Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες αναλύει την τακτική του Ολυμπιακού και γράφει για τον σεβασμό με τον οποίον αντιμετώπισαν ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του το παιχνίδι με τη Βαλένθια.
Ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε ένα από τα καλύτερά του φετινά παιχνίδια έστω και στο τέλος της σεζόν. Αν έπαιζε με συνέπεια τη φετινή σεζόν στο 70% από αυτό που μας παρουσίασε στη Βαλένθια στη χειρότερη χθες βράδυ θα έγραφα τα σενάρια πρόκρισης για το Gazzetta.gr.
Θα ξεχωρίσω το σημερινό σχόλιο σε δύο μέρη.
Στο πρώτο θα αναφερθώ σε ορισμένα διδάγματα από την εμφάνιση και τη νίκη των «ερυθρόλευκων» και στο δεύτερο θα γράψω το πλάνο τακτικής που κατάφερα να αναγνωρίσω και που ευθύνεται για το αποτέλεσμα.
ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ, ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ
Η χθεσινή εμφάνιση του Ολυμπιακού απέδειξε πως όσα ακούγονται για κίνητρο και κουραφέξαλα (από παιδί λάτρευα αυτή τη λέξη) είναι μύθος και μία καλή δικαιολογία στην ήττα. Η πρώτη μεγάλη νίκη ήρθε διά χειρός Γιώργου Μπαρτζώκα ο οποίος φρόντισε να βρει και να δώσει κίνητρο στους παίκτες του.
Κανένας αποκλεισμός δεν είναι ωραίος και σίγουρα κυριαρχεί το αίσθημα της απογοήτευσης. Ο coach θεωρώ πάντως πως είχε εύκολο έργο γιατί οι παίκτες του φετινού ρόστερ μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι του κόσμου, μπορεί να μην κάνουν ορισμένοι για το συγκεκριμένο επίπεδο, αν μη τι άλλο όμως… νιώθουν.
Ακόμη κι αποκλεισμένος μπορείς να βρεις κίνητρο και να παίξεις καλά. Να προσπαθήσεις να νικήσεις ακόμη κι αν δεν… νικήσεις. Μου άρεσε ο σεβασμός που έδειξαν παίκτες και προπονητές χθες βράδυ στη Βαλένθια.
Σεβασμό στον εαυτό τους, στον κόσμο της ομάδας και στην ίδια την ομάδα.
Σεβασμό στις ατέλειωτες ώρες προπόνησης, στον ιδρώτα που έχουν ρίξει και στο ίδιο το παιχνίδι.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΙΚΗ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ
Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε. Είναι προτιμότερο να έχεις το «πρέπει» ή να είσαι χαλαρός και αδιάφορος βαθμολογικά;
Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να τα θεωρούμε και τα δύο ιδανικά σενάρια και αυτό δε γίνεται. Ή μήπως γίνεται;
Να εξηγήσω τη σκέψη μου.
Πόσες φορές λέμε μετά από κάποια ήττα, «το ήθελε περισσότερο ο αντίπαλος, το χρειαζόταν περισσότερο και το πήρε»; Πολλές…
Ο Ολυμπιακός το ήθελε περισσότερο από τη Βαλένθια; Γιατί νίκησε;
Πάμε και στην άλλη όψη…
Ο Ολυμπιακός ήταν χαλαρός, χωρίς άγχος και τα έβαζε όλα. Άλλες ομάδες που είναι χαλαρές και χωρίς άγχος γιατί χάνουν με κατεβασμένα χέρια;
Η απάντηση είναι μία. Αυτή που μας συμφέρει εκείνη τη δεδομένη στιγμή.
Για Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς.
Ο Ολυμπιακός αύριο στην Μαδρίτη μπορεί να χάσει εύκολα και ο Παναθηναϊκός απόψε στο ΟΑΚΑ μπορεί να επικρατήσει της Αρμάνι.
Η απάντηση στο ίδιο ερώτημα θα μπορεί να είναι διαφορετική διότι απλά έτσι θα βολεύει.
Για να το κλείσω. Η δεύτερη νίκη του Ολυμπιακού ήταν πως έπνιξε την Βαλένθια με το ίδιο της το άγχος. Σε κάθε κατοχή της πρόσθετε πίεση και όπως και να το κάνουμε η ισπανική ομάδα δεν έχει και καμία βαριά φανέλα ή τίποτα παικταράδες με Final 4 στην πλάτη τους.
ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ
Ο Ολυμπιακός τα τρία πρώτα δεκάλεπτα έπαιξε ιδανικό μπάσκετ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Η διαφορά των 33 πόντων στο τέλος της τρίτης περιόδου δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε τυχερή. Ήταν άκρως μπασκετική.
Έκοψε την δημιουργία τους. Η Βαλένθια είναι η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης στις ασίστ μετρώντας 20.2 ανά ματς πριν από το χθεσινό. Ο Ολυμπιακός με την εκπληκτική του άμυνα της αφαίρεσε το πιο σημαντικό της «όπλο» και μέχρι το 30’ οι γηπεδούχοι είχαν μόλις 11 τελικές πάσες (τέλειωσαν με 21, αλλά στο τέταρτο δεκάλεπτο θα αναφερθώ εκτενώς παρακάτω).
Η δημιουργία αφαιρέθηκε γιατί ο Μπαρτζώκας πήγε από το τζάμπολ με αλλαγές στην άμυνα. Για αυτό ξεκίνησε και τον Βεζένκοβ στη θέση «3». Ο Βούλγαρος δίνει μέγεθος και μόνο με αυτόν στο «3» (αφού λείπει ο Παπανικολάου) μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα οι αλλαγές στην άμυνα.
