Πριν από λίγες ημέρες έμαθε ότι το διαβατήριο του ακυρώθηκε από την τουρκική κυβέρνηση. Κρατήθηκε για λίγες ώρες στη Ρουμανία. Μία ημέρα νωρίτερα χρειάστηκε να φύγει άρον άρον (ξημερώματα) από την Ινδονησία, για να μην τον βρει η αστυνομία. Όχι, δεν είναι σενάριο ταινίας. Είναι αυτό που πέρασε ο Enes Kanter τα τελευταία 24ωρα, κυνηγημένος από την Κυβέρνηση Ερντογάν.
Ο Τούρκος σέντερ της Oklahoma City αποφάσισε δύο ημέρες μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ, το “σπίτι” του, όπως την αποκαλεί, να ξετυλίξει τις σκέψεις του σε ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ κείμενο. Ο Kanter μίλησε για την απόδρασή του από την Ινδονησία, την κράτηση του στη Ρουμανία, την επιστροφή στην Oklahoma City, τα μηνύματα που του έστελνε o Russell Westbrook, τους γονείς του (που έχει να ακούσει δύο χρόνια), τους φίλους που δεν μπορούν να επικοινωνησουν μαζί του.
Διαβάστε όλο το κείμενο που έγραψε ο Enes Kanter στην “Players’ Tribune”:
“Την περασμένη εβδομάδα έφυγα στη μέση της νύχτας από την Ινδονησία. Στη συνέχεια κρατήθηκα σε αεροδρόμιο στη Ρουμανία επειδή η τουρκική κυβέρνηση ακύρωσε το διαβατήριό μου. Όλα αυτά στο ίδιο σαββατοκύριακο. Ίσως είδατε τα βίντεο που δημοσίευσα.
Ήταν και τα γενέθλιά μου το Σάββατο. Εγινα 25.
Σε ένα δευτερόλεπτο, δεν είχα πατρίδα. Έτσι απλά.
Ήταν πολύ παράξενα γενέθλια.
Είναι τρελό το πως μια κυβέρνηση μπορεί να σου πάρει το δικαίωμα να πας στο σπίτι σου. Ή την ελευθερία σου να ταξιδέψεις. Όχι για πραγματικά εγκλήματα, αλλά για αυτό που λες ή τι πιστεύεις.
Αυτό μου έκανε η κυβέρνηση Ερντογάν. Αυτό συμβαίνει τώρα σε χιλιάδες ανθρώπους στην Τουρκία. Η μεγαλύτερη απειλή για τον Ερντογάν είναι η ελευθερία του λόγου, οπότε θα τιμωρήσει όποιον μιλάει ή σκέφτεται για τον εαυτό του. Μπορείτε να ζητήσετε λεπτομέρειες από τους διαδηλωτές που χτυπήθηκαν από την ασφαλεία του την περασμένη εβδομάδα στην Washington.
Τώρα είμαι πίσω στο αμερικανικό έδαφος. Ποτέ δεν ήμουν τόσο ανακουφισμένος που είδα μία πινακίδα “Καλώς ήρθατε στις ΗΠΑ” σε ένα αεροδρόμιο.
Είμαι καλά, αλλά δεν είμαι επίσης καλά, ξέρετε; Είμαι τυχερός. Η ιστορία μου έχει ευτυχές τέλος. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι Τούρκοι εκεί έξω με ιστορίες που δεν έχουν ευτυχισμένα φινάλε. Δεν είναι τόσο τυχεροί.
Εσείς πρέπει να ξέρετε τι συμβαίνει στην Τουρκία αυτή τη στιγμή. Ελπίζω οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να ανοίξουν τα μάτια τους για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ άσχημα τον περασμένο χρόνο. Αυτή δεν είναι η γνώμη μου. Δεν γνωρίζουμε όλα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία, αλλά γνωρίζουμε κάποια γεγονότα. Οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης έχουν περιοριστεί. Οι ακαδημαϊκοί έχουν απολυθεί. Η ειρηνική διαμαρτυρία δεν επιτρέπεται. Πολλοί άνθρωποι έχουν φυλακιστεί χωρίς πραγματικές κατηγορίες. Υπάρχουν αναφορές για βασανιστήρια και βιασμό και χειρότερα.
