Ο Ανδρέας Κόκκινος υποκλίνεται στους… “αχώνευτους” Πρωταθλητές κόσμου και κάνοντας μια μίνι ανασκόπηση του πως η αρμάδα του Σκαριόλο έφτασε ξανά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου παραμερίζει το συναίσθημα και αποθεώνει τη λογική.
Μια ακόμη μεγάλη καλαθοσφαιρική διοργάνωση έφτασε στο τέλος της με τους Ισπανούς να κατακτούν ξανά -13 χρόνια μετά- την κορυφή του κόσμου. Μ’ένα τελικό-καρμπόν με το 2006 (όπου οι Ισπανοί είχαν κερδίσει επίσης πανεύκολα τότε την Επίσημη Αγαπημένη) που άφησε μια -κάπως- γλυκόπικρη γεύση αφού ίσως η άνεση με την οποία οι Ίβηρες “ξεγύμνωσαν” τους Αργεντίνους δεν αποτέλεσε το καλύτερο επιστέγασμα και την ιδανική συνέχεια των ματσάρων που είδαμε στα νοκ-άουτ.
Αυτό φυσικά ισχύει για τους φιλάθλους και τους ουδέτερους αφού δε νομίζω η αρμάδα του Σκαριόλο μετά το παρατεταμένο “καρδιογράφημα” με τους Αυστραλούς να είχε όρεξη για νέο γκραν γκινιόλ. Και το απέδειξε περίτρανα αφού έκανε την έκπληξη της διοργάνωσης, την ομάδα που έθελξε με το πάθος, την αυταπάρνηση και έφτασε ΑΗΤΤΗΤΗ στον τελικό (αφού είχε βγάλει νοκ-άουτ Σέρβους και Γάλλους) να μοιάζει με… ομαδούλα της σειράς.
Στο ξεκίνημα του τουρνουά -όπως και στο παρελθόν- οι Ισπανοί έδειξαν να δυσκολεύονται απίστευτα, απέναντι σε ομάδες πολύ χαμηλής δυναμικότητας (Τυνησία για ένα ημίχρονο, Ιράν, Πουέρτο Ρίκο) παίζοντας κυριολεκτικά όσο χρειαζόταν για να πάρει το ροζ φύλλο. Στη συνέχεια περνά σε όμιλο με Ιταλία και Σερβία και συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο κερδίζει σ’ένα κάκιστο ποιοτικά παιχνίδι τους “ατζούρι” με 67-60 (ευτύχησαν να βρουν απεναντί τους ένα “τρελλαμένο” Μπελινέλι με 3/16 εντός πεδιάς να χάνει μόνος του το παιχνίδι) και περίμενε τον τελικό πρωτιάς με τους ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΥΣ -μέχρι εκείνη τη στιγμή- Σέρβους.
Το παιχνίδι αυτό δεν ήταν do or die αφού οι δύο ομάδες περνούσαν στα προημιτελικά, με μοναδικό διακύβευμα την πρωτιά και την… επιλογή του μονοπατιού μέχρι το τέλος της διαδρομής. Είναι ίσως απορίας άξιον πως αυτό το παιχνίδι εξελίχθηκε σε turning point -κατ’εμέ- στη διοργάνωση. Οι Ίβηρες γύρισαν το διακόπτη και ξάφνιασαν τους αιθεροβάμωνες πλάβι κερδίζοντας τους -πιο εύκολα και απ’ότι θα περίμενε ο πιο αισιόδοξος Ισπανός- στα ίσα με 81-69 και τους έστειλαν στο μονοπάτι του θανάτου -όπως αποδείχθηκε- με Γαλλία, Αργεντινή, και ΗΠΑ ενώ οι ίδιοι βρήκαν στα προημιτελικά την Πολωνία.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή αφού οι Πολωνοί ήταν η χειρότερη -αποδεδειγμένα- ομάδα της οκτάδας με τους σπανιόλους να περνούν αέρα στα ημιτελικά όσο στο άλο μονοπάτι γίνονταν σφαγές. Ο ημιτελικός με τα απολαυστικά καγκουρώ του “αφιονισμένου” Πάτι Μιλς αποτελεί εκτός από το κορυφαίο παιχνίδι της διοργάνωσης και τη ζωντανή απόδειξη του τι σημαίνει το ρημάδι το know-how καθώς και το πως η μπαρουτοκαπνισμένη επί μια 15ετία σε τέτοια ματς και ειδικές καταστάσεις Ισπανία έδειχνε εφτάψυχη (κι’ας κυνηγούσε στο σκορ σε όλο το ματς) περιμένοντας την κλεψύδρα των… “άμαθων” Boomers να αδειάσει. Όλα αυτά φυσικά μπορεί να μην γράφονταν ποτέ αν ο ωραίος Πάτι δε γινόταν μοιραίος αστοχώντας στη 2η βολή (με το σκορ στο 71-71) ή αν οι διαιτητές της αναμέτρησης δεν ανακάλυπταν φάουλ του Μπόγκουτ (ο οποίος κατέβασε αρκετές χριστοπαναγίες μετά το σφύριγμα) δίνοντας την ευκαιρία στον Γκασόλ να κρατήσει την “ρόχα” στο παιχνίδι και κατ’επέκταση στη διοργάνωση. Με τα αν και τα μπορεί δε γράφεται όμως η ιστορία και οι… “αχώνευτοι” πήραν στην 2η παράταση τον τελικό (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων αυτός ήταν ο τελικός).
