Ο Βασίλης Καββαδάς μίλησε στο gazzetta.gr για τον τραυματισμό που λίγο έλειψε να του κόψει την καριέρα, το παράπονό του από την ΑΕΚ, την ευγνωμοσύνη που νιώθει για τον Ηρακλή αλλά και την αγάπη του για το μπουζούκι.
Η επιβλητική φυσιογνωμία μάλλον παραπλανεί ως προς την αλήθεια της ψυχής του. Είναι αυτό που λένε «αγαθός γίγαντας». Σκληρός στο παρκέ, αλλά και πλούσιος σε ευαισθησίες. Μεγαλωμένος σε μια άλλη εποχή με πιο ξεκάθαρους κανόνες. Το λέει με καμάρι και ο ίδιος. Βόλτες στα πεζοδρόμια του Κορυδαλλού, πρώτες μπουνιές στις αλάνες, πολύωρο παιχνίδι στα ανοιχτά γήπεδα. Κάθε φορά που αναπολεί στιγμές από τα παιδικά χρόνια του, οι αναμνήσεις φωτίζουν το πρόσωπό του. Έχει να θυμάται την προσπάθεια να πατήσει με σιγουριά στο μεγάλο πόδι που είχε από μικρός το οποίο ήταν δυσανάλογο της κορμοστασιάς του. Κατέληξε στο Νο53 παπούτσι. Κανονική… βάρκα.
Σε μια παλιότερη συζήτησή μας, είχε συγκρίνει εποχές. Θυμόταν τη δική του στο κλειστό του Πλάτωνα στη Νίκαια. Πολλές απαιτήσεις δεν είχε. Μια μπάλα για να παίζει. Γι’ αυτό του προκαλούν εκνευρισμό οι συγκρίσεις. Αυτές σχετίζονται με την κατεύθυνση που προσπαθούν να δώσουν στα νέα παιδιά σε σημείο αλλοίωσης της ψυχής και του μυαλού τους. «Αντί να διασκεδάζουν αυτό που κάνουν και να χαρούν το παιχνίδι, όλοι ψάχνουν να βρουν τον νέο Σπανούλη», μου είχε πει «σημαδεύοντας» το όλο περιβάλλον γύρω από το μπάσκετ. Γονείς, ατζέντηδες, ομάδες, με θύματα τα παιδιά. Δεν είχε άδικο. Φτάσαμε στο σημείο να πούμε ότι ο πολύς επαγγελματισμός βλάπτει. Μια χαρά ήταν τα ανοιχτά γήπεδα. Η συζήτηση για τη διαχείριση των νεαρών παικτών είναι διαχρονική, ειδικά τώρα που το μέλλον τρομάζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
