Σκεπτόμενος το όνομα του Κέβιν Φλόρεντ, είναι με απορία που «ακούω» διάφορους (των οποίων βέβαια η γνώμη είναι σεβαστή), να μην τον έχουν περιλάβει στην καλύτερη πεντάδα, είτε όλων των εποχών, είτε της δικής του εποχής στην Κύπρο!
Ίσως όμως, τώρα που κάνω αυτήν την επισήμανση, να το ξανασκεφτούν κάποιοι!
Να τον αποκαλέσω μαθουσάλα; Στα τόσα χρόνια που αγωνίστηκε στην Κύπρο (παντρεύτηκε κιόλας εδώ και έχει αποκτήσει και τρεις όμορφες κόρες) και που ενώ, πλησίαζε στα 60, εξακολουθούσε να αγωνίζεται στο ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα;
Να τον αποκαλέσω, ασύλληπτο; Υπήρξε αντίπαλος παίκτης που να μην… υπόφερε, όταν του ανέθεταν να τον μαρκάρει; Έπαιρνε τη μπάλα, έκανε διάφορους ελιγμούς, πήγαινε σαν… πύραυλος προς το αντίπαλο καλάθι και ως συνήθως άφηνε τη μπάλα στο αντίπαλο πλεκτό…
Να τον αποκαλέσω σιδερένιο; Όταν σε ένα παιχνίδι της ΑΕΛ (όπου αγωνιζόταν το 2000) εναντίον του ΑΠΟΕΛ, υπέστη ολική ρήξη χιαστού και εκεί που όλοι πίστεψαν ότι η καριέρα του τελείωσε –μιας και ήταν σε προχωρημένη ηλικία- επανήλθε και μάλιστα, δριμύτερος;
Όσα και να προσπαθήσω να γράψω για αυτόν τον παίκτη-πραγματικό κόσμημα για τα γήπεδα μας, θα είναι λίγο…
Πέραν όμως από τα αγωνιστικά του προσόντα, υπάρχει και κάτι άλλο για τον Κέβιν Φλόρεντ, που αξίζει ιδιαίτερης μνείας!
Όπου πήγε, άφησε μόνο φίλους, απλά επειδή η ταπεινότητα του, ενέπνεε σεβασμό!
