Όταν είσαι για χρόνια στον χώρο του μπάσκετ, αισίως 12-13 στο επάγγελμα (άσχετο αν κάποιους τους βολεύει να το ξεχνούν-ναι έριξα και το φαρμάκι μου-) με κάποιους παίκτες έχεις μια ιδιαίτερη σχέση, πώς να το κάνουμε δηλαδή.
Έφτασα τον Νεοφύτου με μαλλιά, τον Παπαδόπουλο να στάζει τρίποντα, τον πιστόλα να κάνει στήθος με τον Τρισόκκα, τον Παλάλα με τον Κουνούνη να ηγούνται της ΑΕΛ, μέχρι και τον Ιάκωβο να τρέχει στην προπόνηση… Δεν φοβάμαι αυτοί δεν έχουν κολλήματα, δεν παρεξηγούν. Από τον Βασίλη στον Τόλη και από τον Κωνσταντίνου στον Γεωργιάδη. Θες Πηλαβά, θες Ζαχαρίού, μέχρι και Γλαύκο με Κεττένη έχει το μαγαζί.
Από όλους αυτούς όμως με έναν τύπο έχω μια ιδιαίτερη χημεία, με ένα τύπο που η λέξη σεβασμός δεν είναι αρκετή. Αυτός ο τύπος ακόμη παίζει μπάσκετ, ακόμη το λέει η ψυχούλα του. Αντρέας Σιζόπουλος παίδες…Ο παππούς της σειράς μας.
Στο ΑΠΟΕΛ με κότσο, στο ΑΠΟΕΛ με κοντά μαλλιά. Στην ΑΕΚ με κότσο στην ΑΕΚ με κοντά μαλλιά. Με την Αναστασία (άμοιρη γυναίκα τι αντέχεις) χωρίς την Αναστασία. Αυτός ο τύπος μυαλό δεν βάζει.
«Πάρε μπαστούνι άνθρωπε μου» του είπα δεκάδες φορές, και αυτός απαντά με καμιά δεκαριά τρίποντα. «Πάρε να έχεις» η απάντηση του.
Ο παππούς λοιπόν στα καμπόσα του χρόνια είναι από τους κορυφαίους και φέτος της ΑΕΚ και δείχνει τον δρόμο στα νέα παιδιά που θα μπορούσαν να ήταν και εγγόνια του (with love Σιζο).
Παράδειγμα προς μίμηση για έναν άνθρωπο, ένα αθλητή που το μπάσκετ είναι η ζωή του και που κάθε χρόνο βελτιώνεται σαν το παλιό καλό κρασί ένα πράγμα. Μακάρι οι νέοι να πάρουν λίγο από το μικρόβιο που κουβαλάς φίλε μου και να συνεχίζουν να ανεβάζουν το μπασκετάκι μας ακόμα ψυλότερα.
Respect Sizo