Και τα πέτυχε όλα αυτά χωρίς να είναι το φαβορί, χωρίς να καθηλώσει με το θέαμα που πρόσφερε, με ηχηρότατες απουσίες (δεν είχε Σέρχι Ροντρίγκες, Αμπρίνες, τον τεράστιο Πάου ή έναν εκ των Ιμπάκα/Μίροτιτς). Με το know-how, την τεχνογνωσία και την προετοιμασία που χρειάζεται ένα τουρνουά 15 ημερών, με παίκτες ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ και μ’ένα προπονητή που εκτός από σπουδαίος κόουτς έδειξε εδώ και μια δεκαετία να τιθασεύει τις μεγάλες προσωπικότητες και να χαλιναγωγεί το αστείρευτο μεσογειακό ταμπεραμέντο.
Για μας μπορεί να ήταν μονίμως οι αχώνευτοι. Δεν είναι μόνο ο τελικός της Σαιτάμα και δε νομίζω πως είχαμε μόνο εμείς σαν λαός αυτή την αντίληψη ή το νεύρο που σου προκαλούν φάτσες τύπου Ρούντι. Οι θεατρινισμοί, οι υπερβολικές αντιδράσεις (ακόμη και σε σωματειακό επίπεδο συμβαίνει με τους συγκρκριμένους κυρίους), οι μανούρες σε συνδοιασμό με την κυριαρχία τους στο παρκέ αλλά και την κατά καιρούς απαιτούμενη διαιτητική εύνοια (όχι παιδιά δε βλέπουμε φαντάσματα) είχαν καταστήσει το μείγμα των “αχώνευτων” πανεύκολο στο να τους μισήσεις. Ομολογώ πως πέρασα και γω από αυτό το στάδιο (με τον Ρούντι ίσως να το περνάω ακόμα) όμως διάολε δε μπορεί να σε τυφλώνει αυτό.
14 μετάλλια την τελευταία 20ετία. 5 χρυσά, 4 αργυρά και 5 χάλκινα. Ευρωπαικό, Παγκόσμιο, Ολυμπιακούς Αγώνες. Με Πάου, χωρίς Πάου, με Λα Μπόμπα, χωρίς Λα Μπόμπα, με τον γ*#ημ£νο Γκαρμπαχόθα βομβαρδιστικό στη Σαιτάμα, με τον Γκαρμπαχόθα πρόεδρο της Ομοσπονδίας, με Μαρκ Γκασόλ παιδοβούβαλο με μέσο, με Μαρκ πρωταθλητή του ΝΒΑ, με τον Ρούμπιο τουβλαδόρο, με τον Ρούμπιο MVP. Είναι ΠΑΝΤΑ εκεί, δε γλυτώνεις από δαύτους και κάθε φορά που κάποιος αποσύρεται ένας άλλος παίρνει τη στολή του και συνεχίζει την παράδοση.
Μπορείς να τους αγαπάς, να τους μισείς, να σ’αρέσει αυτό που παρουσιάζουν ή πρεσβεύουν ή ακόμα και όχι. Δε μπορείς όμως να μην τους παραδεχτείς, να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο της Ισπανικής παντοκρατορίας την τελευταία 15ετία και τη συνέπεια τους όχι μόνο στα μεγάλα ραντεβού, τα μετάλλια και τις διακρίσεις αλλά και την παραγωγική διαδικασία που συνεχίζει να μπολιάζει ασταμάτητα την “ρόχα” μόλις αυτή αρχίζει να… στερεύει από παιχτούρες. Υπόκλιση λοιπόν και σεβασμός στους Ισπανούς που δείχνουν το δρόμο όσο εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα…
ΥΓ Ο Ρούμπιο είναι ίσως ο πιο βελτιωμένος καλαθοσφαιριστής στον κόσμο την τελευταία 3ετία
ΥΓ2 Να εξηγήσει και σε μας τους άμπαλους κάποιος από τη FIBA με ποιο σκεπτικό έμεινε ο Καμπάτσο (ή Καμπάσο κατά τους συγχωριανούς του) εκτός της κορυφαίας πεντάδας του τουρνουά
ΥΓ3 Η θέληση και η αυταπάρνηση σε συνδοιασμό με τις θυσίες και το πρόγραμμα που ακολουθεί ο Λούις Σκόλα για να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση στα 39 του χρόνια πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις ακαδημίες
ΥΓ4 Παρακολουθώντας εκ των υστέρων το πως εξελίχθηκαν τα νοκ άουτ δεν έχω καταφέρει ακόμα να ξεχωρίσω στο μυαλό μου αν χάθηκε μια ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ευκαιρία διάκρισης της Ελληνικής ομάδας ή αν δεν είχαμε πράγματι θέση σ’αυτή την οκτάδα
ΥΓ5 ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΣΙΑ! Δε μπορείς να φας πίτσα/μπύρα στις 10:30 το πρωί
ΥΓ6 Καλή η δοκιμούλα με το φορμάτ, ελπίζω να ήταν απλά κακή παρένθεση. Κορέα, Φιλιππίνες, Ακτή Ελεφαντοστού, Νησί του Πάσχα και Γαλλική Πολυνησία δεν είναι για Μουντομπάσκετ, ειδικά όταν απουσιάζουν Σλοβένοι, Κροάτες κτλ
ΥΓ7 Οι Θεοί του μπάσκετ ίσως χρωστάνε ένα μετάλλιο στους Αυστραλούς σε επόμενη διοργάνωση. Και όχι απαραίτητα το χάλκινο…
