«Πλέον, μιλάμε για ένα πρότυπο αθλητικό κέντρο στην καρδιά του Στροβόλου»

0
Ο Προπονητής αλλά και Διευθυντής των Ακαδημιών του Κεραυνού, Νίκος Λαμπρίας, μιλάει για το μπάσκετ στην χώρα μας και τις δικές του προσωπικές αποφάσεις που τον οδήγησαν στην προπονητική και όχι στα γήπεδα ως παίχτη.

Ο κ. Νίκος Λαμπρίας, κάνει μια σύγκριση μεταξύ ποδοσφαίρου και καλαθόσφαιρας δηλώνοντας άγνοια γιατί υπερτερεί το πρώτο σε προτίμηση, έστω και αν όπως λέει, ως χώρα έχουμε περισσότερες επιτυχίες στο μπάσκετ. Απαριθμεί τους λόγους που θα έπρεπε να ωθήσουν τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στις Ακαδημίες και βεβαίως, κάνει λόγο για την ευχάριστη έκπληξη που συνάντησαν τα παιδιά και οι προπονητές, επιστρέφοντας στα γήπεδα τους μετά το lockdown…Τις ανανεωμένες εγκαταστάσεις για τις οποίες μπορεί να υπερηφανεύεται το Σωματείο Κεραυνού αλλά και ο κ. Παπαέλληνας που συνέβαλε ενεργά στην υλοποίησή τους. 

Προπονητής αλλά και Διευθυντής των Ακαδημιών του Κεραυνού. Πόσα χρόνια τώρα και πώς άρχισε η πορεία σας στον συγκεκριμένο Αθλητικό Σύλλογο; 

Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Τμήμα Επιστήμων Φυσικής Αγωγής στην Αθήνα με ειδικότητα και Μεταπτυχιακό στην καλαθοσφαίριση. Το 2007, αποφάσισα να έρθω στην Κύπρο όπου άρχισα την προπονητική μου καριέρα στο ΑΠΟΕΛ και από το 2009 στην Εθνική Ανδρών ως βοηθός προπονητής. Το 2014 μου έγινε μια πρόταση από τη διοίκηση του Κεραυνού, την οποία και αποδέχθηκα. Πάντα θεωρούσα ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν το κατάλληλο timing για να συνεργαστούμε, αφού ακόμη και ως αντίπαλος, διατηρούσα πάντοτε άριστες σχέσεις με τους ανθρώπους του. Μετά από έξι χρόνια, θεωρώ τον Κεραυνό «σπίτι μου», αφού μου προσφέρει όλες τις συνθήκες για να μπορώ μαζί με τους συνεργάτες μου να δουλέψουμε αποδοτικά.

Σε ποια ηλικία ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την καλαθόσφαιρα και τι ήταν εκείνο που σας ώθησε να το κάνετε;

Η ενασχόληση μου με την καλαθοσφαίριση ξεκίνησε όπως και σε πολλούς συνομήλικούς μου, μετά την επιτυχία της Εθνικής Ελλάδας το 1987. Τότε, όλοι αρχίσαμε να παίζουμε μπάσκετ και ονειρευόμασταν να γίνουμε σαν τον Νίκο Γκάλη ή τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ευτυχώς που συνειδητοποίησα νωρίς ότι δεν ήμουνα «παικταράς», με αποτέλεσμα να σταματήσω να παίζω και να ασχοληθώ από νωρίς με την προπονητική. Ήμουν τυχερός, γιατί στην Αθήνα συνάντησα πολύ σημαντικούς ανθρώπους -καταξιωμένους προπονητές και καθηγητές- που με βοήθησαν να κάνω σωστά τα πρώτα μου βήματα.

Διαβάστε περισσότερα πατώντας ΕΔΩ

Coffee House