Ο Ολυμπιακός νίκησε όπως έπρεπε

0

Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για τους στόχους της άμυνας κόντρα στη Φενέρμπαχτσε, τον Σλούκα που είχε ανάγκη ένα τέτοιο σουτ και τον Ολυμπιακό που κοιτά μόνο τη Μονακό.

Η νίκη είναι νίκη είτε έρθει με μεγάλη διαφορά είτε με σουτ στο τέλος, είτε έρθει με καλό μπάσκετ είτε με κακό. Απλά σίγουρα αυτές οι οριακές προκαλούν μία μεγαλύτερη ευφορία όπως η χθεσινή για παράδειγμα. Προφανώς και το πιο έντονο συναίσθημα το δικαιολογεί το «εγκεφαλικό» που περνά έως εκείνο το σουτ.

Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, αλλά έχω την εντύπωση πως το παιχνίδι με τη Φενέρμπαχτσε έληξε με τον καλύτερο τρόπο. Με τον Κώστα Σλούκα να σκοράρει με έναν τρόπο που τον είχε ανάγκη. Με τον κόσμο να γίνεται ένα με τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του. Με το ΣΕΦ να «κοχλάζει».

Ο Σλούκας είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας και σίγουρα μετά το νικητήριο καλάθι έδιωξε ένα μικρό άγχος και απέκτησε καλύτερη ψυχολογία. Για μένα και το έχω αναφέρει ξανά… ηγέτης δεν είναι αυτός που βάζει το τελευταίο σουτ, αλλά αυτός που παίρνει την σωστή απόφαση στο τέλος και δεν φοβάται είτε να πάρει το τελευταίο σουτ είτε να δώσει την τελευταία ασίστ.

Πάμε όμως να εξηγήσουμε και όσα παρατήρησα στο παιχνίδι ξεκινώντας από την άμυνα.

Η άμυνα τον κράτησε στα δύσκολα

Η επιθετική λειτουργία είχε σκαμπανεβάσματα από ημίχρονο σε ημίχρονο, αλλά το σημαντικό ήταν πως η άμυνα ήταν εκεί και τα 40 λεπτά του παιχνιδιού. Φυσικά και ο Ολυμπιακός νίκησε από την άμυνά του. Με εξαίρεση την Άλμπα δεν έχει δεχτεί από άλλη ομάδα στο ΣΕΦ περισσότερους από 68 πόντους.

Το αμυντικό πλάνο της τακτικής είχε πολλές παραμέτρους, αλλά θα ήθελα να σταθώ σε τρεις. Τόσες αντιλήφθηκα ενδεχομένως.

Η πρώτη είχε να κάνει με την flat άμυνα. Στο σύγχρονο μπάσκετ οφείλεις να προσαρμόζεσαι από παιχνίδι σε παιχνίδι ανάλογα με τον αντίπαλο. Ο Μπαρτζώκας επέλεξε κόντρα στη Φενέρμπαχτσε να μην πάει σε αλλαγές στα σκριν όπως συνηθίζει εκτός ορισμένων λίγων περιπτώσεων που υποχρεώθηκαν. Αντιμετώπισε τους φιλοξενούμενους με flat άμυνα κλείνοντας μέσα. Αυτή η απόφαση είχε να κάνει αφενός με τη μεγάλη ικανότητα της Φενέρ στα δίποντα και αφετέρου στα πολύ άσχημα ποσοστά πίσω από τα 6.75. Γενικά η τουρκική ομάδα δεν φημίζεται για την επαφή με το αντίπαλο καλάθι από μακρινή απόσταση.

Διαβάστε περισσότερα στο gazzetta

 

Coffee House