Έπειτα από μια τέτοια αναμέτρηση το μόνο που μπορώ να κρατήσω είναι την αυταπάρνηση του Παπαπέτρου που από ένα σημείο πάλευε ξανά μόνος του αλλά και τον απίστευτο κόσμο του Παναθηναϊκού που δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει στην ανατροπή.
Να γράψω και εγώ ότι έχασε από τον Οκόμπο; Δεν είναι κάτι νέο όλοι το ξέρουν. Ότι εξέθεσε τους πάντες ο Αντετοκούνμπο που αν αποκτήσει παιχνίδι με παλάτι θα είναι σέντερ άλλου επιπέδου, επίσης όλοι το ξέρουν. Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι όλοι περίμεναν ξανά τον Μεϊκόν κάτι που ήταν ανθρωπίνως αδύνατον. Με τόσους λεγεωνάριους, με τόσα όπλα στην φαρέτρα και ο Πρίφτης έλπιζε να τα βάλει από παντού ο Παπαπέτρου.
Σίγουρα δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου, καθώς μιλάμε για μια ομάδα που ακόμη χτίζεται, ωστόσο σίγουρα κάθε εντός έδρας απώλεια, πόσο μάλλον από αντιπάλους θεωρητικά του ίδιου επιπέδου, στο μέλλον ίσως κοστίσουν.
Χρόνος για απογοήτευση δεν υπάρχει αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι απώλειες 5 στο σύνολο είναι αρκετές και η 16η θέση δεν είναι αντιπροσωπευτική για την ιστορία της ομάδας.
Προσωπικά μετά την νίκη με την Εφες παραμένω αισιόδοξος ότι το μέλλον προμηνύεται σαφώς καλύτερο για τους πράσινους.
Ως γνωστό άλλωστε, ούτε η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα.
