Αποτελεί κοινό μυστικό πως για τους απανταχού φίλους της καλαθόσφαιρας η Επίσημη Αγαπημένη αποτελεί τον απόλυτο έρωτα.
Του Ανδρέα Κόκκινου
Μπορεί η αίγλη του παρελθόντος να έχει ελαφρώς ξεθωριάσει λόγω της απουσίας μιας μεγάλης επιτυχίας τα τελευταία χρόνια, όμως του αίσθημα που διαχέεται σχεδόν μαγικά στους απανταχού υποστηρικτές της κάθε φορά που αγωνίζεται επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Οι απουσίες, η παράδοση σε προ-Ολυμπιακά προκριματικά τουρνουά αλλά και η κλήρωση επέφεραν ένα μούδιασμα αλλά και μικρό κύμα αμφισβήτησης -συμπεριλαμβανομένου του γράφοντα- ως προς το αν μπορεί η Εθνική ομάδα να πάρει το χρυσό εισιτήριο για το Τόκιο. Η πολύ καλή εμφάνιση -παρά την ήττα- απέναντι στους ΝΒΑερς του Καναδά έφερε αρχικά κάποια χαμόγελα όμως οι προσδοκίες παρέμεναν μικρές.
Το ξεκίνημα απέναντι στους άσπονδους γείτονες Τούρκους επέφερε ένα αρχικό κόμπο στο λαιμό και σφίξιμο στο στομάχι. Όμως μόνο σε όσους είχαμε καθηλωθεί στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, αφού οι… ‘ατσίδες με τα μπλε’ όχι μόνο δε μάσησαν αλλά βγήκαν τόσο πεισμωμένοι από τ’αποδυτήρια, κάνοντας τους πολυδιαφημισμένους ΝΒΑερς των Τούρκων να μοιάζουν παιδαρέλια.
Η Τσεχία μας έκανε τη χάρη (;!) στον άλλο ημιτελικό και παρά τις τάσεις αυτοκτονίας πέταξε εκτός Ολυμπιακών τους Καναδούς με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να έχει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βρεθεί -μόλις για 2η μέσω προ-Ολυμπιακού τουρνουά- στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.
Σήμερα τα ξημερώματα (στις 02:05) τα παλληκάρια με τη γαλανόλευκη στο στήθος θα βρεθούν απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση. Μέχρι φυσικά την επόμενη. Ο Ρικ Πιτίνο μπορεί να μην είναι ταχυδαχτυλουργός. Έχει όμως αποδείξει περίτρανα πως θα μπορούσε τιμητικά να κατέχει δοκτωράτο στην αθλητική ψυχολογία. Χώρια η μεταμόρφωση στο αγωνιστικό στυλ και πλάνο που μοιάζει πλέον συνυφασμένο με τη σύγχρονη εποχή.
40 λεπτά λοιπόν μακριά από το χρυσό εισιτήριο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. Αυτοί το πιστεύουν, το έχουν αποδείξει. Ώρα να τους πιστέψει και ο απανταχού ελληνισμός. Έστω και στο μισό απ’ότι ο Ρικ Πιτίνο…
