Από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα και υποσχέθηκε με περίσσια αυτοπεποίθηση ότι «θα βάζω σε κάθε παιχνίδι 40 πόντους» έχει περάσει πολύς καιρός. Έκτοτε οι δηλώσεις του ήταν τόσο σπάνιες όσο και οι πετυχημένες άμυνες πάνω του!
Για το Νίκο Γκάλη που ολοκλήρωσε την καριέρα του με μέσο όρο 30.4 πόντους (!) ανά αγώνα τα λόγια είναι περιττά εκτός βέβαια… αν μιλά ο ίδιος. Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε κάποιες δηλώσεις του, που για διάφορους λόγους ξεχώρισαν.
2/12/1979: «Ο κόσμος του Άρη ας κάνει λίγη υπομονή. Υπόσχομαι πως θα παίξω μεγάλο μπάσκετ και μαζί θα πανηγυρίσουμε μεγάλες νίκες»
(μετά την πρώτη του εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους με αντίπαλο τον Ηρακλή στο Αλεξάνδρειο όπου σκόραρε 30 πόντους και η ομάδα του νίκησε 79-78)
3/12/1979: «Εσύ τι πιστεύεις; Ότι μπορεί να τα ξαναχάσω;»
(η απάντηση στον αρχηγό -τότε- του Άρη Βαγγέλη Αλεξανδρή όταν εκείνος του επισήμανε την αστοχία του στο ντεμπούτο του με τον Ηρακλή)
10/6/1987: «Το έβλεπα στα μάτια τους στην προθέρμανση ότι δεν ήταν έτοιμοι. Είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου μέχρι το επόμενο παιχνίδι»
(η κλασική ατάκα-προφητεία μετά τη νίκη επί της Ιταλίας στο «χρυσό» Ευρωμπάσκετ του 1987)
12/6/1987: «Δεν υπάρχουν λόγια! Τώρα δεν το χάνουμε με τίποτα! Πιστεύω θα το πάρουμε σίγουρα!»
(μετά τον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία)
19/4/1990: «Μέχρι εδώ ήταν ο Άρης για μένα. Απόψε εγώ τελείωσα»
(προς τους οπαδούς που τον αποδοκίμασαν λίγα λεπτά μετά τη λήξη του μικρού τελικού στο φάιναλ φορ του 1990 εναντίον της Λιμόζ)
21/11/1992: «Αυτό ήταν το πιο περίεργο παιχνίδι της ζωής μου. Δεν έκλεισα μάτι όλη την προηγούμενη νύχτα από την υπερένταση και για πρώτη φορά ένιωσα να έχω τρακ (σ.σ. στο πρώτο σουτ που επιχείρησε στην προθέρμανση η μπάλα δεν έφτασε ούτε στο στεφάνι) (…) Κατάλαβα ότι πρώτα απ’ όλα έπρεπε να νικήσω τον εαυτό μου (…) Άρης και Γκάλης είναι Ιστορία, αλλά τώρα η Ιστορία είναι Παναθηναϊκός και Γκάλης»
(μετά τη λήξη του πρώτου του αγώνα εναντίον του Άρη όπου είχε 26 πόντους και 11 ασίστ ως παίκτης του Παναθηναϊκού στη νίκη των «πρασίνων» με 82-70 στο κλειστό της Γλυφάδας)
14/2/1993: «Νιώθω ντροπή και αηδία. Αυτοί δεν σέβονται τίποτε»
Ανήμερα του Αγ. Βαλεντίνου οι οπαδοί του Άρη υποδέχθηκαν με ύβρεις αντί για… καρδούλες τον Γκάλη που αγωνιζόταν για πρώτη φορά ως αντίπαλος στο Αλεξάνδρειο, γεγονός που δεν άφησε ασχολίαστο ο Έλληνας άσος. Ο Άρης επικράτησε 63-56, ενώ για την ιστορία να αναφέρουμε ότι αυτό ήταν και το πρώτο ματς στο οποίο επέστρεψε ο Βράνκοβιτς ως αντίπαλος στο γήπεδο του Άρη με τη φανέλα του οποίου είχε παίξει τη σεζόν 1989-90. Φυσικά η δική του επιστροφή επισκιάστηκε από αυτή του Γκάλη.
18/10/1994: «Δεν μπορώ να μπω, δεν αισθάνομαι καλά»
Ο Παναθηναϊκός αγωνίζεται με τους Αμπελοκήπους στο Μετς, ο Γκάλης δεν ξεκινά στην πεντάδα και ο Πολίτης του ζητά να μπει όταν η διαφορά είναι στο +24 για το «τριφύλλι». Ο Γκάλης θεωρεί την κίνηση του προπονητή του ταπεινωτική και αποχωρεί από κλειστό του Μετς, ουσιαστικά σταματώντας εκείνη την ημέρα το μπάσκετ.
29/9/1995: Ο Γκάλης στέλνει επιστολή στις εφημερίδες, γνωστοποιώντας το οριστικό «αντίο» στα γήπεδα. Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα και αγαπώ, μέσα στο γήπεδο, γιατί πιστεύω πως ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς ως αδυναμία και παράκληση σε κάποιους να με αφήσουν να συνεχίσω το μπάσκετ. Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο, ποτέ δεν ζήτησα χάρη από κανέναν. Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Ζητώ συγγνώμη αν πίκρανα κάποιους και δεν κρατάω κακία σε κανέναν».
