Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες σχολιάζει όλα όσα πιστεύει πως έκριναν την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Φενέρμπαχτσε.
Η ήττα από τη Φενέρμπαχτσε στο δικό μου μυαλό είναι πολύ εύκολο να εξηγηθεί. Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί λόγοι για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά ποιος είπε πως η ποσότητα των εξηγήσεων οφείλει να είναι και περίπλοκη.
Πριν μπω σε αναλύσεις θα ήθελα να αναφέρω πως ο Ολυμπιακός παραλίγο να κλέψει ένα παιχνίδι στο οποίο έπαιξε άσχημα στην μεγαλύτερη του διάρκεια. Ακόμη και με την εικόνα που παρουσίασε έφτασε την διαφορά στον πόντο με δύο λεπτά στο χρονόμετρο.
Μην νομίζετε ότι έφτασε εκεί χάρη σε τίποτα τρομερές εμπνεύσεις. Τρία στοιχεία έδωσαν δικαίωμα στην ελπίδα.
Πρώτον. Ο Βεζένκοβ συνδέθηκε με το καλάθι και απέδειξε για μία ακόμη φορά πως είναι ο καλύτερος σουτέρ της ομάδας,
Δεύτερον. Ο Μπαρτζώκας βλέποντας πως η ομάδα «κουτούλαγε» στο «5on5» έριξε στο παρκέ τον ΜακΚίσικ ο οποίος έτρεξε τον Ολυμπιακό.
Τρίτον. Ο αντίπαλος έκανε το λάθος να πιστέψει πως το παιχνίδι είχε τελειώσει στο 35’.
Δυστυχώς όμως με λίγα λεπτά καλού μπάσκετ δεν μπορείς όχι να κερδίσεις, ούτε καν να κλέψεις τη νίκη.
Τόσο έπαιξε ο Ολυμπιακός.
Μην σας ξεγελά η πρώτη περίοδος. Η επιθετική λειτουργία φάνηκε υπέροχη λόγω των 7/11 σουτ τριών πόντων, αλλά έχω δύο ενστάσεις (πολλές για δεκάλεπτο με 27 πόντους).
Πρώτη ένσταση. Με 7/11 τρίποντα πρέπει να προηγείσαι με διψήφια διαφορά πόντων το λιγότερο κι όχι με 22-27.
Δεύτερη ένσταση. Η ρακέτα στην άμυνα ήταν ελεύθερη διάβαση θυμίζοντας τον «Μεγάλο Περίπατο» του Δήμου Αθηναίου. Μιλάμε όποιος ήθελε σκόραρε, όπως ήθελε σκόραρε κι ό,τι ώρα ήθελε σκόραρε.
