Ο Μάριος Πολυδώρου προσπαθεί να εκφράσει αυτό που νοιώθει ο καθένας μας…
Έτσι απλά!
Πόσες φορές μια μάνα, ενώ μπορεί να είναι ασθενής χωρίς ή και με εισαγωγικά, για τα παιδιά της, να μην τους το λέει, για να τα παραδώσει δυνατά στην κοινωνία;
Κάπως έτσι ένοιωσα και εγώ ψες, βλέποντας την εκατόμβη των ΑΘΩΩΝ θυμάτων στην Ιταλία να μεγαλώνει και ειλικρινά, αυτό με «κατάκοψε» με όλη τη σημασία της λέξης;
Να βλέπω έναν αριθμό και αυτός ο αριθμός, να μετράει τι;
ΘΥΜΑΤΑ!
Αλλά δεν ένοιωσα μόνο σαν Ιταλός… Ισπανός, Έλληνας, Κινέζος, Ολλανδός και οποιασδήποτε εθνικότητας (πέραν της δικής μου), όπου έχει σκορπισθεί αυτός ο θανατηφόρος φόβος!
Και όμως! Εγώ να εξασκώ ένα επάγγελμα, μέσω του οποίου η ΑΠΩΤΕΡΗ μου αποστολή, δεν είναι τα αθλητικά, δεν είναι η καλαθόσφαιρα, ΕΙΝΑΙ η ανθρωπιστική αποστολή!
Δηλαδή αυτό που είναι ή και που πρέπει να είναι, πάνω απ` όλα!
Όσο και αν λυγίζω… Όσο και αν φοβάμαι… Όσα δάκρυα και αν κυλήσουν…
Δηλαδή, αυτά τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ που ΟΛΟΙ τα έχουμε νοιώσει και πάντα θα τα νοιώθουμε…
Εγώ όμως και οι συναδέλφου μου… Πρέπει να είμαστε εδώ!
ΝΑΙ, ΘΑ νικήσουμε!
Αλλά… Όσο φωτεινοί θα είναι οι δρόμοι όλων αυτών προς Τον Παράδεισο, άλλο τόσο φωτεινά, θα πρέπει να είναι τα ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ μας, για να γίνουμε σοφότεροι…
Γιατί αν δεν γίνουμε σοφότεροι, μόνο τη μοίρα μας θα προκαλέσουμε για να γίνει πιο σκληρή…
Διότι, κανείς μα κανείς, δεν είναι άτρωτος…
Πλούσιος, φτωχός, διάσημος, άσημος, συμπαθητικός, αντιπαθητικός και τα λοιπά και τα λοιπά… (πάντα όμως κατά τη δική μας κρίση, όσο και αν ξεχνάμε ότι ο φόβος δεν γνωρίζει από κάτι τέτοια)…
Γιατί υπάρχει και ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΑΝΘΑΣΤΗ ΚΡΙΣΗ!
Ας μην την προκαλούμε και αυτήν!
