Απόψε, ανασύρω ένα από τα πρώτα μου κείμενα που έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα μας.
Πρόκειται για το κείμενο, που έχει τίτλο «Περί σαρδέλας και αράχνης» και που θα είναι επίκαιρο, όσο ο κόσμος δεν πάει στα γήπεδα (για τους γνωστούς λόγους)…
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…
Η καριέρα μου στον χώρο της αθλητικής σύνταξης και ειδικά, όσον αφορά την (πολύ)αγαπημένη μου καλαθόσφαιρα, είχε ξεκινήσει το 1989!
Θυμάμαι εκείνες τις εποχές, που παίρναμε μαζί μας τα χαρτιά μας για να καταγράφουμε τους πόντους ενώ αν κάποιος επιχειρούσε να βγάλει στατιστικά στο… χέρι, μάλλον μετά θα χρειαζόταν 4-5 βράδια μέχρι να ΜΗΝ βλέπει αριθμούς στον ύπνο του!
Τι θυμήθηκα όμως τώρα; Ένα παιχνίδι, ανάμεσα στην ΕΝΑΔ και στον Αχιλλέα, που έγινε στον Άγιο Δομέτιο. Σκορ 102-104 για την ομάδα του Καϊμακλίου, μετά από δυο παρατάσεις και ενώ, τόσο στην κανονική διάρκεια, όσο και στην 1η παράταση, ο Αχιλλέας προηγείτο με τρεις πόντους και με τη λήξη του χρόνου και στις δυο περιπτώσεις, ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ (δεν είναι υπερβολή τα κεφαλαία) ΝΤΟΝ ΡΟΣ με τρίποντα, έστελνε το παιχνίδι… παραπέρα!
Θυμάμαι πριν από την έναρξη του παιχνιδιού (που ήταν για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος) ότι μέχρι να μπω στο γήπεδο… ένοιωσα σα σαρδέλα… ΑΑ ποιότητας παρακαλώ!
Θυμάμαι… ΕΙΚΟΣΙ συναδέλφους που ήταν εκεί για να γράψουν το παιχνίδι αλλά και το καλωσόρισμα τους στον… μικρούλη δηλαδή εμένα (φρέσκα η… σαρδέλα ένα πράμα)!
Θυμάμαι τον πρόεδρο της ΕΝΑΔ, τον στρατηγό Χαράλαμπο Λόττα να με καλωσορίζει (και από τότε ως σήμερα να με έχει κερδίσει, με την ειλικρίνεια του) και ο ίδιος προσωπικά, να μου δείχνει τη θέση μου. Μια θέση που μέχρι να τη βρει λίγο έλειψε να ρίξει… “40 μέρες φυλακή” σε έναν υπάλληλο του γηπέδου!
Που τέτοιες εποχές…
Τότε ένοιωθα σα σαρδέλα και σήμερα άμα πάω γήπεδο να νοιώθω σαν… αράχνη!
