Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες θεωρεί πως η νίκη στο Βελιγράδι ήταν πιο σημαντική από αυτή επί της Μπαρτσελόνα και εξηγεί 2-3 στοιχεία της τακτικής που την έφεραν.
Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιο μικρό έστω, ποσοστό ανθρώπων εκτός ομάδας που θα περίμεναν ότι ο Ολυμπιακός σε διάστημα τριών ημερών θα νικούσε εκτός έδρας την Μπαρτσελόνα και τον Ερυθρό Αστέρα.
Εγώ να με συμπαθάτε, αλλά δεν το έβλεπα με τίποτα.
Η χθεσινή νίκη στο Βελιγράδι ήταν πιο σημαντική και από αυτή στην Βαρκελώνη και θα σας εξηγήσω τους τρεις βασικούς λόγους.
Πρώτος. Πάντα οι νίκες μετά από ανατροπή είναι λίγο πιο ευχάριστες. Αυτό μεγαλώνει ακόμη περισσότερο όταν αναφερόμαστε στον Ολυμπιακό διότι επιστρέφουν στο μυαλό μας οι εικόνες της ομάδας που άφησε την δική της σφραγίδα στην Euroleague χάρη σε αυτές τις ανατροπές και στη νοοτροπία «refuse to lose».
Η νίκη για την οποία ο παίκτης έχει μοχθήσει περισσότερο του προσφέρει μεγαλύτερη δόση αισιοδοξίας κι ενθουσιασμού.
Το γεγονός λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο -16, πήγε στο +9, βρέθηκε στο -2 και κατέληξε στο +2, είναι ένα επιπλέον κέρδος για αυτή την προσπάθεια που γίνεται στο ΣΕΦ.
Δεύτερο. Η νοοτροπία των Σπανούλη και Πρίντεζη. Έπαιξαν λίγο χρόνο με την Μπαρτσελόνα και ξαφνικά προέκυψαν 100 σενάρια. Όλα επιστημονικής φαντασίας. Και τα 100.
Κάθε παίκτης θέλει να αγωνίζεται, πόσω δε μάλλον όταν αναφερόμαστε σε θρυλικές προσωπικότητες.
Πώς αντέδρασαν όμως οι παλιοσειρές της ομάδας; Έχουν κατακτήσει τα πάντα, θα μπορούσαν να κρατήσουν «μουτράκια», να μπουν χαλαροί για να… τιμωρήσουν τον Μπαρτζώκα που δεν τους έβαλε προχθες.
Μπα. Με αυτούς δεν θα συμβεί ποτέ των ποτών!
Μπήκαν μέσα με πείσμα να αποδείξουν τι αξίζουν, να αποδείξουν πως μπορούν να προσφέρουν ακόμη. Χρησιμοποίησαν την λογική στεναχώρια τους ως κινητήρια δύναμη για να παίξουν καλά με τον Ερυθρό Αστέρα.
Για να προσφέρουν. Για να νικήσει η ομάδα τους, ο Ολυμπιακός. Και για να κλείσουν μάτι το βράδυ έχοντας μείνει ικανοποιημένοι από το γεγονός πως έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν.
Αυτή η νοοτροπία είναι σπάνια στις επόμενες γενιές. Αυτή τους κάνει να ξεχωρίζει.
Αυτή έφερε τον Σπανούλη στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ στην ιστορία της Euroleague και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από το 1957! Για την ακρίβεια… ΚΑΙ αυτή.
Τρίτο και σημαντικότερο. Ο Μπαρτζώκας κέρδισε τους παίκτες του στην Σερβία. Ο coach ρίσκαρε προκειμένου να δείξει σε συγκεκριμένους παίκτες πως και δίκαιος είναι και πως τους υπολογίζει όπως όλους.
Ο Μπαρτζώκας έπαιξε όλο το τελευταίο δεκάλεπτο με τους Σλούκα, Σπανούλη, Πρίντεζη, Ζαν Σαρλ και Λαρεντζάκη.
Όλοι τους εξαιρετικοί, αλλά πολλοί περίμεναν να γίνουν ορισμένες αλλαγές. Δεν τις έκανε γιατί πολύ απλά αυτοί πήγαν στο +9 και σε αυτούς ήθελε να δείξει πόσο τους σέβεται και τους υπολογίζει.
Πιο χαρακτηριστική φάση από την τελευταία άμυνα του Ολυμπιακού δεν υπάρχει για μένα. Ο Ερυθρός Αστέρας είχε την επίθεση κι αντί να ρίξει πέντε αμυντικάρες στο παρκέ, άφησε αυτούς. Γιατί πολύ απλά ήθελε να τους κερδίσει και τους κέρδισε. Κι αυτούς και τον Ερυθρό Αστέρα.
