Ο Ζομπανάκης είναι «κουζουλός» αλλά υπάρχει και όριο

0

Ο Νίκος Μπουρλάκης γράφει για τον ιδιοκτήτη του Ρεθύμνου, τα εκατομμύρια που έβαλε, τις δράσεις που ανέπτυξε σ’ ένα περιβάλλον τοξικό που φυσικά δεν του ταίριαζε.

 

Ο Κωστής Ζομπανάκης προσπάθησε να δουλέψει σε άλλο επίπεδο. Λιγότερο ελληνικό, περισσότερο αμερικάνικο και σίγουρα μοντέρνο και πρωτοποριακό. Υπολογίζεται ότι στην δεκαετία που έμεινε στο Ρέθυμνο έβαλε περισσότερα από 6 εκατομμύρια. Η κοινωνική δράση που ανέπτυξε, θα μείνει στην ιστορία ως χρυσή σελίδα όχι μόνο της ομάδας, αλλά και της πόλης όπως και του νησιού. Για μια απ’ αυτές τις δράσεις, τη σίτιση αστέγων κι απόρων του Ρεθύμνου, η ομάδα και ο Ζομπανάκης βραβεύτηκαν από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια.

«Έφτιαξα marketing, έφτασα τα χίλια διαρκείας, αναπτύξαμε κοινωνικές δράσεις, παίξαμε ωραίο μπάσκετ, παρουσιάσαμε καλούς παίκτες, αγκαλιάσαμε την πόλη και την Κρήτη, δεν καταφέραμε να μεγαλώσουμε τις θέσεις του γηπέδου αν και το θέλαμε. Τι άλλο να κάνω;» μου είχε πει σε συνομιλία μας λίγο πριν το Δ.Σ. του ΕΣΑΚΕ.

Ο Ζομπανάκης είχε… αμερικάνικο «αέρα» αλλά ήταν… τρελός Κρητικός (με την καλή έννοια). Δεν χρώσταγε σε κανέναν. Λατρεύει το μπάσκετ και στο Ρέθυμνο δεν έφτιαξε απλώς μια καλή και κυρίως αξιοπρεπή ομάδα, αλλά πολλά περισσότερα.

«Θέλω το μπάσκετ να το καταλάβουν και οι βοσκοί που ζούνε στην υψηλότερη κορυφή της Κρήτης» μου είχε πει κάποια στιγμή για το «Σουτ από την Περιφέρεια» που είχε εφαρμόσει. Κι έτρεχαν όλοι στα χωριά για να διαδώσουν το μπάσκετ, να μάθουν όλοι ότι στο Ρέθυμνο υπάρχει μια καλή ομάδα, που εκφράζει την πόλη της, το νησί της. Τον κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να συνδυάσει την διασκέδασή του με το μπάσκετ.

Δεν έκανε τίποτα στην τύχη. Του άρεσε να ασχολείται με όλα, ακόμα και με το σχεδιασμό της φανέλας! Η… τρέλα του ήταν οι Αμερικάνοι παίκτες. Και το καυχιέται ότι… έχει μάτι! Δεν ξέρουμε αν αυτό φάνηκε στο Ρέθυμνο μόνο ή αν το διαπιστώσαμε κάμποσα χρόνια πριν όταν ως ιδιοκτήτης των Λόντον Τάουερς είχε προπονητή τον Νικ Νερς, που κατέκτησε το 2019 το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ με τους Τορόντο Ράπτορς.

Παρεμπιπτόντως, λέτε τώρα που ο Μπερτομέου ψάχνεται για άνοιγμα στο Λονδίνο να ξαναδούμε τον Ζομπανάκη ιδιοκτήτη ομάδας εκεί; Τίποτα δεν αποκλείεται… Άλλωστε με τον Μπερτομέου έχει άριστη σχέση και δεν είναι λίγες οι φορές που τον έχει φιλοξενήσει στην Κρήτη. Μάλιστα παλαιότερα του είχε παραδώσει κι ένα πλάνο πρωταθλήματος, στα πρότυπα του ΝΒΑ.

Ότι είχε μάτι… είχε! Το Ρέθυμνο έφερε παίκτες που αργότερα έκαναν limit up. Είτε μιλάμε για τον Ζαικ Ράιτ, είτε για τον Ντιόντε Κρίστμας ή τον Μπρεντ Πέτγουεϊ (είχε παίξει στον Ηλυσιακό νωρίτερα αλλά από το Ρέθυμνο έκανε το ξεπέταγμα) και τον Κένι Γκάμπριελ και τώρα τελευταία τον «Crazy hair» Κόνερ Φράνκαμπ. Αυτές είναι και οι πλέον τρανταχτές περιπτώσεις…

Πέραν τούτων, ο Ζομπανάκης είναι «κουζουλός» όπως όλοι οι Κρητικοί. Τη… λόξα την έχει. Όμως ηλίθιος δεν είναι. Η επένδυσή του σε μια ομάδα με μικρό γήπεδο που αγωνίζεται σ’ ένα αστείο πρωτάθλημα και υπό μια αρρωστημένη νοοτροπία, είναι δυσανάλογη. Πιθανότατα να μην έχει λογική.Γούσταρε και το έκανε. Όμως υπάρχει κι ένα όριο! Όταν δεν υπάρχει κοινός στόχος ούτε όραμα, τότε δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Ειλικρινά, πως είναι δυνατόν να μην μπορεί αυτός ο άνθρωπος να πετύχει αύξηση της χωρητικότητας του γηπέδου; Να μην του το επιτρέπουν; Είναι δυνατόν;

Για επίλογο, θα μου επιτρέψετε να γράψω άλλη μια κουβέντα που μου είχε πει και η οποία δείχνει τη νοοτροπία του. «Όταν με πλησίασαν οι άνθρωποι της ομάδας για να αναλάβω τους ρώτησα ποιος είναι ο στόχος… Μπορούμε για παράδειγμα να πάρουμε το πρωτάθλημα; Μου είπαν όχι… Τους απάντησα ότι τότε θα φτιάξουμε ένα μοντέλο ομάδας με βάση το να είναι ελκυστική στον κόσμο. Να παίζει θεαματικά, να παίζει γρήγορα, με τρίποντα, με καρφώματα, με όλα αυτά. Και να φέρει κόσμο στο γήπεδο».

Ο Ζομπανάκης δεν αποχωρεί νικημένος από την αρρώστια και την τοξικότητα της Basket League. Αποχωρεί νικητής. Και το Ρέθυμνο υπερήφανο. Ηττημένο είναι ΜΟΝΟ το ελληνικό πρωτάθλημα που χάνει έναν ακόμα άνθρωπο που έβαζε τα λεφτά του απλά επειδή… γούσταρε.

Το έγραψα και χθες. Πολυτέλεια να χάνουμε τέτοιους ανθρώπους δεν έχουμε. Κι όσο το οικοσύστημα του μπάσκετ παραμένει μολυσμένο, θα επιστρέψουμε στην εποχή της πορτοκαλάδας.
Που θα τη χρωστάνε κιόλας.

basketblog.gr

Coffee House