1998: «Πιστεύω ότι η μικρή προσφορά μου στην Ελλάδα και στο μπάσκετ της είναι πολυτιμότερη από οποιαδήποτε ενδεχόμενη προσωπική μου διάκριση στο ΝΒΑ»
(προλογίζοντας το αφιέρωμα που δημοσίευσε το περιοδικό «Τρίποντο»)
7/5/2011: «Οι εποχές είναι διαφορετικές, κάθε παίκτης βγαίνει στην εποχή του. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα βγει κάποιος άλλος Γκάλης, αλλά αυτό που για μένα μετράει είναι τα νέα παιδιά που θα ασχοληθούν με το μπάσκετ να το αγαπούν και να προσπαθούν συνεχώς για το καλύτερο»
(απαντώντας σε ερώτηση για το αν θα υπάρξει ξανά… δεύτερος Νίκος Γκάλης)
23/7/2011: «Όταν ακούω μερικές φορές από νέα παιδιά το καλοκαίρι ότι είναι κουρασμένα και είναι 25 χρονών δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό το πράγμα. Εγώ δεν ήξερα τι θα πει διακοπές μέχρι τα 35 μου»
«Εμένα με ενδιαφέρει η αγάπη του κόσμου, που βγαίνω έξω και με χαιρετάνε αυτή είναι η μεγαλύτερη αμοιβή για μένα. Δεν με συγκινεί τίποτα άλλο, ο απλός κόσμος με συγκινεί μόνο».
«Με ενοχλεί όταν τα μυαλά παίρνουν αέρα. Εγώ ήμουν αθλητής, ήμουν στρατιώτης και έδινα την ψυχή μου και την καρδιά μου σε αυτό που έκανα. Από εκεί και μετά δεν είναι μόνο τα χρήματα, ήταν άλλες εποχές οι δικές μου, πιο ρομαντικές»
«Ποτέ δεν πρέπει ειδικά όταν είσαι νέο παιδί, σε κάλεσμα της εθνικής ομάδας να λες όχι. Είναι σαν να είσαι φαντάρος, πρέπει σε έναν πόλεμο να προστατεύεις τη χώρα σου»
«Ο πατέρας μου μού έλεγε ότι όταν πεθαίνουμε το μόνο που μένει πίσω μας είναι η εντύπωση του κόσμου για εμάς και τίποτε άλλο»
(σε συνέντευξή του στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ, ανήμερα των 54ων γενεθλίων του)
9/1/2013: «Έχω μπει στο ευρωπαϊκό Hall of Fame, αλλά το αμερικανικό είναι η κορυφή. Δεν υπάρχει πιο… top απ’ αυτό. Πάντως δε συγκρίνεται με τις ομαδικές επιτυχίες, το μπάσκετ δεν είναι… τένις»
«Ας βλέπουν τους ξένους, μήπως και ντραπούν λίγο. Εμένα όμως με ενδιαφέρει τι ξέρει ο κόσμος, δεν είμαι άνθρωπος που ασχολείται με το ποιος θα με τιμήσει. Ο κόσμος είναι ακόμη θερμός απέναντί μου»
(μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό 102FM αναφορικά με την υποψηφιότητά του για είσοδο στο αμερικάνικο «Hall of Fame»)
7/5/2013: «Σπάνια βλέπω παλιούς αγώνες στο βίντεο γιατί συγκινούμαι. Είναι σα να βλέπεις τα παιδιά σου σε φωτογραφίες»
«Πίστευα στον εαυτό μου. Αν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα. Δεν μπορούσα να ξέρω, όντας πιτσιρικάς, που θα έφτανα, ήξερα όμως ότι κάποια μέρα θα μιλάνε για μένα γιατί γνώριζα το ταλέντο μου
(στη βράβευσή του από την ΚΑΕ Άρης στο Παλέ)
Nick Galis speaking
«Αξίζω όσα καταφέρνω να με πληρώσουν»
(μετά από ερώτηση για το αν αξίζει το 1 δισεκατομμύριο δραχμές που πήρε από τον Παναθηναϊκό το 1992)
«Το χειρότερο ελάττωμα για έναν άνθρωπο είναι η αχαριστία και ειδικά από ανθρώπους που χρωστούν τα πάντα σε στιγμές του παρελθόντος»
«Και το λέι απ, όπως και το κάρφωμα, δύο πόντους μετράει»
«Θα ήθελα να έχω πάρει ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά δεν με κυνηγάει κάποιο απωθημένο. Ποτέ δεν με ένοιαξε μόνο αυτό»
«Ο μάνατζέρ μου στις ΗΠΑ ήταν ο Μπιλ Μάντεν. Ηταν ο καλύτερος στην πιάτσα και γι’ αυτό εξαιρετικά πολυάσχολος. Εκείνη την εποχή είχε αναλάβει την Ντόνα Σάμερ και προσπαθούσε να κλείσει συναυλίες σε όλον τον κόσμο. Δεν με πρόσεξε. Πιστεύω πως αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα θα είχα μείνει στο ΝΒΑ και δεν θα έπαιζα ποτέ στην Ελλάδα»
