Μια πολύ πρόσφατη τυχαία συνάντηση, μου έφερε στο μυαλό, μιαν παλιά ανάμνηση για την οποία είχα διερωτηθεί πολλές φορές, αν ήταν κάτι που γινόταν τυχαία, αλλά σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση!
Έτσι δεν είναι Κώστα Στυλιανού; Το… κλασσικό 10άρι του άλλοτε Πεζοπορικού, που μετέπειτα έγινε ΑΕΚ (μαζί με την ΕΠΑ), ενός από τους πλέον κορυφαίους παίκτες που ανέδειξε το στερέωμα μας και που την παράδοση του, το ίδιο επάξια συνεχίζει ο γιος του!
Όταν βρεθήκαμε λοιπόν, εντελώς τυχαία στο περίπτερο της γειτονιάς μου, με… αφορμή ένα κουτί γάλα που πήγα να αγοράσω (δεν το αλλάζω το… κόκκινο, για ευνόητους λόγους, ελέω Ολυμπιακάρας), συναντήθηκα με τον Κώστα Στυλιανού και μετά από τόσα πολλά χρόνια, είπα να τον ρωτήσω, έτσι να μου λυθεί αυτή η… αιώνια απορία!
-Όντως αυτό γινόταν! Το πρώτο σουτ σε κάθε αγώνα, έπρεπε να το έκανα εγώ και να ήταν για τρίποντο! Γινόταν ολόκληρος σχεδιασμός για να γίνει αυτό και αυτό ακριβώς… γινόταν!
Τότε εγώ του αποκρίθηκα, ότι το παιχνίδι στο οποίο σιγούρεψα τις… υποψίες μου, ήταν ένας παλιός προημιτελικός στα πλέι-οφ, ανάμεσα στην ΑΕΚ και στην ΑΕΛ (θέσεις 4&5), ένα παιχνίδι που έγινε στο κοινοτικό της Λάρνακας, Μεγάλη Παρασκευή και στο οποίο, οι φιλοξενούμενοι είχαν νικήσει με 60-66 (ήταν η πρώτη ήττα της ΑΕΚ εκεί σε όλη τη χρονιά), στο οποίο ο Κώστας επιχείρησε το… πρώτο σουτ, μόνο που εκείνη τη μέρα, το σουτ έμοιαζε σαν… πετάμενο καρπούζι (έκφραση που τη λέμε, όταν γίνεται ένα πολύ άστοχο σουτ), απλά γιατί, ο Κώστας πήρε μεν τη μπάλα, αλλά μια… σύγκρουση του νεαρού τότε Νίκου Μιχαήλ, με τον Κερκ Μπέικερ της ΑΕΛ, έφερε τον 2,08 αμερικανό μπροστά από το Νίκο και του έκλεισε το οπτικό πεδίο!
Πανέμορφες εποχές!