Ο προπονητής σε αυτό το επίπεδο οφείλει πρωτίστως να είναι διαχειριστής προσωπικοτήτων και καταστάσεων. Η τακτική περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Ο Μπαρτζώκας αυτό σκέφτηκε. Ρίσκαρε ένα αποτέλεσμα για να «φτιάξει» τους παίκτες του και να τους κερδίσει.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
Η πρώτη περίοδος ήταν εφιαλτική με τους γηπεδούχους να σκοράρουν 30 πόντους με 6/8 τρίποντα. Γιατί πιστεύω πως συνέβη αυτό;
Γιατί οι παίκτες μπήκαν με μία μικρή χαλαρότητα και γιατί όλες οι διεκδικούμενες μπάλες που κυλούσαν στο παρκέ κατέληγαν σε παίκτη του Ερυθρού Αστέρα. Βούταγαν πρώτοι και… έτρωγαν την μπάλα.
Επίσης ένας από τους βασικούς αγωνιστικούς στόχους της τακτικής που είχε ορίσει ο Μπαρτζώκας με τους συνεργάτες του ήταν η εξουδετέρωση του Λόιντ και του Ουόλντεν. Ο Ολυμπιακός είχε αποφασίσει να τους παίξει προσωπική άμυνα, ωστόσο παρατήρησα πως όταν έπιαναν την μπάλα στα χέρια τους, οι υπόλοιποι έκλειναν υπερβολικά κάπως.
Σα να ήταν έτοιμοι να δώσουν όλοι βοήθεια, σα να έπαιζαν αυτή την «παλιακιά» άμυνα… δύο man to man και τρεις ζώνη.
Οι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα πάσαραν καλά όμως και οι συμπαίκτες των δύο Αμερικανών σούταραν με εξαιρετικά ποσοστά.
Στην επίθεση για δεύτερο συνεχόμενο ματς είδα καλές και γρήγορες πάσες. Είδα καλά σκριν από τους ψηλούς και επίσης η μπάλα στις περισσότερες κατοχές βγήκε από μέσα προς τα έξω.
Πολλά καλά είδαμε στην επίθεση όπως το ένστικτο του Χάρισον ο οποίος αγωνίστηκε σα να μην είχε μείνει έξω ένα μήνα με τραυματισμό.
Φυσικά και το play του Μπαρτζώκα στο τέλος. Fake handoff ώστε να βρεθεί ο Πρίντεζης στη θέση που του αρέσει στο παρκέ και με μία ντρίμπλα να φτάσει στο καλάθι όπως επίσης, του αρέσει.
Να θυμίσω πως στο ΣΕΦ με την Μακάμπι πάλι handoff είχε επιλέξει ο coach μόνο που εκείνο δεν ήταν fake, αλλά ο Βεζένκοβ είχε αφήσει την μπάλα στον Χάρισον για να σουτάρει σε «νεκρό» χρόνο μετά από μία απομόνωση (1on1).
ΥΓ: Μεγάλη δουλειά το τσάρτερ. Μία ολόκληρη μέρα κέρδισαν οι Πειραιώτες. Ξεκουράστηκαν καλύτερα, προπονήθηκαν καλύτερα, εκτέθηκαν στον κορονοϊό λιγότερο.
Ακριβό πλεονέκτημα, αλλά… πλεονέκτημα.
ΥΓ 2: Σε εβδομάδα διπλών αγωνιστικών είναι ευτυχία να έχεις 12 παίκτες που να μπορούν να προσφέρουν. Αυτό που μου αρέσει στον Λαρεντζάκη είναι πως δεν απογοητεύεται με τίποτα και στις περισσότερες περιπτώσεις παρουσιάζεται πανέτοιμος παρά το γεγονός ότι δεν έχει ρυθμό.
ΥΓ 3: Να αγαπάτε τις ομάδες σας ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Στον Ολυμπιακό γίνεται μία τεράστια προσπάθεια και είναι κρίμα ένα αποτέλεσμα να διαμορφώνει την άποψή σας για αυτή την προσπάθεια. Στη νίκη όλα σούπερ και στην ήττα «φέρτε κοντό, ψηλό κι ημίψηλο».
Δεν είναι έτσι.
ΥΓ 4: Αυτό που ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στους 32 του Europa League και κυριάρχησε η γκρίνια την επόμενη μέρα είναι ακατανόητο.
«Καλόμαθε η γριά στα σύκα κι όλη μέρα τα αναζητά» που λέει κι η παροιμία.