Απλά σκεφτείτε το. Εάν η κυβέρνηση Ερντογάν θα αντιμετωπίσει έναν παίκτη NBA με αυτόν τον τρόπο, πώς νομίζετε ότι είναι για όλους τους άλλους;
Τώρα θα σας πω πώς έφυγα από την Ινδονησία πριν από τα γενέθλιά μου. Ακούσα ένα χτύπημα στην πόρτα του ξενοδοχείου μου ενώ κοιμόμουν. Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Χρησιμοποιώ τη λέξη “διέφυγα” επειδή έτσι αισθάνθηκα. Όχι όμως σε ταινία. Αυτό ήταν πραγματικό. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη για πλάκα. Εάν είχα στείλει πίσω στην Τουρκία, μπορεί να μην ακούγατε νέα μου τώρα. Υπάρχουν πολλοί καθηγητές, δικηγόροι, δικαστές, γιατροί και άλλοι στη φυλακή στην Τουρκία, των οποίων το “έγκλημα” ήταν η χρήση της φωνής τους.
Ήμουν στην Ινδονησία για να τρέξω μια κλινική μπάσκετ για τα παιδιά. Ήταν για το ίδρυμά μου, το Enes Kanter Light Foundation. Την Παρασκευή πήγα στο ξενοδοχείο μου και πήγα να κοιμηθώ.
Στις 02:30 ξύπνησα. Κάποιος χτύπησε στην πόρτα μου. Ήταν ο μάνατζερ μου. Έμοιαζε πολύ σοβαρός.
“Η αστυνομία σε ψάχνει”, είπε. Είχε λάβει μία κλήση από κάποιον “δικό του”. Η αστυνομία της Ινδονησίας είχε έρθει στην κλινική μπάσκετ νωρίτερα το βράδυ. Γιατί; Επειδή έλαβαν κλήση από την τουρκική κυβέρνηση λέγοντας ότι ήμουν “ένας επικίνδυνος άνθρωπος”.
Τώρα με έψαχναν. Ήθελαν να “μιλήσουν” με μένα.
Αν είστε από την Τουρκία, ποτέ δεν σκέφτεστε ότι οι πράκτορες είναι εκεί για να “μιλήσουν”.
Η τοπική επικοινωνία συνέστησε να πάμε για να δούμε την αστυνομία το πρωί. Με τίποτα. Ο μάνατζερ μου δεν ήθελε να το ρισκάρει. Αποφασίσαμε να φύγουμε. Τουλάχιστον θα είχαμε την ευκαιρία να ξεφύγουμε, ενώ όλοι ακόμα κοιμούνταν,
Στις 03:10 αγοράσαμε αεροπορικά εισιτήρια. Ήμασταν σε ταξί μέχρι τις 03:30. Ήταν ακόμα σκοτάδι. Δεν ήμασταν σίγουροι εάν μας ακολουθούσαν. Κρατούσα την ανάσα μου όλη την ώρα. Επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά ήμουν νευρικός μέχρι τη στιγμή που θα απογειωθούμε. Ήταν μια πτήση των 05:25.
Νόμιζα ότι ήμουν ασφαλής. Ωσότοσ η τουρκική κυβέρνηση πρέπει να ήταν θυμωμένη που έφυγα.
Όταν προσγειώθηκα στο Βουκουρέστι, τότε ανακάλυψα ότι το διαβατήριό μου είχε ακυρωθεί.
Είχα ξεφύγει από την Ινδονησία. Δεν είχα ξεφύγει από τον Ερντογάν.
Θέλω να σκεφτείτε τι εννοεί η τουρκική κυβέρνηση όταν λέει ότι είμαι «επικίνδυνος» άνθρωπος.
Δεν έχω παραβιάσει ποτέ νόμους. Δεν έχω δεχτεί κλήσεις, τίποτα. Αλλά είμαι επικίνδυνος; Γιατί;
Εντούτοις, αν γνωρίζετε κάτι για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο λόγος δεν αποτελεί έκπληξη.
Από το αποτυχημένο πραξικόπημα πέρυσι, ο Ερντογάν μετατρέπει την κυβέρνηση σε δικτατορία. Όποιος πάει εναντίον του ή λέει κάτι εναντίον της κυβέρνησής του, αποτελεί στόχο. Μην μείνετε σε αυτά που σας λέω. Μπορείτε να διαβάσετε τις ειδήσεις. Μπορείτε να ρωτήσετε τη Διεθνή Αμνηστία.
Εγώ μιλώ για πράγματα που πιστεύω. Πάντα αυτό έκανα. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου στο Twitter και στο Facebook για τα τρομερά πράγματα που γίνονται στους ανθρώπους στην Τουρκία. Θέλω όλος ο κόσμος να γνωρίζει για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμβαίνουν εκεί.
