Ξυπνά το πρωί με πόνους στη μέση. Στο μυαλό του είναι πως πρέπει να κάνει λίγες διατάσεις για να νιώσει καλύτερα. Να ξεχάσει για λίγο το κορμί πως έχει μπει στα -άντα, πως κουβαλά τουλάχιστον μια επέμβαση ρήξης χιαστού, σπονδύλου, τενοντίτιδες που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ πλήρως.
*του Σαρρή Δημητρίου
Φτιάχνει καφέ και σκέφτεται τί θα φάει μέσα στη μέρα, πόσους καφέδες θα πιει για να μπορέσει το σώμα σε 14 ώρες περίπου από τώρα να ανταποκριθεί στον αγώνα. Πάει γραφείο, πάει σχολείο, πάει ιατρείο, πάει γυμναστήριο, πάει δικαστήριο, πάει εργοτάξιο. Αυτός και όλοι οι άλλοι μαζί.
Όλοι τους όμως έχουν έννοια τον αγώνα. Θα σχολάσει κατα τις 7, θα πάει σπίτι να ξεκουραστεί για λίγο. Αν έχει και παιδάκια μικρά θα τα κάνει και μπάνιο, θα τους διαβάσει παραμύθι για να κοιμηθούν ως ένδειξη καλής θέλησης στην γυναίκα του που θα προτιμούσε να κάτσει μαζί της να μιλήσουν για την μέρα τους, να δουν καμιά ταινία, να φάνε παρέα ή ακόμα και να βγούν για ένα πότο. Την απογοητεύει όμως αφού σήμερα ειναι η μέρα του αγώνα.
Έχει πάει 8. Εσπρεσσάκι, μπανανίτσα, θερμαντική κρέμα στους μεσήλικους μύες και παλιές «αμαρτίες».
Φτάνει στην αρένα 20 λεπτά μαξ πριν το παιχνίδι. Δεν μπορεί να ζεσταθεί και περισσότερο, καθώς μετά δεν θα έχει αντοχές για την μάχη. Οι πρώην επαγγελματίες του παιχνιδιού είναι περιορισμένοι και αυτό του δίνει κίνητρο πως η μάχη θα γίνει πάνω-κάτω στα δικά του κυβικά.
Ξεκινάει η μάχη, η ομάδα του μετα βίας βγάζει ωραίες φάσεις σαν κι αυτές που είχε στο μυαλό του το πρωί. Μία στις δέκα θυμίζει ομάδα απ τα παλιά, με βασικές αρχές, με ομαδικότητα. Τις άλλες 9 ανεβοκατεβαίνουν και ο πιο αθλητικός, ο λίγο πιο δουλεμένος από τα ανοιχτά του καλοκαιριού βάζει την μπάλα στο διχτάκι.
Δεν παίζει και πολύ καλά, κι απογοητεύεται προς στιγμή. Μετά βάζει το εγώ του κάτω από την σκέπη της ομάδας. Να νικήσουμε τουλάχιστον. Μην πάει τσάμπα η όλη προοετοιμασία. Ψυχολογική και σωματική. Να νικήσουμε, σκέφτεται, ν’ αξίζει τον κόπο που δεν είδα τα παιδιά μου όσο θα ήθελα απόψε. Να νικήσουμε μην ακούσω πάλι «Πάτε και χτυπιέστε για το τίποτε», αυτό που για χρόνια άκουγε από την μάνα του, το ακούει τώρα από την γυναίκα του…
Έλα που όμως τα μισά και βάλε παιχνίδια θα πάει χαμένος σπίτι.
Σε κάθε περίπτωση, νικητής ή χαμένος το επόμενο πρωί το σώμα χάλια. Του φωνάζει πως πονάει. Οι μελανιες στα χέρια του θυμίζουν 2-3 φάσεις της προηγούμενης βραδιάς.
Της προηγούμενης βραδιάς που τον έκανε για ακόμα μια φορά να νοιώσει ζωντανός, να νοιώσει και πάλι έφηβος. Αυτά τα 40 λεπτά κάθε βδομάδα, η μέρα του αγώνα, ακόμα και η επόμενη που πονάει, του θυμίζουν πως η ζωή ειναι κάτι παραπάνω από την αβίαστη καθημερινότητά της.
Να ‘ναι καλά όσοι συνέλαβαν, οργάνωσαν και δημιούργησαν αυτό το Fight Club. Ζήτω λοιπόν το Χειμερινό Πρωτάθλημα Καλαθόσφαιρας!
Ζήτω οι νικητές, γιατί σε αυτή τη λίγκα ΟΛΟΙ νικητές είναι.
*Ο Σαρρής Δημητρίου, εκτός από πολύ καλός αρθρογράφος, είναι και παίκτης των EUC Warriors!