Καταπληκτική άμυνα στο low post. Η Βαλένθια έχει παίκτες με μέγεθος στην περιφέρεια και ψηλούς που μπορούν να ποστάρουν και να σουτάρουν. Για αυτό κι ένα βασικό χαρακτηριστικό στην επίθεσή της όλη τη σεζόν είναι το ποστάρισμα.
Τους αρέσει να κατεβάζουν τον αντίπαλο στο low post με «τριάρια, τεσσάρια, πεντάρια» με στόχο είτε να εκτελούν, είτε να δημιουργούν, είτε να φθείρουν με φάουλ.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού μόλις η μπάλα ακούμπαγε στα χέρια κάποιου μέσα στη ρακέτα αμέσως «γέμιζαν» το χώρο γύρω του. Η άμυνα αυτή λέγεται «pack the paint» και χρειάζεται γρήγορη αντίδραση και να χρησιμοποιείς σωστά τα χέρια σου ώστε να μην μπορεί ο επιθετικός να πασάρει εύκολα.
Μόλις λοιπόν η μπάλα ακούμπαγε π.χ στον Ντούμπλιεβιτς σήκωνε κεφάλι και έβλεπε παντού χέρια τα οποία του έκλειναν το οπτικό πεδίο και του εμπόδιζαν μία πάσα που θα δημιουργούσε εν συνεχεία ένα ελεύθερο σουτ.
Αποστάσεις. Στην επίθεση λες κι ήταν δεμένοι με μία αόρατη κλωστή και ο ένας κουνούσε τους άλλους. Μιλάμε τέτοια αρμονία κινήσεων, τόσο σωστές αποστάσεις μεταξύ τους είχα καιρό να δω από τους «ερυθρόλευκους».
Κυκλοφορούσαν άριστα την μπάλα, άνοιγαν το γήπεδο ιδανικά και με τους Σλούκα, Σπανούλη να διδάσκουν την τέχνη της ασίστ, σκόραραν οι υπόλοιποι.
Ασίστ/Λάθη. Συνέχεια του προηγούμενου. Στο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είχε 14 ασίστ και 2 λάθη. Τελεία. Πάμε στο επόμενο.
Συγκέντρωση. Οι προπονητές στην Αμερική λένε στους παίκτες τους, «το πόσο συγκεντρωμένοι είστε φαίνεται από τα lay up και τις βολές». Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει ή όχι, αλλά ο Ολυμπιακός δεν έχασε ούτε ένα εύκολο καλάθι και επίσης είχαν στο ημίχρονο 90.9% στις βολές και στο τέλος 88.5%.
Συγκεκριμένο μικρό rotation. Η απουσία του Χάρισον και η μη χρησιμοποίηση του Χαραλαμπόπουλου έκοψε το rotation στους 10 παίκτες. Αυτοί είχαν πιο ξεκάθαρους ρόλους κυρίως όμως είχαν και αρκετό χρόνο συμμετοχής.
Αυτό τους βοήθησε την ψυχολογία γιατί δεν υπήρχε ο φόβος του «θα αστοχήσω σε δύο σουτ και θα γίνω αλλαγή» ή «θα κάνω δύο φάουλ, θα γίνω αλλαγή και δεν θα ξαναμπώ».
Αυτό το αναφέρει συχνά κι ο coach ως ένα ενδεχόμενο για τα τραγικά πρώτα δεκάλεπτα.
Από την άλλη όταν έχει ρόστερ 14 παικτών κι έναν αγώνα την εβδομάδα, δεν γίνεται να χρησιμοποιείς 9 παίκτες γιατί θα… χάσεις τους άλλους πέντε που θα βλέπουν.
ΛΟΓΙΚΗ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Σε αυτό το σημείο ήρθε η ώρα να σας προσγειώσω. Το +33 δεν είχε ίχνος λογικής ανάμεσα σε Βαλένθια και Ολυμπιακό. Θα ήταν αδύνατο για 40 λεπτά η διαφορά να έμενε σε αυτά τα δυσθεώρητα και επαναλαμβάνω, εκτός λογικής επίπεδα.
Αντιθέτως λογικό ήταν κάποια στιγμή να αντιδράσει η Βαλένθια. Το αίσθημα του διασυρμού, το αίσθημα του «δεν έχω να χάσω τίποτα», σίγουρα η ποιότητα του ισπανικού ρόστερ βγήκαν μπροστά.
Λογική κι η χαλάρωση των «ερυθρόλευκων». Όταν νικάς με 30 θα σου βγει το «έλα, ένα λάθος κάναμε δεν έγινε και τίποτα», θα σου βγει μία ανεμελιά και μία τσαπατσουλιά.
Συμφωνώ πως αυτά είναι καλό να μη συμβαίνουν, αλλά δε γίνεται και να μηδενίσουμε την μπασκετάρα που είδαν τα ματάκια μας τα προηγούμενα 30 λεπτά.
Τώρα για αυτούς που στεναχωρήθηκαν ή εκνευρίστηκαν, τι να κάνουμε. Η διάρκεια ενός αγώνα είναι 40 λεπτά κι όχι 43 ή 45 για να συζητάμε «τι θα γινόταν εάν…».
ΥΓ: Το ματς στην Μαδρίτη θα είναι πολύ πιο δύσκολο. Στον Ολυμπιακό πρέπει να μπουν ακριβώς με την ίδια νοοτροπία, να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) και να μην ξενερώσουν τον κόσμο τους μέσα σε 48 ώρες.
ΥΓ 2: Ο Πρίντεζης είναι ποιητής στο low post. Φρύδι σηκώνει και ψαρώνει ο αμυντικός.
ΥΓ 3: Μεγάλη μέρα η χθεσινή για τον Παπανικολάου. Πολλά συγχαρητήρια και να είναι καλότυχη η κοράκλα του.
