Δε θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε διπολικό τον φετινό ΑΠΟΕΛ.
Και δε μιλάμε μόνο για την απόδοση του από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά ακόμη και για την απόδοση του σε σημεία του ίδιου παιχνιδιού. Πάρτε για παράδειγμα την αναμέτρηση στο Αυγόρου απέναντι στην ΕΝΠ.
Του Ανδρέα Κόκκινου
Αν και ξεκίνησε σχετικά καλά, η ομάδα έδειξε να εξαφανίζεται προς το τέλος του ημιχρόνου κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο με αποτελέσμα να βρεθεί και στο -10, έχοντας σημειώσει μάλιστα μόλις 26 πόντους. Βγήκε παρόλα αυτά μεταμορφωμένη από τ’αποδυτήρια, έτρεξε ένα επιμέρους 20-7 και εκεί που έδειχνε να καθαρίζει την αναμέτρηση… καρδιοκτύπησε ξανά.
Απέναντι στην Ομόνοια τα πράγματα ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρα αφού οι γαλαζοκίτρινοι ήταν το φαβορί απέναντι σε μια ομάδα που -θεωρητικά- δεν είχε κάποιο βαθμολογικό κίνητρο. Βρέθηκε όμως ξανά να κυνηγά ακόμη και διψήφια διαφορά ενώ η παθογένεια στο τέλος έκανε ξανά την εμφάνιση της αφού όχι μόνο δέχτηκε το τρίποντο από τον Πηλακούτα -που έστειλε τον αγώνα στην παράταση- αλλά χρειάστηκε τον δαιμόνιο Ντέβιον Μπέρι για να φέρει ΞΑΝΑ τούμπα ένα αγώνα που έμοιαζε χαμένος!
Από τη μία θα μπορούσαμε να πούμε πως η ομάδα του Βασίλη Φραγκιά για να καταφέρει να πρωταγωνιστήσει -και στους 2 θεσμούς- θα χρειαστεί διάρκεια στο παιχνίδι της. Από την άλλη, δε μπορούμε να παραγνωρίσουμε την αυταπάρνηση, το μέταλλο και το… refuse to lose που επιδεικνύουν οι γαλαζοκίτρινοι.
