Ένα από τα πιο βασικά αξιώματα της αγοράς δεν είναι άλλο από το ότι το προϊόν σου πρέπει να το παρουσιάζεις στον πελάτη με όσο το δυνατόν περισσότερο θελκτικό τρόπο.
Στον αθλητισμό το σταρ σίστεμ (όσο κι αν είναι υπερβολικό να μιλά κανείς για σταρ σίστεμ σε μια χώρα με πληθυσμό περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους όπως η Κύπρος ή και στην Ελλάδα των 11 εκ. κατοίκων) συνιστά το «α και το ω», απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Έχεις παικταράδες; Βρίσκεις τρόπους να τους προβάλλεις και στο πιο απομακρυσμένο σημείο. Δεν έχεις παίκτες που να σκαμπάζουν από το άθλημα; Πολύ απλά τους κατασκευάζεις. Στο ΝΒΑ και ειδικά η «αλεπού» που ακούει στο όνομα Ντέιβιντ Στερν έχουν αποδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο του λόγου το αληθές.
Έχουμε και λέμε λοιπόν… Το καταταλαιπωρημένο ελληνικό μπάσκετ κατέβηκε πριν από μερικά χρόνια στο Προολυμπιακό Τουρνουά χωρίς το «number one» της, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Με εξαίρεση τον (παρόντα τότε) Βασίλη Σπανούλη και τον (απουσιάζοντα) Σοφοκλή Σχορτσανίτη δεν υπήρχε το όνομα-κράχτης που θα έκανε τον κόσμο να καθίσει να ασχοληθεί με την «επίσημη αγαπημένη». Η έλλειψη παικτών-σταρ ήταν τότε ολοφάνερη.
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την απροθυμία κάποιων παικτών να φορέσουν τα γαλανόλευκα δημιούργησαν ένα κλίμα αποστροφής στον απλό φίλαθλο. Οι ακραιφνώς μπασκετικοί πιθανόν να παρακολουθήσουν την Εθνική ακόμα κι αν επιστρατευτούν ο… Κοκολάκης και ο Καμπούρης. Όμως τα «φρέσκα κουλούρια» της ελληνικής ομάδας μάλλον ήταν άνοστα στη «μετά Γιαννάκη εποχή»…
Αρχικά ο Ηλίας Ζούρος ήταν αυτός που κλήθηκε να αποδείξει τις ικανότητές του στην… μαγειρική και να βρει την κατάλληλη χημεία για να «δέσει» μεταξύ τους τα -στην πλειοψηφία τους- νέα υλικά που διέθετε, ώστε το τελικό προϊόν να μη θυμίζει σαλάτα (όπως τελικά τα έκανε) αλλά φιλέτο! Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να απουσιάζει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και ο ίδιος να… κουνήσει μαντήλι. Ο διάδοχός του, Αντρέα Τρινκιέρι, αποδείχθηκε εξαιρετικός γνώστης της ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας, όμως τα αγωνιστικά τρικ που επιχείρησε στο Ευρωμπάσκετ του 2013 είχαν ως αποτέλεσμα να δει κι αυτός την πόρτα της εξόδου από την Ελληνική Ομοσπονδία, που προσέλαβε τον Φώτη Κατσικάρη.
Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, οι νέοι παίκτες εμφανίζονται κατά κανόνα με τη φιλοδοξία και την άγνοια κινδύνου του πρωτάρη και μπορούν να κάνουν θαύματα. Από την άλλη, η εμπειρία και τα «βαριά» ονόματα είναι παράγοντες, οι οποίοι συχνά κάνουν τη διαφορά. Ωστόσο, το πιο σημαντικό για την αγορά του μπάσκετ είναι το αν και κατά πόσο θα ανατείλει το άστρο των διαδόχων της εκάστοτε προηγούμενης ομάδας ομάδας. Ο κόσμος έχει ανάγκη από νέους αστέρες που θα του κεντρίσουν το ενδιαφέρον.
Βλέπετε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ακόμα και στην… τουαλέτα να πάει ο άνθρωπος, αυτό αποτελεί είδηση! Το ίδιο ακριβώς -και χωρίς καμιά διάθεση να συγκρίνουμε σε οποιοδήποτε τομέα τους δύο παίκτες- μπορεί να μετατραπεί για την Κύπρο ο Νίκος Παππάς. Το ταλέντο του αναμφισβήτητο, οι παραστάσεις του απείρως σπουδαιότερες σε σχέση με τις αντίστοιχες των Κύπριων καλαθοσφαιριστών και η ηλικία του (26) ιδανική για να αποτελέσει πόλο έλξης τέτοιο που το μπάσκετ στη Μεγαλόνησο θα πάρει τα πάνω του. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι τελικά θα συμβεί κι αν ο άσος του Παναθηναϊκού αγωνιστεί με τα κυπριακά χρώματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως «στο άψε σβήσε» μπορεί να γίνει ο… καταλύτης που θα δώσει τεράστια ώθηση στο προϊόν που λέγεται «κυπριακό μπάσκετ». Κι αν και όταν συμβεί αυτό η υπομονή και η σκληρή δουλειά από όλους τους φορείς θα μεταλαμπαδεύσει τη φλόγα που ο Παππάς θα έχει ανάψει στην καρδιά του Κύπριου φιλάθλου.
