Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλές απόψεις για την ατυχή προσπάθεια της Εθνικής Εφήβων. Άλλες σωστές, άλλες τραβηγμένες, ακόμα και ακραίες. Η κριτική πρέπει να είναι πάντα καλόπιστη, ώστε να βοηθήσουν τους υπεύθυνους στην εξεύρεση λύσεων.
Ρωτήθηκα για την άποψή μου, όμως η μοναδική απάντηση που μπορώ να δώσω είναι πως δεν είμαι ειδικός και πως η δουλειά μου δεν είναι τίποτα άλλο, από το να καταγράφω γεγονότα. Αφήνω τις εισηγήσεις και τις προτάσεις σε άλλους, που έχουν 10 (και βάλε) γνώσεις περισσότερες από εμένα.
Και λέγοντας για καταγραφή γεγονότων, ίσως να πήρε το αυτί σας πως, πρωταθλήτρια Εφήβων ανακηρύχθηκε η Ισπανία. Είναι το τρίτο χρυσό μετάλλιο για τους Ίβηρες από το 2005 και μετά. Και στέκομαι στο 2005, γιατί τότε καθιερώθηκε από τη FIBA τη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων μικρών ηλικιών σε ετήσια βάση, με το σύστημα του χωρισμού σε κατηγορίες (Α, Β και εσχάτως σε Γ).
Είναι ένα σύστημα που κάνει πιο εύκολη την εικόνα της γενικής κατάταξης, έστω και αν σε κάποιες χρονιές, δεν είναι απόλυτα δίκαιο, αφού μία κακή ημέρα μπορεί να σε «πετάξει» σε χαμηλότερη θέση από αυτή που πραγματικά ανήκεις. Όμως σε βάθος χρόνου, μπορούν να βγουν εξαίρετα και χρήσιμα συμπεράσματα.
Στους παίδες, η Ισπανία συγκεντρώνει την καλύτερη βαθμολογία από το 2005, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στους νέους (U20). Στους έφηβους, πρώτη είναι η Σερβία, ακολουθεί η Λιθουανία, με την Ισπανία να βρίσκεται στην τρίτη θέση.
Σε μία συνολική εικόνα των αναπτυξιακών ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, η Ισπανία είναι στην κορυφή, η Γαλλία στη δεύτερη θέση και ακολουθούν η Σερβία, η Τουρκία και η Λιθουανία. Η Ελλάδα είναι στην όγδοη θέση, ενώ η Κύπρος δεν υπάρχει στη σχετική λίστα, αφού, καλώς ή κακώς, δεν κατεβάζει Εθνική Νέων.
Η κυριαρχία της Ισπανίας, με 8 χρυσά μετάλλια, 5 ασημένια και ένα χάλκινο από το 2014 και μετά, φανερώνει πως έχει κάνει τεράστια άλματα μπροστά, στο αναπτυξιακό επίπεδο. Αν λοιπόν υπάρχει ΕΝΑ αναπτυξιακό πρόγραμμα που πρέπει να αντιγραφτεί, αυτό είναι μπροστά μας. Άλλωστε και οι Ισπανοί κάποτε, όχι πολύ παλιά, αντέγραψαν το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ελλάδας, το προσάρμοσαν στις ανάγκες τους (πρόταση κλειδί) και έφτασαν εδώ που είναι σήμερα.
Το πιο εύκολο είναι να κρυφτούμε πίσω από εκφράσεις-κλισέ όπως «είμαστε μικρή χώρα» (μικρό είναι το μάτι σας, όπως λέει και ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ στον χώρο του αθλητισμού, όποτε ακούει αυτή την έκφραση), «υστερούμε σε ύψος και αθλητικότητα», «οι προπονητές νοιάζονται μόνο για τα ροζ φύλλα», «οι γονείς ανακατεύονται», «οι μάνατζερ παίρνουν τα μυαλά των νεαρών» και άλλα πολλά που ακούμε κατά καιρούς. Φυσικά και ισχύουν όλα αυτά, όμως το ζήτημα είναι πως θα τα εξαλείψουμε και όχι να τα αναμασούμε.
Και εδώ έρχεται ο ρόλος των ειδικών…
