Κωνσταντινούπολη 2012… Λονδίνο 2013… Μαδρίτη 2015… Πώς να μην αρχίσουν οι συνειρμοί; Πώς να μην ενεργοποιηθούν οι αναμνήσεις; “Όχι πάλι αυτοί”, αναφωνούν κάθε φορά οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ, όταν τυχαίνει να παίζουν με τον Ολυμπιακό. Γιατί; Ειδικά, οι παλιοσειρές τους το ξέρουν από πρώτο χέρι και το έχουν μεταφέρει και στους υπόλοιπους!
Η “Ομάδα του Στρατού” έχει σαφώς περισσότερες νίκες στα παιχνίδια με τους Πειραιώτες. Όμως, το θέμα είναι… τί νίκες έχει! Η παράδοση τη θέλει να κερδίζει στις φάσεις των ομίλων, άντε και στο ΤΟΠ-16. Τι γινεται, όμως, όταν κρίνεται ο τίτλος ή στο Φάιναλ Φορ; Ειδικά επί εποχής Σπανούλη και Πρίντεζη, το πρόσωπο του Αντρέι Βατούτιν… χλωμιάζει και ο φόβος στα τελευταία φορά γίνεται ανίκητος.
Πέρυσι στο Βερολίνο, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου απουσίαζε και δεν είναι τυχαίο πως η ΤΣΣΚΑ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από πολλά χρόνια. Στις τρεις προηγούμενες συναντήσεις τους σε ημιτελικό, το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Τα λεφτά δεν αγοράζουν απαραίτητα και τα τρόπαια. Η έλευση του Κάιλ Χάινς στέρησε έναν μεγάλο κίνδυνο. Έγιναν προσπάθειες για τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη. Έπεσαν στο κενό.
Στο διά ταύτα, πέραν του θέματος της διαιτησίας που ήταν από απαράδεκτη έως επικίνδυνη για ματς τόσο υψηλού επιπέδου, η ομάδα της Μόσχας ήταν καλύτερη. Καταρχάς οι Τεόντοσιτς, Τζάκσον και ΝτεΚολό έλεγξαν τον ρυθμό και η ομάδα τους πήγαινε σε αρκετά ορθολογικές επιθέσεις, με αρκετά πικ εν ρολ. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός ήθελε και δεν μπορούσε. Πήγαινε να γυρίσει το ματς… ηρωικά, με παλικαρίσιες ενέργειες και πολύ πάθος, όμως οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν πάντα την απάντηση. Αν το ματς είχε διάρκεια 41-42 λεπτών, νομίζουμε πως θα είχε γίνει η ολική επαναφορά, αλλά ίσως και να ναι καλό που δεν επιτεύχθηκε.
Ήταν μια ήττα που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εκτός προγράμματος, απλά δεν έφερε την καλύτερη δυνατή κεφαλαιοποίηση του διπλού στη Βιτόρια. Ήταν ένα καλό μάθημα, απέναντι σε έναν σπουδαίο αντίπαλο, που ορισμένες στιγμές έπαιζε με… οκτώ παίκτες και αυτό βοήθησε τους παίκτες του Σφαιρόπουλου να σκληραγωγηθούν.
Η διοργάνωση είναι εντελώς διαφορετική φέτος. Θυμίζει πολύ το ΝΒΑ. Όλοι παίζουν με όλους. Θα έρθουν νίκες και ήττες. Θα έρθουν καλά και κακά βράδια. Το θέμα για τις ομάδες είναι να έχουν υψηλό βαθμό ετοιμότητας και καλό ρυθμό στα ματς που θα κρίνουν τους τίτλους. Κι αυτά αργούν ακόμα. Όπως προαναφέραμε η Euroleague αρχίζει να μοιάζει με το ΝΒΑ. Εκεί, όλη η regular season είναι… show και το πραγματικό παιχνίδι ξεκινάει στα playoffs. Δεν εξισώνουμε τις δύο διοργανώσεις. Απλά επισημαίνουμε τα διαφορετικά δεδομένα που υπάρχουν πλέον.
Όσο για τους ρωσικούς εφιάλτες, μην… ανησυχείτε. Θα ξυπνήσουν όταν θα έρθει η… ώρα τους. Ο Πρίντεζης έστειλε το μήνυμά του χθες. Ο Σπανούλης παρασύρθηκε από τις σκληρές άμυνες και κάποια φαλτσοσφυρίγματα και ήταν κακός. Πίεση δεν υπάρχει, αλλά το μέταλλο είναι δεδομένο και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί η σεζόν…
