Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός στις διαπραγματεύσεις με τους μεταγραφικούς του στόχους.
Σήμερα θα ασχοληθώ με το αγαπημένο σας σπορ. Τις μεταγραφές.
Μην βιάζεστε δεν θα αναφέρω ονόματα για τον Ολυμπιακό. Άλλο πράγμα πετάω 6-7 ονόματα κι ό,τι κάτσει, άλλο πράγμα γράφω ένα συγκεκριμένο όνομα που ξέρω με σιγουριά πράγματα… κι ας μην καθίσει.
Προτιμώ το δεύτερο.
Επίσης αν έχω όνομα θα το γράψω στο ρεπορτάζ και όχι στο blog.
Αφού ξανασυστηθήκαμε μπαίνω σε αυτό που θέλω.
Αφήνω έξω τα όσα έκανε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο αγωνιστικό κομμάτι και ασχολούμαι με την φιλοσοφία του την οποία κουβάλησε μαζί του τον Ιανουάριο του 2020 ως προς τις μεταγραφές.
Ο coach πέρυσι αναγκαστικά (φυσικά) προχώρησε σε προσθήκες αφού το ρόστερ που βρήκε είχε εμφανείς ελλείψεις. Ωστόσο δεν έφερε παίκτες για να καλύψει τρύπες για 2-3 μήνες, αλλά παίκτες με προοπτική και για την επόμενη σεζόν (δηλαδή τη φετινή).
Ο Μπαρτζώκας έφερε τον Οκτάβιους Ελις τον Ιανουάριο (έχοντας πριν προσεγγίσει την Μπουντούτσνοστ για τον Χασάν Μάρτιν), έφερε τον Σακιέλ ΜακΚίσικ τον Φεβρουάριο και τελικά όταν φάνηκε πως η διακοπή της σεζόν δε θα ήταν προσωρινή, αλλά οριστική εκπλήρωσε και την αρχική του επιθυμία και πήρε τον Μάρτιν.
Ο coach έκανε τρεις μεταγραφές και γιατί έπρεπε και γιατί ήθελε να πάρει μορφή το ρόστερ της επόμενης σεζόν νωρίς.
Φέτος δεν υπάρχει διακοπή της Euroleague για οκτώ ομάδες κι ο Ολυμπιακός δεν είναι σε αυτές. Ο Μπαρτζώκας πάλι φαίνεται να επιθυμεί να κλείσει ορισμένους παίκτες νωρίς. Πριν το καλοκαίρι.
Γιατί το κάνει αυτό; Προφανώς γιατί δεν θέλει να βγουν οι συγκεκριμένοι στόχοι του στην αγορά αργότερα. Σε αυτή την περίπτωση θα μειονεκτούν οι «ερυθρόλευκοι».
Μου αρέσει ο τρόπος σκέψης του Μπαρτζώκα και συμφωνώ στο βαθμό που με αφορά. Απλά θεωρώ πως το πρόβλημα πλέον στους «ερυθρόλευκους» δεν είναι ο χρόνος μίας μεταγραφής, αλλά η πίεση που μεγαλώνει κάθε σεζόν και περισσότερο.
ΤΟΥΣ «ΚΟΡΟΪΔΕΥΑΝ» ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Ο Ολυμπιακός έχοντας κάνει μία τρύπα στο νερό με μπάτζετ άνω των 30.000.000 ευρώ που έδωσαν οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος για τη σεζόν 2009-10, άλλαξε στάση. Η ομάδα πήγε σε πιο σφιχτή οικονομική λογική ποντάροντας περισσότερο στο κίνητρο των παικτών.
Η συνταγή πέτυχε 100%. Για όλους.
Ο Ολυμπιακός σήκωνε διαδοχικές Euroleague και οι παίκτες έφευγαν με τριπλάσιες αποδοχές για άλλες γειτονιές.
Μόνο που αυτό ήταν η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Οι Αγγελόπουλοι κατάφεραν να «κοροϊδέψουν» ένα ολόκληρο σύστημα, αλλά πάντα μία τέτοια «κοροϊδία» δεν διαρκεί αιώνια.
Μέχρι και παράδειγμα προς μίμηση για άλλες ομάδες υπήρξε.
