Τα πράγματα ήταν απλά. Μάλλον, πολύ απλά. Από τη μία είχαμε μια ομάδα που πάει καρφί να διεκδικήσει την κούπα και από την άλλη μια ομάδα που δεν κυνηγά τίποτε παραπάνω πέραν της αξιοπρέπειας της.
Ε, δεν μπορείς στο «Σινάν Ερντέμ» να ζητήσεις και πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που βιώσαμε. Με παίκτες όπως ο Μίσιτς να βρίσκουν ρυθμό από το δέκατο δευτερόλεπτο του αγώνα τότε πετιούνται στον κάδο απορριμμάτων και οι ελάχιστες μαθηματικές ελπίδες που μπορεί να είχε το «τριφύλλι» για κάτι παραπάνω. Η απουσία του Νεμάνια Νέντοβιτς επίσης από τέτοια ματς κάνει την πραγματικότητα ακόμη πιο σκληρή μιας και ο Σέρβος είναι παίκτης αυτού του επιπέδου και ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια σε τέτοιου επιπέδου αγώνες να μην τον έχει.
Οι Τούρκοι, λοιπόν, από το πρώτο λεπτό τιμωρούσαν την άμυνα των «πράσινων» που έβγαιναν στις αλλαγές ένα κλικ πιο αργά και δέχονταν με τον ίδιο τρόπο το καλάθι. Οι ψηλοί δεν βγήκαν επιθετικά και η ποιότητα των περιφερειακών της Εφές ήταν θέμα χρόνου να τους ρίξει στο καναβάτσο. Στην επίθεση τα κουκιά ήταν μετρημένα με τους γηπεδούχους να «δέρνουν» και να κρατούν λογικά την ελληνική ομάδα στους 65 πόντους.