Για την κυβέρνηση του Ερντογάν, αυτό με κάνει επικίνδυνο.
Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κρατήθηκα το περασμένο Σάββατο στο αεροδρόμιο της Ρουμανίας. Όπως σας έλεγα, ήταν παράξενα γενέθλια.
Θυμάμαι τα 21α γενέθλιά μου, πριν από τέσσερα χρόνια. Τα γιόρτασα στην Τουρκία, στο σπίτι με τους γονείς μου και τον αδερφό μου και την αδελφή μου. Η μαμά μου έκανε τουρλού. Είναι ένα τούρκικο στιφάδο με λαχανικά και κρέας. Ονειρεύομαι αυτό το γεύμα. Η μαμά μου το κάνει τέλεια.
Ωστόσο δεν έχω βρεθεί πίσω στην Τουρκία περισσότερο από δύο χρόνια. Δεν έχω μιλήσει με τους γονείς μου εδώ και δύο χρόνια. Ο αδερφός μου μου είπε ότι φοβούνται να βγουν έξω. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να επιστρέψω ή αν θα δω ξανά τους γονείς μου. Μια μέρα ο πατέρας μου πήγε στο παντοπωλείο και ένας ταμίας τον έφτυσε στο πρόσωπο. Είπε στον πατέρα μου ότι ήταν εξαιτίας μου. Αισθάνομαι απαίσια γι ‘αυτό.
Δεν έχω πλέον Τούρκους φίλους. Είχα μέχρι το αποτυχημένο πραξικόπημα πέρυσι. Πλέον δεν μπορούν να μου μιλήσουν. Αν έρθουν σε επαφή μαζί μου, θα μπορούσαν να μπουν στη φυλακή. Ακόμα κι αν με παρακολουθήσουν στο Twitter ή μου κάνουν like σε μια φωτογραφία στη σελίδα του Facebook, θα μπορούσαν να έχουν πρόβλημα.
Λαμβάνω απειλές θανάτου όλη την ώρα. Πήρα δύο τέτοιες χθες. Κι αυτό διότι ο Ερντογάν πιστεύει ότι η ελευθερία του λόγου είναι επικίνδυνη.
Το μπάσκετ είναι η δουλειά μου. Δεν είμαι πολιτικός ή δημοσιογράφος. Αλλά έχω φωνή και θέλω να τη χρησιμοποιήσω για τους αθώους στην Τουρκία που τιμωρούνται για την έκφραση των ιδεών και των πεποιθήσεών τους.
Σήμερα δεν έχω πατρίδα, αλλά θα τα φέρω εις πέρας. Αισθάνθηκα την Αμερική σαν σπίτι μου από τότε που έφτασα και κάποια μέρα ελπίζω να γίνω Αμερικανός πολίτης.
Είναι τρελό. Έχω περάσει σχεδόν 10 χρόνια στις Η.Π.Α., αλλά στην Oklahoma City οι άνθρωποι εξακολουθούν να μου χαμογελούν και να λένε “Καλώς ήρθες”. Με κάνει να αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι εδώ με υποστηρίζουν. Όπως ξέρουν και ποιος πραγματικά είμαι.
Νιώθω σαν να έχω μια αμερικανική οικογένεια. Χθες βρήκα τον Nick Collison στη Νέα Υόρκη. Όταν με είδε, άνοιξε τα χέρια του και μου έδωσε μια αγκαλιά. Αυτός είναι ο Nick.
Ο Russ μου έστειλε μήνυμα το Σάββατο όταν ήμουν κολλημένος στη Ρουμανία. Είπε: “Πες μου τι μπορώ να κάνω”.
Αυτός είναι ο Russ.
Μου έστειλε επίσης ένα hashtag: #FreeEnes.
Γέλασα πολύ με αυτό.
Ήταν ένα τέλειο δώρο γενεθλίων.
Αλλά σοβαρά παιδιά, σας ευχαριστώ για την υποστήριξη. Όλους. Σας ευχαριστώ που αφιερώσατε το χρόνο για να μάθετε τι συμβαίνει στην Τουρκία.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πόσο σημαντικές είναι οι ελευθερίες μας εδώ στην Αμερική. Αυτό είναι κάτι που το εκτιμάς ακόμα περισσότερο όταν σου τις παίρνουν”.
Πηγή: sport.24.gr
