O Ναντό Ντε Κολό είναι ο πολυτιμότερος παίκτης της σεζόν. Άδικο δεν μπορείς να το πεις, ούτε όμως και δίκαιος. Όχι τόσο λόγω Ελλάδας, αλλά κυρίως λόγω απόδοσης και εν γένει προσφοράς, θα δίναμε τον τίτλο του MVP στον Γιάννη Μπουρούση.
Ο Γάλλος της ΤΣΣΚΑ Μόσχας είναι τεράστιος παίκτης. Οφείλουμε να υποκλινόμαστε στην κλάση του και φυσικά η απόφασή του να αφήσει το ΝΒΑ και να παίξει στην Ευρώπη, ανεβάζει το επίπεδο. Είναι γκαρντ που συνδυάζει την εκτελεστική δεινότητα (σχεδόν μ’ όλους τους τρόπους), με δημιουργικές αρετές. Η στατιστική του προκαλεί ίλιγγο, όμως αμελούμε κάτι. Παίζει στην ΤΣΣΚΑ. Την ομάδα που συχνά-πυκνά διαλύει τους αντιπάλους της και όπως είναι φυσικό ο μέσος όρος στις ασίστ φτάνει σε υψηλά επίπεδα. Έχει κι έναν Τεόντοσιτς δίπλα του να τον αξιοποιεί, οπότε έχει τα πάντα με το μέρος του.
Προς Θεού δεν τον μειώνουμε. Είναι παιχταράς από τους λίγους, όμως ο Μπουρούσης το άξιζε περισσότερο. Καταρχάς, η φετινή σεζόν αποτελεί μια μεγάλη δικαίωση για πολλούς λόγους. Πριν η Λαμποράλ Κούτσα αποφασίσει να του δώσει συμβόλαιο, το σύστημα τον είχε βάλει στο περιθώριο και παραλίγο να τον βλέπαμε να παίζει στην… Ασία.
Οι Βάσκοι τον εμπιστεύτηκαν και τον πήραν για βασικό τους ψηλό. Δεν στάθηκαν στο γεγονός πως ο Πάμπλο Λάσο τον άφησε στην άκρη και τον έδιωξε μετά το τέλος της περσινής σεζόν. Ο διεθνής σέντερ είναι πεισματάρης. Ήθελε να δείξει σε όλους ποιος είναι και ο μπασκετικός του εγωισμός αποτελεί τη βασικότερη -μακράν της δεύτερης- αιτία που η ισπανική ομάδα πήρε το εισιτήριο της πρόκρισης για το Φάιναλ Φορ του Βερολίνου.
Οι φετινές του επιδόσεις είναι πραγματικά εξωπραγματικές. Κατάφερε να… διοριστεί σχεδόν σε μόνιμο MVP της αγωνιστικής ή του μήνα σε Ευρωλίγκα και ισπανική λίγκα. Έγινε ο φόβος και ο τρόμος των αντίπαλων ψηλών και η ποιότητά του βγήκε στο έπακρο.
Θεωρητικά η καλύτερη σεζόν της καριέρας του ήταν η 2008-2009, όταν έκανε θραύση και έκανε όλη την Ευρώπη να του προσφέρει “χρυσά” συμβόλαια και τον Γκρεγκ Πόποβιτς να τον θέλει στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Φέτος, όμως… ξεσάλωσε πλήρως. Πέραν των 14.2 πόντων του, μάζεψε και 8.8 ριμπάουντ, μετατρέποντας τα νταμπλ-νταμπλ σε καθημερινή ρουτίνα. Παράλληλα, έβαλε στο ρεπερτόριό του και το δημιουργικό κομμάτι, αξιοποιώντας τους συμπαίκτες του με περίπου 2.5 ασίστ ανά ματς.
Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι πως άλλαξε το στάτους μιας ομάδας που θα ταν για ΤΟΠ-16, το πολύ για προημιτελικά, την οποία πήρε από το χέρι και την οδήγησε στο Φάιναλ Φορ. Από αυτό και μόνο -πέραν της φοβερής του στατιστικής- ήταν ο καλύτερος παίκτης που είδαμε φέτος στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Δε συναντάς, εξάλλου, κάθε μέρα ψηλούς με την πλαστικότητα στις κινήσεις του, το εξαιρετικό μακρινό που διαθέτει, το τάιμινγκ σε ριμπάουντ και κοψίματα, σε συνδυασμό με τη βελτιωμένη του πάσα που είδαμε από φέτος.
Μικρή σημασία έχει, βέβαια, κάτι τέτοιο. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ποιος είναι και τι του αξίζει. Θέλει να κατακτήσει το τρόπαιο και θα δώσει όλες τις δυνάμεις του για να το πετύχει. Απέναντί του θα έχει τη φοβερή και τρομερή Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, η οποία είναι το φαβορί, αν και σε μια τέτοια διοργάνωση φαβορί υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.
