Δεν έχει νόημα να εξηγήσουμε ξανά τι είναι ο Γιάννης. Όποιος δεν έχει καταλάβει, απλά δεν θέλει να καταλάβει. Δεν μπορείς να βλέπεις μπροστά σου μία πραγματικά μαγική ιστορία και να γυρνάς το κεφάλι στην άλλη μεριά: Αν κάπου «παίζει» ως όρος το «success story», τότε το παιδί από τα Σεπόλια το…τερμάτισε. Από το πουθενά μέχρι την απόλυτη κορυφή, από την αφάνεια και την φτώχεια στην ελίτ και στον θρόνο του ΝΒΑ με συνεχόμενα ρεκόρ και διακρίσεις.
Όλοι τα ξέρουμε και, ευτυχώς, η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ότι μιλάμε για ένα πραγματικό τοτέμ του ελληνικού αθλητισμού, όχι μόνο για το μπασκετικό κομμάτι, αλλά και για όλα όσα πρεσβευέι εκτός παρκέ.
Κάποιοι, λίγοι, ελάχιστοι όμως, δεν το βλέπουν έτσι. Η φωτογραφία του Γιάννη με τον Θανάση, τον Κώστα και τον Άλεξ, έφερε – για έναν ανεξήγητο λόγο – αντιδράσεις και το Twitter, που το τελευταίο διάστημα έχει εξελιχθεί σε έναν τοξικό ιντερνετικό χώρο, γεμάτο από συμπλέγματα, κόμπλεξ και κάθε λογής τρέλα, φιλοξένησε ένα πραγματικά εμετικό hashtag.
Not_my_national_team. Μετάφραση: Αυτή δεν είναι η Εθνική μου.
Τα απομεινάρια των ακροδεξιών οργανώσεων και αντιλήψεων, που μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και την εξαφανίσή της από τα πολιτικά δρώμενα έχουν κρυφτεί, (πίστεψαν ότι) βρήκαν χώρο για να δράσουν. Είδαν τα τέσσερα αδέρφια, θυμήθηκαν για ακόμα μία φορά την καταγωγή τους, ξέχασαν πού μεγάλωσαν, πού έζησαν, την διάθεσή τους να παίξουν για μία χώρα που για χρόνια δεν τους… έβλεπε καν και έβγαλαν – ξανά – εθνικιστική χολή.
Δεν έχει καμία σημασία να σταθούμε στο τι είπαν οι συγκεκριμένοι τύποι. Μπορεί να είναι οι ίδιοι που σπεύδουν να φτιάξουν το #cancel σε ό,τι δεν τους αρέσει, εκείνοι που βρίζουν χυδαία προς κάθε κατεύθυνση ή αυτοί που σχολιάζουν για Νιγηρίες, χρώματα, φυλές εδώ και τόσα χρόνια. Ξέρετε γιατί; Επειδή, πολύ απλά, κούρασαν.
Η τοξικότητα υπάρχει σε κάθε μεριά της κοινωνίας μας και δεν είναι εύκολο να την αφήσουμε στην άκρη, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό: Η Εθνική δεν είναι σύλλογος. Δεν είναι προτίμηση, δεν αφορά συνθήματα, δεν «μετράει» με τις επιτυχίες.
Η Εθνική είναι φανέλα. Είναι συναίσθημα. Είναι η ανάγκη να ακούσεις τον Ύμνο ακόμα και αν είσαι στον καναπέ σου ως φίλαθλος. Η Εθνική είναι τα καλοκαίρια μας, η χαρά στις καλές πορείες και η στεναχώρια στα «στραπάτσα». Η Εθνική είναι η κουβέντα με τους φίλους, οι αναλύσεις, η ανυπομονησία για το «Ακρόπολις» και τα επίσημα.
Μα, πάνω απ’όλα: Η Εθνική – και ειδικά η «Επίσημη Αγαπημένη» – είναι οικογένεια. Ο κόουτς Ιτούδης θα βρίσκεται στον πάγκο, ο Γιάννης, ο Καλάθης, ο Σλούκας θα είναι στο παρκέ και οι υπόλοιποι, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, είμαστε απ’έξω στηρίζοντας όποιον είναι εκεί και παλεύει για το εθνόσημο. Είτε αυτός είναι κάποιος πιτσιρικάς, είτε ένας παίκτης σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον πρωταθλητή, τον δις MVP και 6 φορές All Star στο ΝΒΑ, που θα μπορούσε άνετα να κάνει διακοπές και να μην ασχοληθεί καν με κανένα τουρνουά στην δική μας μεριά του Ατλαντικού.
Αν όλα αυτά δεν σας κάνουν, τότε σας έχω μερικά νέα: Δεν θέλουμε να είστε μαζί μας όταν υποστηρίζουμε την Εθνική. Δεν θέλουμε να είμαστε στην ίδια μεριά, δεν σας αξίζει αυτή η ομάδα και καλώς δεν την θεωρείτε «δική σας». Οκ, κάνατε το κομμάτι σας, μπήκατε στα trends ένα καλοκαιρινό βράδυ του Αυγούστου και μέχρι εκεί. Πήρατε τις κατάλληλες απαντήσεις και θα επιστρέψετε ξανά στο περιθώριο. Στο καλό!
Οι υπόλοιποι θα χειροκροτήσουμε, θα στηρίξουμε και θα χάρουμε ξανά βλέποντας τον Γιάννη με τα «γαλανόλευκα», όπως φυσικά και τα αδέρφια του και όλους όσοι θα παλέψουν στο παρκέ για την Εθνική.
Our national team.
