Με αφορμή μια φωτογραφία του τεράστιου Δημήτρη Παλάλα με την Κάλια Παπαδοπούλου που ανέβασε ένας συνάδελφος αποφάσισα να μιλήσω και εγώ… Μοναδική διαφορά είναι ότι εγώ θα αναφερθώ στην γυναίκεια πλευρά της φωτογραφίας.
Κάλια Παπαδοπούλου λοιπόν… Ένα όνομα ,μια ιστορία, όπως λέει και ό τίτλος μου. Ναι ναι ξέρω…κοιτάζω ξανά στο παρελθον. Τι να κάνω που είμαι αυτής της γενιάς ρε παιδιά; Εσείς ξέρετε την Κάλια την προπονήτρια, την Κάλια της Εθνικής, του Απόλλωνα, της ΑΕΛ.
Για μένα η Κάλια είναι η σημαία της ΑΕΛ και σε όποιον αρέσει. Είναι ίσως η μόνη παίκτρια που τον καιρό της ξενομανίας της ΑΕΛ ήταν βασική και αναντικατάστατη γιατί απλά μπορούσε. Τίποτα δεν της χαρίστηκε ποτέ. Δεν ήταν πρώτο μπόι αλλά ήταν πρώτη στην δουλειά και αυτό ήταν και είναι που την κάνει να ξεχωρίζει ακόμα και σήμερα.
Σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο όπως είναι η προπονητική στο αντρικό πρωτάθλημα, η Κάλια ακόμα και εκεί βγήκε μπροστά και ανέλαβε χωρίς φόβο τα ηνία των αντρών της αγαπημένης της ομάδας… Της ΑΕΛ… Η μαγκιά της όμως δεν σταματά εκεί.. Μέχρι και τα γαλάζια του Απόλλωνα φόρεσε (ομολογώ ότι δεν το περίμενα ποτέ) για να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά.Τώρα είναι στο φυσικό της περιβάλλον φυσικά στο πλευρό του Μάρκου.
Η Κάλια λοιπόν είναι ΑΕΛ, ποτέ δεν το έκρυψε άλλωστε, όμως πρώτα είναι ερωτευμένη με το μπασκετ. Μακάρι πραγματικά άντρες και γυναίκες να πάρουν λίγο από το πάθος της για αυτό το τόσο πονεμένο άθλημα σε αυτόν τον τόπο και να ακολουθήσουν τα χνάρια της…
Respect ρε αστέρι!!!
