Σήμερα είπα να γράψω κάτι μακριά από αυτά που με έχετε συνηθίσει. Το μενού έχει λίγο ΝΒΑ ή αν θέλετε καλύτερα, έχει Χάρντεν. Το πρόσωπο των ημερών στο ΝΒΑ και όχι άδικα. Ένας δολοφόνος, ένας παίκτης που μπορεί ακόμα και στην χειρότερη του μέρα να σε φορτώσει με καμιά τριανταριά πόντους.
Ένας παίκτης λοιπόν με τα δικά του προσόντα, και όμως δεν μπορεί να στεριώσει πουθενά. Δεν του άρεσε που ήταν στους Θάντερς παρέα με μια σουπερ γενιά (Ντουράντ, Γουεστμπρουκ, Ιμπάκα), ήθελε να πάρει το ταλέντο του για άλλες πολιτείες κατά Χιούστον πλευρά. Το δοκίμασε και αυτό με Κρις Πολ και Γουεστρμπρουκ στη συνέχεια. Όυτε με την ρουκέτα στο στήθος είδε άσπρη μέρα όμως.
Επόμενος σταθμός Μπρούκλιν. Η τέλεια ομάδα , η ομάδα με τους σταρ, η ομάδα που άρχιζε το πρωτάθλημα όντας το φαβορί για τον τίτλο. Οι τραυματισμοί όμως δεν τους επέτρεψαν ποτέ να παίξουν ουσιαστικά όλοι μαζί, ενώ φέτος είχαν και τα καπρίτσια του Καιρί. Ούτε λίγο ούτε πολύ κούνησε μαντίλι για την Φιλαδέλφεια.
Από όπου πέρασε πάντως όλοι έχουν να λένε για έναν παίκτη που δεν παίζει άμυνα, που θέλει μια μπάλα μόνος του και που δεν έχει θέμα να βάλει φωτιά στα αποδυτήρια ανά πάσα στιγμή. Όλα αυτά από μόνα τους μας λένε ότι δεν θα αργήσει η μέρα που θα κουνήσει μαντίλι και από τους Σίξερς, εκτός αν στο πλευρό του Εμπίντ βρει τον διόσκουρο του…
Προσωπική άποψη είναι ότι θα συνεχίζει να αλλάζει ομάδες σαν τα πουκάμισα γιατί στο σύγχρονο μπάσκετ δεν πας μπροστά αν βάζεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά την ομάδα…άσε που μόνο βάζοντας την μπάλα στο καλάθι λίγοι έκαναν καριέρα.
Κρίμα ρε μουσιά και σε γούσταρα στην αρχή της καριέρας σου.
