διαμάντι αυτό που είδα;
Άραγε να ήταν η ίδια η ζωή που με κοιτούσε κατάματα;
Άραγε να ήταν Ο Θεός ο ίδιος;
Ο Ιησούς δεν ήταν που μας είπε ότι την ώρα της κρίσης, θα μας ρωτήσει «με είδατε φτωχό, τυφλό, ανήμπορο»;
Τι να ήταν απ` όλα αυτά; Τι να ήταν στα τόσο όμορφα μάτια εκείνου του μικρού κοριτσιού (γύρω από τα 7-8 η ηλικία του); Δεν ξέρω, ακόμα δεν έμαθα…
Τι να ήταν μέσα στα τόσο όμορφα μάτια που τα κοίταζα αποσβολωμένος; Τα κοίταζα και με κοίταζαν και αμέσως ψάχτηκα για ψιλά… Είχα κάτι «κούνα», (το Κροατικό νόμισμα) και έσπευσα να τα δώσω στο κοριτσάκι…
Έκανα την κίνηση προς το δεξί χεράκι του κοριτσιού…

Το χεράκι δεν ήταν εκεί…
Ένα ακόμα ΑΘΩΟ θύμα ενός ακόμα άδικου πολέμου…
Δεν είναι το δάκρυ που δεν με αφήνει να γράψω κάτι άλλο… Αυτό θα το σκουπίσω. Είναι το «τατουάζ», σχηματισμένο με ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ», με τη μορφή ενός μικρού κοριτσιού που δε λέει να φύγει, γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΩ να φύγει…

Coffee House